Forum  Strona Główna

 
 FAQFAQ   SzukajSzukaj   UżytkownicyUżytkownicy   GrupyGrupy   GalerieGalerie   RejestracjaRejestracja 
 ProfilProfil   Zaloguj się, by sprawdzić wiadomościZaloguj się, by sprawdzić wiadomości   ZalogujZaloguj 

ustawa o swobodzie działalności gospodarczej

 
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum Strona Główna -> Ekonomia
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
euficzek




Dołączył: 12 Cze 2006
Posty: 3
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/3

PostWysłany: Śro 22:08, 17 Sty 2007    Temat postu: ustawa o swobodzie działalności gospodarczej

Pojęcie działalności gospodarczej i przedsiębiorcy

Jedną z podstaw ustrojowych naszego państwa jest zasada wolności gospodarczej znajdująca swój wyraz w art. 20 Konstytucji stanowiącym, że społeczna gospodarka rynkowa oparta na wolności działalności gospodarczej, własności prywatnej oraz solidarności, dialogu i współpracy partnerów społecznych stanowi podstawę ustroju gospodarczego Rzeczypospolitej Polskiej. Ograniczenie wolności działalności gospodarczej jest według art. 22 ustawy zasadniczej, dopuszczalne tylko w drodze ustawy i tylko ze względu na ważny interes publiczny.
Prawa i obowiązki podmiotów zajmujących się prowadzeniem działalności gospodarczej wynikają z szeregu aktów prawnych, niemniej jednak podstawowe i zasadnicze kwestie tego zagadnienia objęte zostały ustawą z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. nr 173, poz. 1807 ze zm.). Ustawa ta, zgodnie z jej art. 1, reguluje podejmowanie, wykonywanie i zakończenie działalności gospodarczej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz zadania organów administracji publicznej w tym zakresie.
Posługując się pojęciem "działalność gospodarcza" należy wyjaśnić, co oznacza to określenie. Definicja legalna, czyli wynikająca wprost z przepisów prawa, a ściślej rzecz ujmując z art. 2 tej ustawy wskazuje, że działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły.
Ustawodawca zaznacza jednocześnie, że przepisów tej ustawy nie stosuje się do działalności wytwórczej w rolnictwie w zakresie upraw rolnych oraz chowu i hodowli zwierząt, ogrodnictwa, warzywnictwa, leśnictwa i rybactwa śródlądowego, a także wynajmowania przez rolników pokoi, sprzedaży posiłków domowych i świadczenia w gospodarstwach rolnych innych usług związanych z pobytem turystów.
Podmiot prowadzący działalność gospodarczą określany jest mianem przedsiębiorcy. Do grupy tej zalicza się osoby fizyczne, prawne i jednostki organizacyjne nie będące osobami prawnymi, którym odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną, wykonujące we własnym imieniu działalność gospodarczą. Klasycznym przykładem przedsiębiorcy jako osoby prawnej są spółki kapitałowe (z ograniczoną odpowiedzialnością, akcyjne), przedsiębiorstwa państwowe, chociaż nic nie stoi na przeszkodzie, aby działalność gospodarczą prowadziły i korzystały ze statusu przedsiębiorcy inne osoby prawne, jak np. fundacje, czy stowarzyszenia. Do jednostek organizacyjnych nie będących osobami prawnymi posiadającymi zdolność prawną zalicza się przede wszystkim spółki osobowe (jawną, komandytową, komandytowo-akcyjną i partnerską). Wreszcie za przedsiębiorców uznaje się także wspólników spółki cywilnej w zakresie wykonywanej przez nich działalności gospodarczej.

Rodzaje przedsiębiorców

Za mikroprzedsiębiorcę uważa się przedsiębiorcę, który w co najmniej jednym z dwóch ostatnich lat obrotowych:
1) zatrudniał średniorocznie mniej niż 10 pracowników oraz
2) osiągnął roczny obrót netto ze sprzedaży towarów, wyrobów i usług oraz operacji finansowych nieprzekraczający równowartości w złotych 2 milionów euro, lub sumy aktywów jego bilansu sporządzonego na koniec jednego z tych lat nie przekroczyły równowartości w złotych 2 milionów euro.

Za małego przedsiębiorcę uważa się przedsiębiorcę, który w co najmniej jednym z dwóch ostatnich lat obrotowych:
1) zatrudniał średniorocznie mniej niż 50 pracowników oraz
2) osiągnął roczny obrót netto ze sprzedaży towarów, wyrobów i usług oraz operacji finansowych nieprzekraczający równowartości w złotych 10 milionów euro, lub sumy aktywów jego bilansu sporządzonego na koniec jednego z tych lat nie przekroczyły równowartości w złotych 10 milionów euro.

Za średniego przedsiębiorcę uważa się przedsiębiorcę, który w co najmniej jednym z dwóch ostatnich lat obrotowych:
1) zatrudniał średniorocznie mniej niż 250 pracowników oraz
2) osiągnął roczny obrót netto ze sprzedaży towarów, wyrobów i usług oraz operacji finansowych nie przekraczający równowartości w złotych 50 milionów euro, lub sumy aktywów jego bilansu sporządzonego na koniec jednego z tych lat nie przekroczyły równowartości w złotych 43 milionów euro.

Prawa i obowiązki przedsiębiorcy

Przedsiębiorca jest zobowiązany do prowadzenia działalności gospodarczej z poszanowaniem przepisów prawa. W związku z tym w zależności od specyfiki tej działalności poddany jest regulacjom prawnym wyznaczającym pewne standardy zachowań, np. w zakresie zatrudniania pracowników, sanitarnym, wywiązywania się z obowiązku opłacania danin publicznych i wielu innych. Prawidłowość postępowania w tym zakresie podlega ocenie przez organy administracji publicznej. Ocena ta jest dokonywana najczęściej w trakcie prowadzonych kontroli.
Przejawem troski państwa mającej na celu stworzenie optymalnych warunków do prowadzenia działalności gospodarczej jest dość ścisłe określenie relacji między organami administracji publicznej, a przedsiębiorcami dotyczące wykonywania kontroli u przedsiębiorców. Jeszcze do czasu wejścia w życie ustawy o swobodzie działalności gospodarczej każdy organ państwowy mógł przeprowadzać u przedsiębiorcy kontrole w zakresie swoich kompetencji w dowolnym czasie, oczywiście z zachowaniem obowiązującej go procedury. Od 21 sierpnia 2004 r. sytuacja ta uległa zmianie, co wynika z przepisów art. 77-84 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Na kwestię tę należy zwrócić uwagę w dwóch aspektach. Po pierwsze został określony maksymalny czas trwania wszystkich kontroli u przedsiębiorcy w jednym roku kalendarzowym. U mikroprzedsiębiorcy, małego przedsiębiorcy oraz średniego przedsiębiorcy łączny czas trwania wszystkich kontroli nie może przekroczyć 4 tygodni.
W przypadku innych przedsiębiorców, czyli większych niż średnich, łączny czas kontroli może wynosić maksymalnie 8 tygodni. Ograniczenie czasu kontroli nie ma zastosowania w przypadkach ściśle wymienionych w ustawie np. w razie zagrożenia życia, zdrowia lub środowiska naturalnego, czy np. zwrotu podatku od towarów i usług przed dokonaniem tego zwrotu, ale już nie po dokonaniu zwrotu, czy też gdy poprzednia kontrola wykazała rażące naruszenie prawa.
Co do zasady (poza ściśle określonymi w ustawie przypadkami), czynności kontrolne mogą być dokonywane w obecności kontrolowanego, albo osoby przez niego upoważnionej. Obowiązkiem kontrolowanego jest pisemne wskazanie osoby upoważnionej do reprezentowania go w trakcie kontroli, w szczególności w czasie jego nieobecności. Niewskazanie osoby upoważnionej do reprezentowania kontrolowanego stanowi wykroczenie i zgodnie z art. 601 § 7 Kodeksu wykroczeń zagrożone jest grzywną nie niższą niż 1.000 zł.
Wszystkie kontrole podlegają ujawnieniu w księdze kontroli, którą przedsiębiorca obowiązany jest prowadzić.
W poprzednio obowiązującym stanie prawnym nie było przeciwwskazań, aby u przedsiębiorcy prowadzonych było kilka kontroli jednocześnie. Obecnie, i to jest kolejne udogodnienie, u przedsiębiorcy nie wolno prowadzić więcej niż jednej kontroli. Jeżeli w trakcie już trwającej kontroli, do przedsiębiorcy przybywa inny organ kontroli, to musi on się powstrzymać z dokonaniem swych czynności co najmniej do czasu zakończenia kontroli już trwającej, a także ma obowiązek uzgodnienia z przedsiębiorca terminu przeprowadzenia "swojej" kontroli. Zasad tych nie stosuje się tylko w przypadkach ściśle określonych w ustawie.

Jednym z największych problemów przedsiębiorców jest poruszanie się w gąszczu przepisów prawa podatkowego, z czym - chcąc nie chcąc - mają na co dzień do czynienia. Również w tym zakresie istnieją pewne udogodnienia. Mianowicie, zgodnie z art. 10 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, przedsiębiorca może złożyć do właściwego organu wniosek o wydanie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów, z których wynika obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę daniny publicznej, w jego indywidualnej sprawie. Ponadto nie może być obciążony jakimikolwiek daninami publicznymi, sankcjami finansowymi lub karami w zakresie, w jakim zastosował się do uzyskanej interpretacji. Ta ogólna dyrektywa znalazła szczegółowe rozwinięcie w przepisach art.14a-14d ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. nr 8, poz. 60). Wnosząc opłatę skarbową w wysokości 5 zł (plus ewentualnie od każdego załącznika 0,15 zł), przedsiębiorca ma prawo oczekiwać od organu podatkowego rozwiązania na gruncie prawa podatkowego każdego problemu, jaki go spotkał. Mało tego, jeśli w obowiązującym terminie (trzech ewentualnie czterech miesięcy), nurtująca przedsiębiorcę kwestia nie zostanie rozstrzygnięta, wówczas, tak jak każdy podatnik, może postąpić według własnego stanowiska przedstawionego organowi podatkowemu w zapytaniu i nie poniesie z tego tytułu konsekwencji (tak samo w przypadku zastosowania się do interpretacji organu podatkowego). Jeśli natomiast organ podatkowy rozwiąże problem nie po myśli przedsiębiorcy, to przysługuje mu prawo do zaskarżenia takiej niekorzystnej interpretacji najpierw do organu wyższego stopnia, a następnie do sądu administracyjnego. Zawsze też może zachować się wg własnego uznania, gdyż pisemna interpretacja co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego nie jest wiążąca dla podatnika.
Trzeba jeszcze zwrócić uwagę na możliwość bardzo daleko idącej, aczkolwiek krótkotrwałej, ingerencji w prowadzoną przez przedsiębiorcę działalność gospodarczą przez organ administracji samorządowej, tj. wójta, burmistrza bądź prezydenta miasta. W razie powzięcia wiadomości o wykonywaniu działalności gospodarczej niezgodnie z przepisami ustawy o swobodzie działalności gospodarczej mają oni obowiązek zawiadomienia o tym fakcie właściwe organy administracji publicznej. W przypadku braku możliwości zawiadomienia, wójt, burmistrz lub prezydent miasta może nakazać, w drodze decyzji, wstrzymanie wykonywania działalności gospodarczej na czas nie dłuższy niż 3 dni.

Zgłoszenie do ewidencji działalności gospodarczej

Kwestie dotyczące wejścia w życie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej nie zostały uregulowane w przepisach tej ustawy, lecz w ustawie z dnia 2 lipca 2004 r. Przepisy wprowadzające ustawę o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. nr 173, poz. 1808). Z art. 1 tej ustawy wynika, że ustawa o swobodzie działalności gospodarczej zasadniczo weszła w życie z dniem 21 sierpnia 2004 r. Jednak część przepisów, tj. przede wszystkim art. 23-45 regulujące prowadzenie ewidencji działalności gospodarczej zaczną obowiązywać dopiero z dniem 1 stycznia 2007 r. Na mocy art. 66 przepisów wprowadzających, ewidencja działalności gospodarczej funkcjonuje do końca grudnia 2006 r. w oparciu o art. 7-7i ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. - Prawo działalności gospodarczej (Dz. U. nr 101, poz. 1178 ze zm.).
Przedsiębiorca będący osobą fizyczną (w tym także wspólnik spółki cywilnej) może podjąć działalność gospodarczą po uzyskaniu wpisu do ewidencji działalności gospodarczej. Prowadzenie działalności bez zgłoszenia do ewidencji jest wykroczeniem i zgodnie z art. 601 § 1 Kodeksu wykroczeń podlega karze ograniczenia wolności albo grzywny.
Osoba zamierzająca podjąć działalność gospodarczą powinna złożyć zgłoszenie o dokonanie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej w urzędzie gminy właściwym ze względu na jej miejsce zamieszkania, gdyż prowadzenie tej ewidencji należy do obowiązków gminy. Przez miejsce zamieszkania należy rozumieć miejscowość, w której przebywa przedsiębiorca z zamiarem stałego pobytu. Do ewidencji działalności gospodarczej podlegają też wpisowi wspólnicy spółek cywilnych, a nie spółki cywilne jako takie. W przypadku gdy wspólnicy określonej spółki cywilnej mają miejsca zamieszkania na terenie różnych gmin, to każdy z nich podlega wpisowi do ewidencji działalności gospodarczej w "swojej" gminie, mimo że działalność gospodarczą będą prowadzić w ramach wspólnego przedsięwzięcia.
Zgłoszenie, w oparciu o które dokonany zostanie przez wójta (burmistrza, prezydenta miasta) wpis do ewidencji działalności gospodarczej, powinno zawierać:
1) oznaczenie przedsiębiorcy oraz jego numer ewidencyjny PESEL, o ile taki posiada,
2) oznaczenie miejsca zamieszkania i adresu przedsiębiorcy, a jeżeli stale wykonuje działalność poza miejscem zamieszkania - również wskazanie tego miejsca i adresu zakładu głównego, oddziału lub innego stałego miejsca wykonywania przez przedsiębiorcę działalności gospodarczej,
3) określenie przedmiotu wykonywanej działalności gospodarczej zgodnie z Polską Klasyfikacją Działalności (PKD - tj. załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 20 stycznia 2004 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD) - Dz. U. nr 33, poz. 289 ze zm.),
4) wskazanie daty rozpoczęcia działalności gospodarczej.

Zgłoszenie o dokonanie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej podlega opłacie w kwocie 100 zł, przy czym nic nie stoi na przeszkodzie, aby rada gminy podjęła uchwałę w przedmiocie zwolnienia od tej opłaty. W razie zmian danych, które zostały wykazane w zgłoszeniu o wpis do ewidencji, należy je zgłosić organowi ewidencyjnemu w terminie 14 dni od daty ich zaistnienia. W tej sytuacji również należy uiścić opłatę, ale tym razem w wysokości 50 zł. Zaniechanie tego obowiązku podlega karze na takich samych zasadach jak prowadzenie działalności gospodarczej bez wymaganego wpisu do ewidencji.
Po stwierdzeniu zaistnienia przesłanek do wpisu, organ ewidencyjny doręcza z urzędu przedsiębiorcy zaświadczenie o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej, nie później niż w terminie 14 dni od dnia zgłoszenia.
Działalność gospodarczą może prowadzić każdy na równych zasadach. W związku z tym odmowa wpisu do ewidencji może nastąpić tylko w ściśle określonych przez prawo przypadkach, tj. gdy:
1) zgłoszenie dotyczy działalności gospodarczej nieobjętej przepisami ustawy,
2) zgłoszenie zawiera braki formalne, które mimo wezwania nie zostały usunięte w wyznaczonym terminie,
3) prawomocnie orzeczono zakaz wykonywania określonej w zgłoszeniu działalności gospodarczej przez przedsiębiorcę.
W przedmiocie odmowy wpisu organ ewidencyjny wydaje decyzję w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, od której przysługuje odwołanie, a następnie skarga do wojewódzkiego sądu administracyjnego.
Przedsiębiorca pozostaje w ewidencji dopóty, dopóki prowadzi działalność. W razie zaprzestania prowadzenia działalności podlega wykreśleniu z ewidencji. Taki sam los spotka osoby, wobec których prawomocnie orzeczony został zakaz prowadzenia działalności objętej zgłoszeniem. Wpis wykreśla się także w razie zmiany działalności na taką, która nie jest objęta przepisami ustawy (np. ogrodnictwo, warzywnictwo, leśnictwo).
Procedura wykreślenia z ewidencji z uwagi na zmianę miejsca zamieszkania poza teren gminy, w której przedsiębiorca dotychczas zamieszkiwał. W razie zaistnienia takiej sytacji obowiązkiem przedsiębiorcy jest, jak w każdym innym przypadku, zgłoszenie tego faktu dotychczas właściwemu organowi ewidencyjnemu, który w ewidencji działalności dokona odpowiedniej zmiany. Po dokonaniu zmiany wpisu organ ewidencyjny dotychczas właściwy przesyła zaświadczenie o wpisie do organu właściwego ze względu na nowe miejsce zamieszkania przedsiębiorcy. Właściwy organ ewidencyjny dokona z urzędu wpisu przedsiębiorcy do prowadzonej ewidencji działalności gospodarczej. Następnie, dotychczas właściwy organ ewidencyjny dokonana wykreślenia przedsiębiorcy z prowadzonej przez siebie ewidencji.
Ponadto, wpis do ewidencji działalności gospodarczej podlega wykreśleniu także w przypadku, gdy organ ewidencyjny dokonał go z naruszeniem prawa lub dowody, na podstawie których ustalono istotne dla sprawy okoliczności faktyczne, okazały się fałszywe. W tym przypadku zastosowanie mają przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego dotyczące wznowienia postępowania i stwierdzenia nieważności decyzji.

Zgłoszenie do ewidencji działalności gospodarczej, to nie jedyna czynność natury formalnej, jaką musi wykonać przyszły przedsiębiorca. Obowiązany będzie również złożyć wniosek o wpis do krajowego rejestru urzędowego podmiotów gospodarki narodowej (REGON) oraz zgłoszenie identyfikacyjne lub aktualizacyjne dla celów identyfikacji podatkowej (NIP). W tym celu nie musi odwiedzać urzędu statystycznego i urzędu skarbowego, dokumenty te może złożyć wraz ze zgłoszeniem o wpis do ewidencji działalności gospodarczej. W takim przypadku zostaną one przesłane przez urząd gminy (miejski) do właściwego urzędu statystycznego oraz skarbowego wraz z zaświadczeniem o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej, numerem PESEL oraz innymi dokumentami dołączonymi przez przedsiębiorcę w terminie 3 dni od dnia dokonania wpisu. Ewidencja działalności gospodarczej jest jawna, a dane w niej zawarte nie podlegają przepisom ustawy o ochronie danych osobowych.
Przedstawiając procedurę wpisu do ewidencji działalności gospodarczej, nie sposób pominąć jeszcze jednej dość istotnej kwestii. W przypadku gdy osoby pozostające w związku małżeńskim wspólnie prowadziły działalność gospodarczą, to zdarzało się, że łącznie były one wpisywane do ewidencji pod tym samym numerem ewidencyjnym. Zgodnie z art. 68 ww. ustawy - przepisy wprowadzające ustawę o swobodzie działalności gospodarczej, obowiązkiem organu ewidencyjnego było wezwanie w terminie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy (tj. do dnia 21.02.2005 r.) każdego z małżonków, którzy wpisani zostali do ewidencji działalności gospodarczej pod wspólnym numerem ewidencyjnym, do złożenia wniosku o zmianę wspólnego wpisu. We wniosku, który jest zwolniony od opłat, należy wskazać w szczególności, który z małżonków będzie wpisany do ewidencji pod dotychczasowym numerem. Organ ewidencyjny dokonuje, zgodnie ze złożonym wnioskiem, wpisu drugiego z małżonków pod nowym numerem ewidencyjnym, uwzględniając faktyczną datę rozpoczęcia działalności gospodarczej. Z wpisu pierwotnego usuwa się dane drugiego z małżonków. Wniosek powinien zawierać informację o umowie spółki cywilnej między małżonkami w celu wykonywania działalności gospodarczej, o ile taka została zawarta. W przypadku niezłożenia wniosku, organ ewidencyjny w terminie do dnia 31 grudnia 2005 r. dokona wykreślenia wspólnego wpisu małżonków z ewidencji działalności gospodarczej.

Koncesja
Pewne rodzaje działalności gospodarczej podlegają regulacji ze strony państwa, co stanowi ograniczenie zasady swobody działalności gospodarczej.
W myśl art. 46 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, uzyskania koncesji wymaga wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie:
1) poszukiwania lub rozpoznawania złóż kopalin, wydobywania kopalin ze złóż, bezzbiornikowego magazynowania substancji oraz składowania odpadów w górotworze, w tym w podziemnych wyrobiskach górniczych;
2) wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią i amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym;
3) wytwarzania, przetwarzania, magazynowania, przesyłania, dystrybucji i obrotu paliwami i energią;
4) ochrony osób i mienia;
5) rozpowszechniania programów radiowych i telewizyjnych;
6) przewozów lotniczych.
Rozstrzygnięcie w przedmiocie koncesji, tj. jej udzielenia, odmowy, zmiany lub cofnięcia należy do kompetencji ministra właściwego ze względu na przedmiot działalności gospodarczej i następuje w drodze decyzji. Koncesje udzielane są na czas oznaczony nie krótszy niż 5 lat i nie dłuższy niż 50 lat, jeśli przedsiębiorca nie wnioskuje o udzielenie jej na czas krótszy.
Przedsiębiorca ubiegający się o udzielenie koncesji musi wystąpić ze stosownym wnioskiem o jej przyznanie. Może się zdarzyć, że liczba koncesji na prowadzenie działalności w określonej dziedzinie jest ograniczona. Wówczas organ koncesyjny ma obowiązek ogłosić ten fakt w Monitorze Polskim. Jeżeli liczba przedsiębiorców, spełniających warunki do udzielenia koncesji i dających rękojmię prawidłowego wykonywania działalności objętej koncesją jest większa niż liczba koncesji przewidzianych do udzielenia, organ koncesyjny zarządza przetarg, którego przedmiotem jest udzielenie koncesji, o czym również ogłasza w Monitorze Polskim. W takiej sytuacji dokonuje on wyboru ofert w liczbie zgodnej z liczbą koncesji, kierując się wysokością zadeklarowanych opłat za udzielenie koncesji. W przypadku gdy kilku przedsiębiorców zadeklarowało opłatę w takiej samej wysokości, organ koncesyjny wzywa tych przedsiębiorców do ponownego zadeklarowania wysokości opłaty i wybiera ofertę przedsiębiorcy, który zadeklarował wyższą opłatę.
Organ przyznający koncesję uprawniony jest do kontroli działalności w zakresie prowadzenia jej zgodnie z udzieloną koncesją. W razie gdy przedsiębiorca np. narusza warunki określone w koncesji, koncesja może zostać cofnięta.

Działalność regulowana

Inny rodzaj nadzoru państwa nad przedsiębiorcami wynika z przepisów o działalności regulowanej. Zgodnie z art. 64 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, jeżeli przepis odrębnej ustawy stanowi, że dany rodzaj działalności jest działalnością regulowaną, przedsiębiorca może wykonywać tę działalność, jeżeli spełnia szczególne warunki określone przepisami tej odrębnej ustawy i po uzyskaniu wpisu w rejestrze działalności regulowanej. Przykładem tego rodzaju działalności są usługi turystyczne, czy działalność kantorowa. Przedsiębiorca mający zamiar prowadzić działalność regulowaną, składa wniosek do organu prowadzącego rejestr takiej działalności o wpis, oświadczając jednocześnie, że spełnia warunki wymagane do wykonywania danego rodzaju działalności. Organ prowadzący rejestr działalności regulowanej jest obowiązany dokonać wpisu przedsiębiorcy do tego rejestru w terminie 7 dni od dnia wpływu do tego organu wniosku o wpis wraz z oświadczeniem o spełnieniu warunków wymaganych do wykonywania działalności gospodarczej, dla której rejestr jest prowadzony. Jeżeli organ ten nie dokona wpisu w terminie, a od dnia wpływu wniosku do tego organu upłynęło 14 dni, przedsiębiorca może rozpocząć działalność po uprzednim zawiadomieniu o tym na piśmie organu, który nie dokonał wpisu.
Przedsiębiorcy wpisani do rejestru działalności regulowanej podlegają kontroli szczególnie ze strony organu prowadzącego taki rejestr. W razie stwierdzenia, że przedsiębiorca:
1) złożył oświadczenie w przedmiocie spełniania warunków wymaganych do wykonywania danego rodzaju działalności, niezgodne ze stanem faktycznym;
2) nie usunął naruszeń warunków wymaganych do wykonywania działalności regulowanej w wyznaczonym przez organ terminie;
3) rażąco naruszył warunki wymagane do wykonywania działalności regulowanej
Organ prowadzący rejestr działalności regulowanej wydaje decyzję o zakazie wykonywania przez przedsiębiorcę działalności objętej wpisem.
W niektórych przypadkach, gdy działalność gospodarcza ma być wykonywana w zakresie objętym przepisami np. ustawy o grach i zakładach wzajemnych, prawo bankowe, czy o działalności ubezpieczeniowej niezbędne jest uzyskanie stosownego zezwolenia.


Obowiązek posiadania rachunku bankowego
Każdy przedsiębiorca powinien posiadać rachunek bankowy. Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku bankowego przedsiębiorcy w każdym przypadku gdy stroną transakcji, z której wynika płatność jest inny przedsiębiorca oraz jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności przekracza równowartość 15.000 euro przeliczonych na złote według średniego kursu walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym dokonano transakcji. Przedsiębiorca będący członkiem spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej może realizować obowiązek określony w art. 22 ust. 1 ww. ustawy za pośrednictwem rachunku w tej spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej. W świetle art. 49 ust. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U. z 2002 r. nr 72, poz. 665 ze zm.), rachunki rozliczeniowe oraz rachunki lokat terminowych mogą być prowadzone wyłącznie dla:
1) osób prawnych,
2) jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, o ile posiadają zdolność prawną,
3) osób fizycznych prowadzących działalność zarobkową na własny rachunek, w tym dla osób będących przedsiębiorcami.
Natomiast według art. 49 ust. 3 tej ustawy, rachunki oszczędnościowe, rachunki oszczędnościowo-rozliczeniowe oraz rachunki terminowych lokat oszczędnościowych mogą być prowadzone wyłącznie dla:
1) osób fizycznych,
2) szkolnych kas oszczędnościowych,
3) pracowniczych kas zapomogowo-pożyczkowych.
Na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej zakładane są najczęściej rachunki rozliczeniowe. Warto zauważyć, że do końca kwietnia 2004 r. rachunki oszczędnościowe nie mogły być wykorzystywane przez ich posiadaczy do przeprowadzania rozliczeń pieniężnych związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.
Obecnie w związku z usunięciem tego zakazu nic nie stoi na przeszkodzie, aby także rachunki oszczędnościowe (oszczędnościowo - rozliczeniowe) były wykorzystywane w tym celu. Rachunek oszczędnościowy (oszczędnościowo - rozliczeniowy) prowadzony dla osoby fizycznej ma także status rachunku bankowego tak jak i np. rachunek rozliczeniowy w rozumieniu art. 49 ust. 1 prawa bankowego, do którego to pojęcia odwołuje się ustawodawca w art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, nakazując przedsiębiorcy dokonywanie rozliczeń za pośrednictwem rachunku bankowego. Również w uzasadnieniu do projektu ustawy z dnia 1 kwietnia 2004 r. o zmianie ustawy - Prawo bankowe oraz o zmianie innych ustaw (Dz. U. nr 91, poz. 870) znoszącej wspomniany zakaz, wskazano m.in.: "(...) Drugą kategorię (obejmującą rachunki oszczędnościowe, oszczędnościowo-rozliczeniowe oraz rachunki terminowych lokat oszczędnościowych) stanowią rachunki prowadzone tylko dla osób fizycznych,
a także dla szkolnych kas oszczędnościowych i pracowniczych kas zapomogowo-pożyczkowych. Nowością jest umożliwienie wykorzystywania tych rachunków przez ich posiadaczy do przeprowadzania rozliczeń pieniężnych związanych z prowadzeniem działalności zarobkowej. Uznano bowiem, że nie ma obecnie racjonalnych przesłanek, które przemawiałyby za utrzymywaniem obecnego stanu prawnego, w którym prowadzenie takich rozliczeń jest zabronione (...)".
Obowiązek posiadania rachunku bankowego przez przedsiębiorcę wynika też z art. 61 § 1 Ordynacji podatkowej nakazującego zapłatę podatków przez podatników prowadzących działalność gospodarczą i obowiązanych do prowadzenia księgi rachunkowej lub podatkowej księgi przychodów i rozchodów w formie polecenia przelewu, czyli dokonywania rozliczeń w formie bezgotówkowej polegających na obciążeniu rachunku dłużnika określoną kwotą i uznania tą kwotą rachunku wierzyciela. Również, jeśli chodzi o składki na ubezpieczenia społeczne itp., to w świetle art. 47 ust. 4b ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. nr 137, poz. 887 ze zm.), płatnik składek będący osobą prowadzącą działalność gospodarczą zobowiązany jest opłacać należności z tytułu składek, w formie bezgotówkowej w drodze obciążenia jego rachunku bankowego.
Mówiąc o rozliczeniach przedsiębiorców trzeba też wspomnieć o regułach dotyczących określania terminów płatności i konsekwencjach z tego wynikających. Zagadnieniu temu została poświęcona ustawa z dnia 12 czerwca 2003 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (Dz. U. nr 139, poz. 1323 ze zm.). Określając terminy płatności w umowach między przedsiębiorcami trzeba pamiętać, że w razie gdy termin ten jest dłuższy niż 30 dni wierzyciel może (ale nie musi) żądać odsetek ustawowych za okres począwszy od 31 dnia po spełnieniu swojego świadczenia niepieniężnego i doręczeniu dłużnikowi faktury lub rachunku - do dnia zapłaty, ale nie dłuższy niż do dnia wymagalności świadczenia pieniężnego.
Natomiast, jeśli termin zapłaty nie został określony w umowie, wierzycielowi, bez wezwania, przysługują odsetki ustawowe za okres począwszy od 31 dnia po spełnieniu świadczenia niepieniężnego - do dnia zapłaty, ale nie dłuższy niż do dnia wymagalności świadczenia pieniężnego. Za dzień wymagalności powyższego świadczenia pieniężnego uważa się dzień określony w pisemnym wezwaniu dłużnika do zapłaty, w szczególności w doręczonej dłużnikowi fakturze lub rachunku. Jeżeli dłużnik, w terminie określonym w umowie albo wezwaniu, nie dokona zapłaty na rzecz wierzyciela, który spełnił określone w umowie świadczenie niepieniężne, wierzycielowi przysługują, bez odrębnego wezwania, odsetki w wysokości odsetek za zwłokę liczonych jak odsetki za zwłokę od zaległości podatkowych, chyba że strony uzgodniły wyższe odsetki, za okres od dnia wymagalności świadczenia pieniężnego do dnia zapłaty. Zwrócić należy uwagę, że w przypadku gdy termin płatności nie został przez strony określony, wierzycielowi należą się odsetki z mocy prawa i ich wymagalność nie jest uzależniona od jego żądania, tak jak to jest w przypadku gdy termin płatności został określony, ale ustalono go na okres dłuższy niż trzydzieści dni.
Należy też zauważyć, że reguły te będą obowiązywać także wtedy, gdy strony ustalając długie terminy płatności (ponad 30 dni) zrzekną się dochodzenia roszczeń o odsetki, gdyż uzgodnienia takie są nieważne z mocy prawa. Dlatego też gdyby sprzedawca zgodził się na ustalenie np. 90-dniowego terminu płatności i oświadczył, że nie będzie później dochodził swoich roszczeń z tytułu odsetek za dokonanie zapłaty w terminie dłuższym niż 30 dni od daty sprzedaży, to jego oświadczenie nie wywrze skutków prawnych. I nawet wtedy, gdy otrzyma zapłatę w uzgodnionym terminie, może zmienić zdanie i dochodzić odsetek z tytułu wydłużonego ponad 30 dni terminu płatności.
Wpis przedsiębiorcy do Krajowego Rejestru Sądowego

Osoby fizyczne podejmujące działalność gospodarczą podlegają wpisowi do ewidencji działalności gospodarczej prowadzonej przez poszczególne gminy. Natomiast przedsiębiorcy o innym statusie prawnym podlegają ujawnieniu, czy wpisowi w Krajowym Rejestrze Sądowym, którego działalność reguluje ustawa z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym (Dz. U. z 2001 r. nr 17, poz. 209 ze zm.). Krajowy Rejestr Sądowy składa się z:
· rejestru przedsiębiorców,
· rejestru stowarzyszeń, innych organizacji społecznych i zawodowych, fundacji oraz publicznych zakładów opieki zdrowotnej,
· rejestru dłużników niewypłacalnych.
W art. 36 tej ustawy, ustawodawca wymienia czternaście rodzajów podmiotów, które podlegają wpisowi do rejestru przedsiębiorców. Do grupy tej zalicza się m.in. wszystkie spółki prawa handlowego (osobowe: jawną, komandytową, partnerską, komandytowo-akcyjną oraz kapitałowe: z ograniczoną odpowiedzialnością i akcyjną).
Rejestr prowadzą w systemie informatycznym sądy rejonowe (sądy gospodarcze), zwane "sądami rejestrowymi". Właściwość wydziałów gospodarczych do prowadzenia Krajowego Rejestru Sądowego określona została w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 27 września 2001 r. w sprawie utworzenia sądów gospodarczych (Dz. U. nr 116, poz. 1247 ze zm.). Postępowanie przed tymi sądami toczy się według przepisów Kodeksu postępowania cywilnego o postępowaniu nieprocesowym ze szczególnym uwzględnieniem art. 6941- 6948. Wpis do Rejestru polega na wprowadzeniu do systemu informatycznego danych zawartych w postanowieniu sądu rejestrowego niezwłocznie po jego wydaniu i co do zasady podlega ogłoszeniu w Monitorze Sądowym i Gospodarczym. Wpis uważa się za dokonany z chwilą zamieszczenia danych w Rejestrze. Według art. 19 ww. ustawy, wpis do Rejestru jest dokonywany na wniosek, chyba że przepis szczególny przewiduje wpis z urzędu. Wniosek o wpis do Rejestru składa się na urzędowych formularzach, których wzory, w łącznej liczbie 71, określone zostały w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 21 grudnia 2000 r. w sprawie określenia wzorów urzędowych formularzy wniosków o wpis do Krajowego Rejestru Sądowego oraz sposobu i miejsca ich udostępniania (Dz. U. nr 118, poz. 1247 ze zm.). Formularze udostępniane są w siedzibach sądów gospodarczych oraz w centrali Centralnej Informacji Krajowego Rejestru Sądowego, a część z nich także w gminach.

Składając wniosek do sądu rejestrowego należy uiścić opłatę sądową, a jeżeli wpis podlega ogłoszeniu - również opłatę za ogłoszenie w Monitorze Sądowym i Gospodarczym. Zgodnie z § 45 ust. 1 i 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 17 grudnia 1996 r. w sprawie określenia wysokości wpisów w sprawach cywilnych (Dz. U. nr 154, poz. 753 ze zm.), wpis stały w kwocie 1.000 zł pobiera się od wniosku o zarejestrowanie podmiotu w rejestrze przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym, a od wniosku o dokonanie zmiany wpisu dotyczącego podmiotu wpisanego do rejestru przedsiębiorców, pobiera się wpis stały w kwocie 400 zł. Natomiast według § 8 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 15 kwietnia 1996 r. w sprawie organizacji, sposobu wydawania i rozpowszechniania oraz podstawy ustalania ceny numerów Monitora Sądowego i Gospodarczego i wysokości opłat za zamieszczenie w nim ogłoszenia lub obwieszczenia (Dz. U. nr 45, poz. 204 ze zm.), opłata za ogłoszenie wpisu do Krajowego Rejestru Sądowego jest stała i wynosi:
1) za ogłoszenie pierwszego wpisu - 500 złotych,
2) za ogłoszenie kolejnych wpisów - 250 złotych.
Wniosek, który nie został złożony na urzędowym formularzu lub nie został należycie opłacony bądź nieprawidłowo wypełniony podlega zwróceniu, bez wzywania do uzupełnienia braków. W razie zwrócenia wniosku przy pierwszym wpisie do Rejestru, może on być ponownie złożony w terminie 7 dni od daty doręczenia zarządzenia o zwrocie. Jeżeli ponownie złożony wniosek nie jest dotknięty brakami, wywołuje skutek od daty pierwotnego wniesienia. Skutek taki nie następuje w razie kolejnego zwrotu wniosku.
Wniosek o wpis do Rejestru powinien być złożony nie później niż w terminie 7 dni od dnia zdarzenia uzasadniającego dokonanie wpisu, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. Do wniosku o wpis podmiotu podlegającego obowiązkowi wpisu do rejestru dołącza się uwierzytelnione notarialnie albo złożone przed sędzią lub upoważnionym pracownikiem sądu wzory podpisów osób upoważnionych do reprezentowania tego podmiotu lub prokurenta.
Składając wniosek o pierwszy wpis do rejestru przedsiębiorców, w sądzie rejestrowym można również złożyć wniosek o wpis do krajowego rejestru urzędowego podmiotów gospodarki narodowej (REGON) oraz zgłoszenie identyfikacyjne, o którym mowa w ustawie o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników. Sąd rejestrowy przesyła z urzędu powyższy wniosek do urzędu statystycznego województwa, na terenie którego przedsiębiorca ma siedzibę, zaś zgłoszenie identyfikacyjne do wskazanego przez przedsiębiorcę urzędu skarbowego wraz z odpisem postanowienia o wpisie i zaświadczeniem o dokonaniu wpisu - niezwłocznie, nie później niż w terminie 3 dni od dnia dokonania wpisu. W takim przypadku, do wniosku o pierwszy wpis do rejestru przedsiębiorców dołącza się w szczególności umowę spółki oraz dokument potwierdzający uprawnienie do korzystania z lokalu lub nieruchomości, w których znajduje się jego siedziba. Sąd rejestrowy przesyła do urzędu skarbowego dodatkowy odpis umowy spółki, dokument potwierdzający uprawnienie do korzystania z lokalu lub nieruchomości, w których znajduje się siedziba, oraz inne dokumenty złożone przez przedsiębiorcę wraz z wnioskiem.

Wniosek o wpis sąd rejestrowy rozpoznaje nie później niż w terminie 14 dni od daty jego złożenia. Jeżeli rozpoznanie wniosku wymaga wezwania do usunięcia przeszkody do dokonania wpisu, wniosek powinien być rozpoznany w ciągu 7 dni od usunięcia przeszkody przez wnioskodawcę, co nie uchybia terminom określonym w przepisach szczególnych. Gdy rozpoznanie wniosku wymagałoby wysłuchania uczestników postępowania albo przeprowadzenia rozprawy, należy rozpoznać go nie później niż w ciągu miesiąca.
Krajowy Rejestr Sądowy jest jawny, co oznacza, że każdy ma prawo dostępu do danych w nim zawartych za pośrednictwem Centralnej Informacji Krajowego Rejestru Sądowego mającej oddziały przy sądach rejestrowych oraz otrzymać poświadczone odpisy, wyciągi i zaświadczenia o danych zawartych w Rejestrze. Każdy też ma prawo przeglądania akt rejestrowych podmiotów wpisanych do rejestru przedsiębiorców.
Należy pamiętać, że podmioty wpisane do Rejestru są obowiązane umieszczać w oświadczeniach pisemnych, skierowanych, w zakresie swojej działalności, do oznaczonych osób i organów, następujące dane:
1) firmę lub nazwę,
2) oznaczenie formy prawnej wykonywanej działalności,
3) siedzibę i adres,
4) numer NIP.
W przypadku niewykonania tego obowiązku, sąd rejestrowy, może nałożyć grzywnę na osoby odpowiedzialne za ten stan rzeczy do kwoty 5.000 zł. Obowiązek ten nie dotyczy, jak stanowi art. 34 ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym, oświadczeń woli skierowanych do osób pozostających ze spółką w stałych stosunkach umownych.
Wnioski do sądu rejestrowego składa się na urzędowych formularzach.
Wniosek o wpis do rejestru spółki: jawnej, komandytowej i partnerskiej składa się na formularzu KRS - W1,
komandytowo-akcyjnej na formularzu KRS - W2,
z ograniczoną odpowiedzialnością na formularzu KRS - W3,
akcyjnej KRS - W4.

Ujawnienie przedsiębiorcy w rejestrze podmiotów gospodarki narodowej

Prezes Głównego Urzędu Statystycznego prowadzi rejestr podmiotów gospodarki narodowej, w którym zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (Dz. U. nr 88, poz. 439 ze zm.), ujmowane są przede wszystkim następujące informacje:
1) nazwa i adres siedziby, a w przypadku osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą - dodatkowo nazwisko i imiona oraz miejsce zamieszkania i identyfikator systemu ewidencji ludności,
2) forma prawna i forma własności,
3) wykonywana działalność, w tym rodzaj przeważającej działalności,
4) data powstania, rozpoczęcia, zawieszenia, zakończenia działalności,
5) nazwa organu rejestrowego lub ewidencyjnego, nazwa rejestru (ewidencji) i nadany przez ten organ numer,
6) liczba pracujących oraz w przypadku gospodarstw rolnych powierzchnia ogólna i użytków rolnych.
Wniosek o wpis do rejestru podmiotów (REGON) przedsiębiorca powinien złożyć w terminie 14 dni od dnia zaistnienia okoliczności uzasadniających dokonanie tej czynności, czyli najpóźniej w terminie 14 dni od dnia wpisu do ewidencji działalności gospodarczej, załączając zaświadczenie o wpisie do tej ewidencji. W tym samym trybie dokonuje się aktualizacji danych. Wspominaliśmy już, że wniosek do urzędu statystycznego można złożyć w urzędzie gminy wraz ze zgłoszeniem do ewidencji działalności, a wówczas na organie ewidencyjnym ciążyć będzie obowiązek przesłania wniosku do organu statystycznego. Wniosek o wpis składa się do urzędu statystycznego województwa właściwego ze względu na siedzibę, a w przypadku osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą - właściwego ze względu na miejsce zamieszkania.
Wniosek o wpis do rejestru lub o zmianę tych danych składa się na formularzu RG-1 stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 lipca 1999 r. w sprawie sposobu i metodologii prowadzenia i aktualizacji rejestru podmiotów gospodarki narodowej, w tym wzorów wniosków, ankiet i zaświadczeń, oraz szczegółowych warunków i trybu współdziałania służb statystyki publicznej z innymi organami prowadzącymi urzędowe rejestry i systemy informacyjne administracji publicznej. (Dz. U. nr 69, poz. 763 ze zm.).
Zgodnie z § 6 tego rozporządzenia, wpisanym do rejestru podmiotów jest nadawany niepowtarzalny numer identyfikacyjny REGON, składający się z dziewięciu cyfr, które nie mogą mieć ukrytego lub jawnego charakteru znaczącego, określającego pewne cechy podmiotu, przy czym osiem pierwszych cyfr stanowi liczbę porządkową, a dziewiąta - cyfrę kontrolną. REGON pozostaje nie zmieniony w czasie istnienia podmiotu i nie przechodzi na następcę prawnego. Zmiana szczególnej formy prawnej podmiotu powoduje skreślenie go z rejestru podmiotów oraz ponowny wpis do rejestru podmiotów z nadaniem nowego numeru identyfikacyjnego.

Nie nadaje się nowego numeru identyfikacyjnego REGON w razie:
1) przekształcenia:
a) przedsiębiorstwa państwowego w jednoosobową spółkę Skarbu Państwa,
b) spółki handlowej w inną spółkę handlową,
c) spółki cywilnej w spółkę handlową,
2) likwidacji i ponownego podjęcia działalności gospodarczej przez osobę fizyczną.
Na okoliczność wpisu do rejestru podmiotów oraz wprowadzenia zmian cech objętych wpisem wydane jest przez urząd statystyczny zaświadczenie o numerze identyfikacyjnym REGON.
Zaświadczenie przesyłane jest pocztą niezwłocznie po dokonaniu wpisu w rejestrze podmiotów, nie później niż w terminie 7 dni od dnia wpływu do urzędu statystycznego wniosku, albo wydawane bezpośrednio podmiotowi.
Osoby zagraniczne z państw członkowskich Unii Europejskiej i państw
członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - stron umowyo Europejskim Obszarze Gospodarczym mogą podejmować i wykonywać działalnośćgospodarczą na takich samych zasadach jak przedsiębiorcy polscy.
Obywatele innych państw niż wymienione w ust. 1, którzy otrzymali zezwolenie na osiedlenie się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zgodę na pobyt tolerowany, status uchodźcy nadany w Rzeczypospolitej Polskiej lub korzystają z ochrony czasowej na jej terytorium, mogą podejmować i wykonywać działalność gospodarczą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na takich samych zasadach jak obywatele polscy. Osoby zagraniczne inne niż wymienione w ust. 1 i 2 mają prawo do podejmowania i wykonywania działalności gospodarczej wyłącznie w formie spółki: komandytowej, komandytowo-akcyjnej, z ograniczoną odpowiedzialnością i akcyjnej, a także do przystępowania do takich spółek oraz obejmowania bądź nabywania ich udziałów lub akcji, o ile umowy międzynarodowe nie stanowią inaczej.


PODSUMOWANIE
Nowe kategorie przedsiębiorców i łatwiejsze procedury rejestracyjne w świetle ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

W u.s.d.g. poszerzono definicję działalności gospodarczej o zawodową. W praktyce oznacza to, że obowiązek rejestracyjny ciąży teraz także na przedstawicielach wolnych zawodów, którzy muszą zostać wpisani do ewidencji działalności gospodarczej.
Przedsiębiorcą w rozumieniu nowej ustawy jest natomiast osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną – wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą (np. osobowe spółki handlowe). Za przedsiębiorców uznaje się również wspólników spółki cywilnej w zakresie wykonywanej przez nich działalności gospodarczej. Należy pamiętać, że w kontekście tego przepisu to wspólnik, nie spółka, jest przedsiębiorcą. Dlatego każdy wspólnik spółki cywilnej musi dokonać rejestracji czy to w ewidencji działalności gospodarczej (osoba fizyczna), czy też w Krajowym Rejestrze Sądowym (np. spółka kapitałowa).
Zniesione zostały regulacje dotyczące wspólnego wpisu spółki małżeńskiej

Nowa ustawa pozwoli znacznie ograniczyć formalności, przede wszystkim poprzez wprowadzenie systemu pełnej rejestracji przedsiębiorcy w pierwszym organie rejestrowym. Oznacza to, że wraz z wnioskiem o wpis do ewidencji działalności gospodarczej lub rejestru przedsiębiorców w KRS będzie można złożyć wniosek zawierający żądanie: wpisu do krajowego rejestru urzędowego podmiotów gospodarki narodowej (REGON), zgłoszenia identyfikacyjnego albo aktualizacyjnego, zgłoszenia płatnika składek, lub zgłoszenia do ubezpieczeń społecznych. Dodatkowym ułatwieniem jest fakt, że przedsiębiorca obowiązany będzie umieszczać w oświadczeniach pisemnych, skierowanych w zakresie swojej działalności do oznaczonych osób i organów, jedynie NIP. Na jego podstawie będzie też następowała identyfikacja przedsiębiorcy w poszczególnych urzędowych rejestrach Przedsiębiorca ma podawać NIP we wszystkich ofertach, a nie jak dotychczas posługiwać się kilkoma numerami identyfikacyjnymi (NIP, PESEL, REGON, KRS). Ułatwienia te wejdą jednak w życie dopiero 1.01.2007 r.
Daleko idącym ułatwieniem będzie (od 1.01.2007 r.) ujednolicenie wzoru wniosku o wpis do gminnej ewidencji działalności gospodarczej, który ma być dostępny m. in. w poszczególnych urzędach gmin. Istnieje też możliwość złożenia wniosku za pośrednictwem poczty (listem poleconym), ale własnoręczność podpisu wnioskodawcy powinna być wówczas poświadczona przez notariusza.
Ustawa o swobodzie działalności gospodarczej wprowadza nowy rodzaj działalności, która wymaga wpisu do tzw. rejestru działalności regulowanej, wspomnianej już wcześniej. Szczegółowe postanowienia w tej kwestii znajdują się w ustawach normujących dany rodzaj działalności, które zostały znowelizowane w przepisach wprowadzających ustawę o swobodzie działalności gospodarczej. Dotyczą one: usług turystycznych, organizacji profesjonalnego współzawodnictwa sportowego, organizowania polowań dla cudzoziemców w Polsce oraz polowań za granicą, wyrobu, oczyszczania, skażania lub odwadniania alkoholu etylowego, wytwarzania wyrobów tytoniowych, działalności kantorowej, prowadzenia przedsiębiorstw składowych, działalności pocztowej objętej obowiązkiem zgłoszenia, usług detektywistycznych, przechowywania dokumentacji osobowej i płacowej pracodawców, prowadzenia stacji kontroli pojazdów, prowadzenia ośrodków szkolenia kierowców, prowadzenia pracowni psychologicznych dla kandydatów na kierowców, szkolenia doradców do spraw bezpieczeństwa w przewozie drogowym towarów niebezpiecznych, indywidualnej i grupowej praktyki pielęgniarek, położnych i lekarzy, organizowania kształcenia podyplomowego pielęgniarek, położnych, lekarzy i lekarzy dentystów, organizowania wyścigów konnych, obrotu materiałem siewnym, konfekcjonowania i obrotu środkami ochrony roślin, wytwarzania i magazynowania biokomponentów stosowanych w paliwach ciekłych.


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Wyświetl posty z ostatnich:   
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum Strona Główna -> Ekonomia Wszystkie czasy w strefie EET (Europa)
Strona 1 z 1

 
Skocz do:  
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach

fora.pl - załóż własne forum dyskusyjne za darmo
Powered by phpBB © 2001, 2005 phpBB Group
Regulamin