Forum  Strona Główna

 
 FAQFAQ   SzukajSzukaj   UżytkownicyUżytkownicy   GrupyGrupy   GalerieGalerie   RejestracjaRejestracja 
 ProfilProfil   Zaloguj się, by sprawdzić wiadomościZaloguj się, by sprawdzić wiadomości   ZalogujZaloguj 

praca FAKTORING

 
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum Strona Główna -> Ekonomia
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Kahve




Dołączył: 09 Mar 2006
Posty: 51
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/3

PostWysłany: Sob 11:57, 13 Sty 2007    Temat postu: praca FAKTORING

I. KRÓTKA GENEZA FAKTORINGU

Faktoring jest jedną z najstarszych form finansowania działalności gospodarczej, znaną już w czasach średniowiecza. Jego rozwój, który nastąpił w XVII i XVIII w., wiązał się z kolonizacją Indii przez Anglików.
Faktoring w obecnej postaci, rozumiany jako kompleksowe zarządzanie wierzytelnościami, rozwinął się w USA na przełomie XIX i XX w. Jego popularność w Europie Zachodniej wzrosła po II wojnie światowej, zwłaszcza w latach 50. i 60., kiedy to głównie amerykańskie firmy faktoringowe finansowały odradzające się gospodarki Starego Kontynentu.
Rozwój faktoringu doprowadził do tworzenia się więzi pomiędzy bankami, a wyspecjalizowanymi firmami faktoringowymi.
Od 1974 r. opracowywana była specjalna konwencja o faktoringu międzynarodowym, którą uchwalono w 1988 r. w Ottawie. Reguluje ona zarządzanie wierzytelnościami w ogólnoświatowym obrocie handlowym.

II. POJĘCIE FAKTORINGU I JEJ KONCEPCJE

Termin „faktoring”, podobnie jak wiele innych określeń używanych w polskiej literaturze
ekonomicznej pochodzi z języka angielskiego i oznacza pośrednika lub agenta, jednakże źródeł tego słowa należy dopatrywać się bądź w łacińskim słowie facere (czynić, robić, załatwiać), bądź w słowie factoria, jakim określano placówkę handlową służącą kupcom europejskim w krajach zamorskich.
Faktoring jest formą finansowania krótkoterminowego dla podmiotów udzielających tzw. kredytów kupieckich, czyli stosujących odroczone terminy płatności wobec swoich odbiorców. Dla zachowania płynności finansowej podmioty muszą uzyskać wydłużone terminy płatności od swoich dostawców, aby rotacja należności i zobowiązań utrzymywała się na stałym poziomie.
Jeżeli chodzi o istotę faktoringu polega na tym, iż dostawca faktorant na podstawie umowy przenosi na bank lub wyspecjalizowaną jednostkę - faktora swoją wierzytelność wynikającą z faktury obciążającej płatnika , a bank/jednostka wyspecjalizowana natychmiast wypłaca faktorantowi kwotę należności określaną na fakturze pomniejszoną o odpowiednie dyskonto i/lub prowizję należną faktorowi (dyskonto pobierane za okres od momentu przedstawienia faktury do wykupu, do momentu upływu terminu płatności określonego na fakturze), płatnik zaś otrzymuje pożądany termin płatności.
Faktoring jest specyficznym sposobem kredytowania przez banki lub inne instytucje finansowe należności przedsiębiorstw, jakie powstają w wyniku sprzedaży towarów i produktów, przed terminem płatności, przy czym u podstaw kredytowania przez przedsiębiorstwa swoich odbiorców leży konieczność utrzymania lub poszerzania rynku zbytu na produkty lub usługi przedsiębiorstwa. Jest to środek finansowy, który polega na odpłatnej odsprzedaży nieprzeterminowanych i niespornych należności przysługujących wierzycielowi ze strony dłużnika z tytułu zrealizowanych dostaw towarów i wykonanych usług w celu przyspieszenia cyrkulacji kapitału.
Przedmiotem faktoringu mogą być wierzytelności pochodzące z umów kupna-sprzedaży, z wyjątkiem dóbr zakupionych przez dłużnika, przeznaczonych do użytku osobistego lub rodzinnego w ramach gospodarstwa domowego. Są to wierzytelności pieniężne związane z obrotem gospodarczym, najczęściej krótkoterminowe, które powinny być uregulowane w czasie 14 do 210 dni, choć z punktu widzenia prawa nic nie stoi na przeszkodzie, aby obejmować faktoringiem także wierzytelności o krótszych bądź dłuższych terminach ich uregulowania. Przedmiotem umowy faktoringowej może być obsługa przez faktora wierzytelności, które dopiero powstaną jako skutek umów zawartych, ale jeszcze nie zrealizowanych przez klienta. W tym przypadku faktor od momentu powstania wierzytelności finansuje działalność klienta jako pożyczkodawca.
Faktoring stanowi formę finansowania wspomagającą rozwiązywanie problemów z przepływem gotówki, które pojawiają się wraz z wydłużeniem terminów płatności bądź wynikają z trudności w ustaleniu odpowiadających odbiorcom terminów płatności. Sprzedaż należności faktorowi przekształca zamrożony kapitał dostawcy w środki finansowe i poprawia zdolność płatniczą. Stwarza możliwość uzyskania ochrony przed niewypłacalnością odbiorców. Może być więc on jednocześnie formą finansowania należności, jak również gwarancją zabezpieczającą przedsiębiorstwo przed ryzykiem ich ściągnięcia, a także operacją rozliczeniową polegającą na inkasowaniu należności. Faktoring jest zawsze instrumentem służącym rozwiązaniu problemów finansowych między przedsiębiorstwami-dostawcami i przedsiębiorstwami-odbiorcami. Dzięki niemu przedsiębiorstwa posiadające dobrą ofertę są wstanie zaproponować swoim odbiorcom atrakcyjne warunki płatności, co decyduje o konkurencyjności na rynku.
Faktoring nie jest usługą jednorodną – stanowi pakiet usług pełniących funkcję finansowania, przejęcia ryzyka, administrowania wierzytelnościami oraz ich windykowania.
Z punktu widzenia właściciela małego lub średniego przedsiębiorstwa faktoring to trzy usługi zapewniające realizację trzech jego potrzeb :

· zapewnia wypłacalność odbiorcy
· gwarantuje, że nie będzie tracił czasu na ściganie należności
· pozwala dysponować środkami na rachunku bieżącym, gdy ma taką potrzebę

Faktoring jest formą współpracy przynoszącą wszystkim stronom, które w nim uczestniczą, wymierne korzyści. Bank – faktor otrzymuje prowizje i odsetki. Dłużnik może negocjować dłuższy termin płatności, a wierzyciel – faktorant otrzymuje dostęp do należnych mu z tytułu realizowanych dostaw lub usług środków finansowych przed terminem płatności określonym w umowie.


ISTOTA DZIAŁANIA FAKTORINGU


DOSTAWCA-FAKTORANT A ODBIORCA-PŁATNIK
B
E


BANK FAKTORANTA D FAKTOR


(ilustracja 2.1.)

A - Faktorant dostarcza towar dla odbiorcy, co potwierdzone jest fakturą, na której jest określony odroczony termin płatności.

B - Po sprawdzeniu prawidłowości wystawienia faktury płatnik potwierdza ją i zwraca faktorantowi. Na fakturze musi być ściśle określony termin płatności oraz wymagane umową klauzule np. zgodnie z umową faktorowania należności. Jako miejsce zapłaty musi być wskazany rachunek banku faktoranta.

C - Faktorant potwierdzoną fakturę przedstawia faktorowi (bankowi) do wykupu.

D - Faktor przekazuje na rachunek bieżący faktoranta kwotę faktury, pomniejszoną o odsetki i prowizję.
E - Płatnik (odbiorca) w dni płatności faktury, ściśle określonym na fakturze, dokonuje zapłaty na rachunek faktora. Powoduje to uwolnienie określonego dla danego płatnika limitu i umożliwia faktorantowi przedstawienie kolejnych faktur.


III. PRZEDMIOT I PODMIOT FAKTORINGU


Stronami zawierającymi umowę faktoringu są;
· faktor
· faktorant

FAKTOREM nazywamy wyspecjalizowaną instytucje nabywającą wierzytelność
potwierdzoną fakturą na sprzedaż towaru lub/i usługi, oraz świadcząca dodatkowe usługi na rzecz faktoranta związane z zarządzaniem należnościami. Faktorami są więc:

· banki
· wyspecjalizowane spółki faktoringowe
· osoby fizyczne

Jednakże tę ostatnią formę działalności spotyka się najrzadziej, gdyż warunkiem prowadzenia działalności faktoringowej jest posiadanie odpowiednich funduszy – zasobów kapitałowych, bazy technicznej i organizacyjnej oraz dysponowanie wykwalifikowanym w tym zakresie personelem.
Instytucje faktoringowe w ramach swojej działalności zbierają informacje na temat wiarygodności kredytowej klientów oraz dokonują windykacji należności. Podmioty te można podzielić na:

· banki
· podmioty okołobankowe – wyspecjalizowane spółki faktoringowe powołane przy udziale banków
· podmioty niebankowe – pełniące role pośrednika w obrocie faktoringowym między przedsiębiorstwem a bankiem

Jeżeli chodzi o polski rynek faktoringowy to wszytskie liczące się podmioty są afiliacjami banków np. :

· PeKaO Faktoring – banku PeKaO S.A.
· Handlowy-Heller – Banku Handlowego S.A.
· Polfactor – BRE Banku S.A.
· Forin – Banku Millennium S.A.
· Raiffeisen Faktoring Polska – Raiffeisen Banku

Natomiast FAKTORANT zwany inaczej kontrahentem, klientem faktora, dostawcą towaru, wierzycielem jest podmiotem uprawnionym na mocy umowy kupna-sprzedaży do pobrania świadczenia pieniężnego od dłużnika, sprzedającym wierzytelności faktorowi. Inaczej mówiąc jest to przedsiębiorca będący dostawcą towaru lub/i usług, któremu na podstawie zawartej umowy handlowej prawo do żądania zapłaty za sprzedane lub dostarczone towary, lub też świadczone usługi. Na faktorancie spoczywa odpowiedzialność za istnienie wierzytelności.

Faktorantem może, więc być:
· osoba fizyczna
· osoba prawna
· podmiot gospodarczy nie będący osoba prawną, ale posiadający zdolność do czynności prawnych

Wymieniając podmioty faktoringu należałoby tutaj również wymienić dłużnika, który może nie jest bezpośrednim podmiotem tej transakcji, ale niejako jest z nią związany.
DŁUŻNIKIEM nazywamy płatnika, odbiorcę towarów lub/i usług. Z racji zobowiązania do świadczenia pieniężnego na rzecz faktoranta, a więc dostawcy staje się on trzecim podmiotem faktoringu, jednakże nie stroną umowy faktoringowej. Innymi słowy dłużnikiem faktoringowym nazywamy przedsiębiorcę zobowiązanego do zapłaty wierzycielowi za nabyte towary lub/i usługi, przy czym przed zawarciem umowy faktoringu jest on dłużnikiem faktoranta, a po zawarciu umowy staje się dłużnikiem faktora.

PRZEDMIOTEM faktoringu jest wykupywanie przez faktorów wierzytelności handlowych udokumentowanych fakturą VAT, wynikających z umów dostawy, sprzedaży lub o świadczenie usług.
Bank kupując wierzytelności od klienta dyskontuje je, tzn. odejmuje odsetki dyskontowe za okres od momentu kupna wierzytelności do terminu zapłaty wierzytelności. W wyniku dokonanej cesji (przelewu) na faktora przechodzi cała wierzytelność główna wskazana w dokumentach załączonych do umowy faktoringowej ( a więc cena sprzedaży lub kwota wynagrodzenia za wykonane usługi), a także wszelkie prawa z nią związane, jak:
· prawo do dalszego rozporządzania tą wierzytelnością
· prawo do pobierania z niej pożytków prawnych
· prawo do żądania zaległych odsetek za opóźnienia w zapłacie lub zapłaty kary umownej
· prawo zabezpieczenia wierzytelności

Poza cesją wierzytelności, która jest podstawową czynnością wynikającą z umowy faktoringowej, przedmiotem faktoringu mogą być usługi dodatkowe – czynności dodatkowe o charakterze usługowym świadczone przez faktora na rzecz faktoranta.

Są to takie usługi jak:

· ściąganie (inkaso) należności objętych umową faktoringową
· kierowanie upomnień do opieszałych dłużników
· okresowe sprawdzanie stanu wypłacalności dłużników
· prowadzenie ksiąg handlowych i finansowych faktoranta
· dochodzenie roszczeń na drodze postępowania sądowego
· świadczenie usług składających się na nowoczesny marketing
· zbieranie informacji oraz gromadzenie danych statystycznych, mających znacznie gospodarcze dla faktoranta
· nowoczesny konsulting dotyczący zaopatrzenia produkcji, zbytu, inwestycji, reklamy, marketingu oraz doradztwa prawnego, ekonomicznego i podatkowego.

W myśl Konwencji Ottawskiej o Międzynarodowym Faktoringu z 28 maja 1998r., brak w umowie co najmniej dwóch usług dodatkowych jest jednym z powodów wadliwości umowy faktoringu. Nie można wówczas mówić o umowie faktoringu, lecz o umowie cesji wierzytelności – zatem powinna być ona wtedy traktowana jako umowa cesji wierzytelności.
W umowie faktoringu mamy do czynienia z trzema podstawowymi podmiotami, co przedstawia ilustracja 3.1.


PODMIOTY FAKTORINGU




FAKTORING





FAKTORANT dostawca towarów i usług





FAKTOR instytucja faktoringowa, która kupuje
wierzytelności i świadczy usługi np.bank, firma faktoringowa

DŁUŻNIK odbiorca towarów lub usług


(ilustracja 3.1.)



Mimo występującej trójpodmiotowości umowa faktoringu ma charakter dwustronny, zawierana jest pomiędzy faktorem, a podmiotem gospodarczym – tzw. faktorantem. W praktyce bierze jednak w tej transakcji także trzeci podmiot, będący dłużnikiem. Relacje zachodzące między podmiotami faktoringu przebiegają w sposób przedstawiony na ilustracji 3.2.







STOSUNKI ZACHODZĄCE W FAKTORINGU ORAZ PRZEBIEG CYKLU ROZLICZENIOWEGO





FAKTORANT DŁUŻNIK
(przedsiębiorca) (odbiorca)









FAKTOR
(np. bank) (ilustracja 3.2.)






OBJAŚNIENIA:
1. umowa dostawy
2. umowa faktoringu stosunki zachodzące w faktoringu
3. roszczenie zapłaty

Przebieg cyklu rozliczeniowego jest następujący :
4. wystawienie faktury przez faktoranta i dostawa towaru lub usługi
5. złożenie faktury w banku
6. zapłata faktorantowi za nabyte faktury
7. spłaty dokonywane przez dłużników na rzecz faktora
8. zapłata faktorantowi za pozostałą część faktury
9. spłaty otrzymywane od dłużników z tytułu naliczonych odsetek za opóźnienie w płatności





IV. FUNKCJE FAKTORINGU


Faktoring nie jest zwykłą formą finansowania lecz syntezą szeregu działań faktora określanych jako funkcje faktoringu. Możliwość zaspokajania potrzeb klientów faktoringu wynika z realizowanych przez niego funkcji, które przedstawione są na ilustracji (4.1.)


Z ekonomicznego punktu widzenia faktoring pełni trzy funkcje: finansową, gwarancyjną oraz usługową.

a) Funkcja Finansowa

Funkcja finansowa polega na odkupieniu zależności danego podmiotu przed terminem ich spłaty, co sprowadza się do zapłaty za dokumenty finansowe(faktury) nabyte od dłużnika.
Istnieją dwie formy finansowania klienta przez faktora, w zależności od momentu zakupu wierzytelności i momentu jej ostatecznego rozliczenia. Są to metody:
· awansowa
Metoda Awansowa polega na tym, że faktorant na podstawie umowy otrzymuje od razu do dyspozycji zaliczkę stanowiąca część kwoty zaległych wierzytelności. W większości przypadków wysokość zaliczki wynosi 80-90% wartości wierzytelności. Zaliczka zostaje zapisana na dobro klienta i pozostaje do jego dyspozycji, natomiast pozostała kwota pozostaje na zablokowanym koncie i stanowi swego rodzaju gwarancję zapłaty. Zostaje wypłacona klientowi dopiero w momencie gdy wierzytelność staje się wymagalna lub dłużnik dokona spłaty długu.

· dyskontowa.
Metoda Dyskontowa polega na tym, że faktor nabywa wierzytelność swoich klientów z terminem natychmiastowym oraz wypłaca faktorantowi kwotę, na jaką opiewa zakupiona przez niego wierzytelność pomniejszona o prowizję.

b) Funkcja Gwarancyjna

Funkcja Gwarancyjna polega na przejęciu przez faktora ryzyka niewypłacalności dłużnika, czyli ryzyka kredytowego. Faktor faktycznie odciąża klienta od ryzyka wiążącego się z procesem kredytowania na rzecz nabywców towarów i usług. Oczywiście odbywa się to przez nabycie wierzytelności, a nie zawarcie kolejnej umowy ubezpieczeniowej.

c) Funkcja Usługowa

Funkcja usługowa związana jest ze świadczeniem przez fakotra na rzecz swoich klientów szeregu czynności, a dotyczących administrowania nabytymi wierzytelnościami, monitorowania dłużników i inkasa należności badania wiarygodności i wypłacalności w celu zidentyfikowania firm które potencjalnie nie są w stanie regulować zobowiązań za zakupiony towar. Administrowanie nabytymi wierzytelnościami, dokonywanie rozliczeń i spłat, sporządzanie dokumentów i raportów dzięki posiadaniu przez faktora odpowiednich systemów informatycznych pozwala firmom ograniczyć koszty własnego funkcjonowania, szczególnie gdy nie pojadają narzędzi umożliwiających usprawnienie czynności.
W Polsce nie ma jeszcze odpowiedniego faktora, który w kompleksowy sposób mógłby pomóc klientowi w napotkanych problemach. Wynika to z faktu, że rynek usług faktoringowych w Polsce znajduje się jeszcze w fazie początkowego rozwoju. Funkcja administracyjna nie jest wykorzystywana w pełni, gdyż faktoranci obawiają się utraty kontroli nad płatnościami dłużnika. Najbardziej rozpowszechniona jest funkcja finansowania.
Obserwując natomiast rozwinięte rynki faktoringowe, można zauważyć, że wraz ze zwiększaniem się stabilności rynku maleje funkcja finansowania i coraz częściej zamiast faktoringu pełnego stosowany jest faktoring nie pełny. Rośnie natomiast znaczenie usług administracyjnych, efektownego dochodzenia przedterminowych należności klienta, usług konsultingowych z zakresu oceny ryzyka kontrahentów klienta oraz informacji handlowych pomagających w podejmowaniu decyzji w warunkach dużej konkurencji rynkowej.


V. RODZAJE FAKTORINGU

Praktyka gospodarcza państw wysoko rozwiniętych wykształciła wiele form i kryteriów podziału faktoringu, co przedstawiono na ilustracji (5.1.)


Jednak w praktyce gospodarczej najistotniejsze kryterium podziału dotyczy przejęcia ryzyka niewypłacalności dłużnika, czyli próby odpowiedzenia na pytanie kto ponosi konsekwencje finansowe jeśli dłużnik nie zapłaci. Z tego punktu widzenia wyróżnia się: faktoring pełny czyli właściwy, faktoring niepełny czyli niewłaściwy oraz mieszany czyli pośredni.

a) Faktoring Pełny

Najważniejszą cechą faktoringu pełnego jest przejęci prze bank faktoringowy ( faktora ) na podstawie umowy przelewu wierzytelności, całkowitego ryzyka zawiązanego z niewypłacalności dłużnika. W następstwie zawartej umowy faktoringu dochodzi do definitywnego przeniesienia określonych należności z faktoranta na faktora. Faktor przejmuje odpowiedzialność del crede, której istotą jest przejęcie w pełni ryzyka niewypłacalności kontrahenta, co następuje z podpisaniem umowy. Ma ona charakter zobowiązująco- rozporządzający. Funkcja del crede zabezpiecza faktoranta przed niewypłacalnością dłużnika, ale zarazem podwyższa koszty takiej umowy, ponieważ za przejęcie niewypłacalności dłużnika faktorzy pobierają dodatkowe opłaty. W sytuacji powstania sporów między dostawcą, a odbiorcą dotyczących ilości lub jakości może nastąpić pełny regres faktora w stosunku do klienta. To jedyny przypadek kiedy faktorowi przysługuje prawo powrotnego przeniesienia wierzytelności na faktoranta.

Ten rodzaj faktoringu jest preferowany przez przedsiębiorstwa, ale niestety stosowany w naszym kraju niezwykle rzadko z reguły odnosi się do firm obdarzonych przez faktora obdarzonego szczególnym zaufaniem. Banki w szczególności boją się w szczególności firm osiągających duże obroty w handlu zagranicznym oraz z przedsiębiorstwami z trudnościami płatniczymi. W związku z tym faktorant musi liczyć się z dodatkowymi oczekiwaniami ze strony faktora:

· ustalony maksymalny limit zadłużenia
· stabilna grupa dużych odbiorców dłużników
· dobra opinia o faktorancie wśród odbiorców
· kwota wierzytelności mieszcząca się w ustalonym przez faktora przedziale

Do zawarcia takiej umowy dochodzi dopiero wtedy, gdy faktor po sprawdzeniu stanu majątkowego, upewni się co do jego wypłacalności. Oferując faktoring pełny, faktorzy wymagają z reguły od faktoranta scedowania posiadanych zabezpieczeń wobec odbiorców, których faktor zaakceptował. Wypłacenie należności faktorantowi może nastąpić przed otrzymaniem zapłaty od dłużnika (service and finance factoring) lub po jej otrzymaniu (service factoring). Faktoring pełny zapewnia faktorantowi swobodę działania w zakeresie podejmowania decyzji gospodarczych. Wraz ze sprzedażą wierzytelności handlowej nie musi on w swym planowaniu finansowym uwzględniać możliwości niespłacenia wierzytelność handlowej przez dłużnika faktoringowego lub opóźnienie w spłacie i w konsekwencji roszczeń faktora w stosunku do niego. Niestety ze względu na duże ryzyko ponoszone przez faktora ten rodzaj faktoringu jest droższy od pozostałych jego form. Faktoring pełny w polskich warunkach występuje najczęściej w obrocie eksportowym.

b) Faktoring niepełny

Istota faktoringu niepełnego polega na tym że ryzyko niewypłacalności dłużnika nie przechodzi na faktora, faktor rozlicza wierzytelności i finansuje umowy, natomiast nie zabezpiecza ryzyka niewypłacalności dłużników tzn. nie pełni funkcji ubezpieczyciela udzielanych kredytów. Oznacza to ze przelew wierzytelności ze sprzedawcy na faktora nie jest definitywny (ostateczny) ma charakter warunkowy. W przypadku wystąpienia niewypłacalności dłużnika wierzytelność powraca od banku faktoringowego do przedsiębiorcy tzn. faktorowi przysługuje prawo regresu do zbywcy (z punktu widzenia prawa następuje więc powrotnie przeniesienie wierzytelności na faktoranta). Faktorant jest zobowiązany do zwrotu uzyskanej od faktora zaliczki, ponadto zostaje ponownie obarczony dochodzeniem praw od dłużników w drodze egzekucji. Schemat działania faktoringu niepełnego został przedstawiony na ilustracji (5.2.)


W tym przypadku faktorzy realizują finansowania oraz monitorowania i administrowania należnością. Nie przejmują natomiast ryzyka związanego ze spłatą wierzytelności.
W umowie faktoringowej bardzo istotnym jest zapis dotyczący formy czy jest ona pełna czy niepełna. Jeżeli taka kwestia nie została w umowie w ogóle poruszona uznaję się ją za umowę o faktoring pełny.
Z faktoringu niepełnego najczęściej korzystają duże firmy o silnej pozycji rynkowej mające przejściowe kłopoty z płynnością z związku z opóźnieniami w płatności ze strony swoich kontrahentów. Koszt faktoringu niepełnego jest mniejszy ze względu na to że faktor ponosi mniejsze ryzyko, minimalizując własne straty poprzez zachowanie prawa regresu w stosunku do klienta. Przedsiębiorstwa mogą obawiać się nierzetelności dłużnika i będą zmuszone do zwrotu pieniędzy. Nie musi w cale tak być. W zależności od procedur przyjętych przez firmy faktoringowe i warunków podpisanej umowy, faktor przeprowadza postępowanie ponaglające, starając się skutecznie ściągać wierzytelności od dłużników a z prawa regresu wobec faktoranta korzysta w ostateczności - dotyczy to tych części wierzytelności które nie zostały przez faktora odzyskane. W tej formie faktorzy często żądają od faktoranta założenia weksla in balnco będącego zabezpieczeniem roszczenia bądź ustanowienia poręczeni co do kwoty, która ma świadczyć w przypadku niespłacenia długi przez odbiorcę.

c) Faktoring mieszany

Faktoring mieszany łączy w sobie cechy faktoringu pełnego i niepełnego. Jego istota polega na tym, że ryzyko niewypłacalności dłużnika dzielone jest pomiędzy faktora i zbywcę (faktoranta). Przy czym strony ustalają w jakich przypadkach i w jakim stopniu ryzyko niewypłacalności obciąża daną stronę. W takiej umowie faktor określa kwotę graniczną, do wysokości której bezwarunkowo przejmuje na siebie ryzyko wypłacalności dłużników. Pozostała kwota wierzytelności jest nabyta pod warunkiem, że odbiorca (dłużnik) zapłaci w terminie. Jeżeli nie dokona tego w terminie, ustają skutki prawne nabycia wierzytelności powyżej kwoty określonej w umowie, a faktorant zobowiązany jest do zwrotu tej kwoty faktorowi. Wierzytelności przekraczające ustalony limit zostają przekazane faktorowi na zasadzie faktoringu niepełnego. Natomiast należności znajdujące się poniżej kwoty granicznej stają się wierzytelności podlegającą regułom faktoringu pełnego.

Oprócz zwyczajnych form faktoringu wykształciły się też szczególne formy faktoringu pełnego i niepełnego:

· Doraźna transakcja – polegająca na skupie jednej lub kilku bezspornych wierzytelności handlowych faktoranta od umówionej kwoty transakcji bez przejęcia lub z przejęciem ryzyka niewypłacalności.
· Transakcja z określonym limitem – nabycie przez faktora wierzytelności do umówionej kwoty
· Linia faktoringu – w umowie o linię faktoringową, faktor zobowiązuje się że w okresie trwania umowy będzie nabywał zaakceptowane wierzytelności w ramach określonych limitów.

Rozróżniamy formy ze względu na termin płatności faktorantowi w związku z nabyciem przez faktora wierzytelności:
· Faktoring zaliczkowy – polega na wypłaceniu przedsiębiorcy w chwili zawarcia umowy tylko określonej zaliczki.
· Faktoring dyskontowy – przypomina dyskonto weksli z tą różnicą, że przejęcie wierzytelności odbywa się droga cesji, a nie indosu.
· Faktoring wymagalnościowy – jego charakterystyczną cechą jest świadczenie usługi faktoringowej z pominięciem funkcji finansowania. Dotyczy on sytuacji, w której moment zawarcia umowy nie jest jednocześnie terminem wypłaty przedsiębiorcy wartości wierzytelności czy zaliczki.

Wyróżniamy tez faktoring ze względu na kryterium informowania dłużnika o przeniesieniu wierzytelności:
· faktoring otwarty
· faktoring półotwarty
· faktoring tajny

Wyróżniamy faktoring miejsca działalności:
· faktoring krajowy
· faktoring międzynarodowy

Oprócz omówionych powyżej rodzajów faktoringu w praktyce występują pewne szczególne formy, do których zalicza się:

· honorarium faktoring - to rodzaj faktoringu niepełnego, zaliczkowego którego przedmiotem są honoraria lekarzy, architektów, notariuszy i adwokatów.
· Metafaktoring – w tym przpadku w relacje pomiędzy fakotantem – przedsiębiorcą a faktorem wchodzi trzeci podmiot z reguły bank fakotanta bądź inna instytucja spełniająca rolę pośrednika.
· Bulk factoring – faktoring w którym faktorant nie korzysta z zadanych usług dodatkowych tylko zbywa faktowi wierzytelności i otrzymuje za nie zapłatę.
· Faktoring leasingowy – w taj formie istnieje możliwość wycofania środków zamrożonych w należnościach leasingowych i wykorzystania ich w kolejnym finansowaniu transakcji leasingowych.
· Reverse factoring – w którym dostawcy kredytują się, zabezpieczając jednocześnie kontraktem na dostawę przyszłych partii poroduktów.

VI. WYMAGANIA

Firmy faktoringowe, po otrzymaniu formularza przedsiębiorcy, szczegółowo analizują jego działalność i kontrahentów, z którymi współpracuje. Pozwala to na ocenę możliwości zastosowania faktoringu, a także słuszności wykorzystania takiej formy finansowania.

Przy wstępnej analizie faktor weryfikuje zaistnienie pewnych warunków:
§ Czas trwania działalności - przynajmniej przez rok;
§ Stali kontrahenci – większość firm faktoringowych wymaga, aby faktorant posiadał min 5 - 7 dłużników, jest to spowodowane rozproszeniem ryzyka i kosztem przygotowania analizy ekonomicznej. Faktorom zależy na nawiązaniu stałej współpracy. Łatwiej jest wtedy przeprowadzić analizę, a faktor szybciej może odzyskać swoją wierzytelność;
§ Poziom sprzedaży – musi to być wielkość akceptowana przez faktora. W zależności od tego, jakimi firmami zainteresowani są faktorzy, niektórzy specjalizują się w obsłudze MSP i wówcza poziom sprzedaży może być odpowiednio niższy;
§ Faktoringowalna branża - nie każda rodzaj działalności jest akceptowany przez faktora, niektórzy specjalizują się w obsłudze wybranych typów działalności, dobrze postrzegane są firmy, których sprzedaż cechuje sezonowość a także takie, w których nie dochodzi do częstych kompensat i zwrotów;
§ Miano faktoranta – dłużnik wystepujący przy umowie faktoringowej nie może być jednocześnie klientem danej firmy faktoringowej;
§ Sytuacja finansowa faktoranta i dłużników - powinni oni być zdolni do spłaty zadłużenia;
§ Zabezpieczenie – najpopularniejszą formą zabezpieczenia jest weksel in blanco, co przy dość wysokich wymaganiach stawianych przez banki przy zabezpieczeniach tradycyjnego kredytu obrotowego (np. hipoteka) jest korzystnym rozwiązaniem;
§ Dodatkowe wymogi – w przypadku firm faktoringowych będących spółkami zależnymi od banków możemy mieć do czynienia z wymogiem posiadania konta w banku będącym spółką matką firmy faktoringowej;
§ Prowadzenie pełnej księgowości – nie jest wymagane przez wszystkich faktorów.

Wymienione czynniki są brane pod uwagę przy zawieraniu umowy faktoringowej przez wszystkich faktorów i decydują w znacznym stopniu o możliwości jej zawarcia.

VII. ZALETY I WADY FAKTORINGU



a) ZALETY

Rozliczanie się z dłużnikami za pośrednictwem faktora zapewnia firmie otrzymanie szybkiej zapłaty za sprzedane towary i usługi, a co za tym idzie - pozytywnie wpływa na poprawę płynności finansowej.

Ponadto:

§ poprawia się obieg kapitału obrotowego - co jest szczególnie ważne, gdy firma działa w branży charakteryzującej się dużymi wahaniami sezonowymi;
§ przyspiesza się przepływ gotówki;
§ zmniejszą się bieżące koszty funkcjonowania firmy;
§ firma uzyskuje możliwość wydłużenia terminów płatności bez stwarzania zagrożenia dla płynności finansowej;
§ możliwość wydłużenia terminów płatności wpływa także na wzrost wolumenu sprzedaży - przyszłe należności stają się dostępne od zaraz;
§ firma jest w stanie regulować zobowiązania, jej oferta staje się bardziej atrakcyjna dla kontrahentów, co pozwala negocjować lepsze warunki umów i wygrać z konkurencją;
§ przedsiębiorstwo zyskuje możliwość uzyskania rabatów u swoich dostawców;
§ zwiększa się dyscyplina płatnicza odbiorców poprzez kontrolę należności prowadzoną przez faktora;
§ zbędne staje się zasilanie na bieżąco kapitału obrotowego z przepływów pieniężnych, co daje firmie większe możliwości inwestowania we własny rozwój;
§ ryzyko kredytowe zostaje przejęte przez faktora, co pozwala na zwiększenie ilości odbiorców;
§ faktoring eksportowy umożliwia firmie znalezienie nowych i wiarygodnych odbiorców eksportowych;
§ firma ma możliwość uzyskania gwarancji importowych;
§ faktor może w imieniu swego klienta prowadzić usługi dodatkowe, jak np. rozliczenia księgowe, sporządzanie sprawozdań, monitorowanie i zarządzanie należnościami, a w razie potrzeby — prowadzi windykację należności - przedsiębiorstwo korzysta w ten sposób ze sprzętu, wiedzy i doświadczenia faktora ;
§ przedsiębiorstwo kontaktuje się bezpośrednio tylko z jedną firmą - faktorem, który zajmuje się wierzytelnościami od wszystkich odbiorców firmy, i otrzymuje jedną, zbiorczą zaliczkę;
§ uproszczone formy zabezpieczeń stosowane w faktoringu pozwalają na korzystanie z tego finansowania przedsiębiorstwom, które nie otrzymały kredytu właśnie z uwagi na brak odpowiedniego zabezpieczenia;
§ faktoring jest elastyczniejszą niż kredyt metodą finansowania działalności firmy.

b) WADY


§ faktoring jest usługą droższą niż kredyt, jednak banki coraz bardziej ograniczają dostęp do kredytów, wymagają dodatkowych zabezpieczeń, faktoring natomiast nie jest zależny od dostępności kredytów; firma uzyskuje ponadto wiele korzyści dodatkowych np. profesjonalne zarządzanie należnościami;
§ przeszkodą w podpisaniu umowy faktoringowej może być konieczność osiągnięcia odpowiedniego limitu sprzedaży oraz posiadania stałych klientów;
§ istnieje ryzyko, że dłużnik zrezygnuje z dalszej współpracy z dostawcą, kiedy dowie się, że została zawarta umowa faktoringu – może obawiać się on wówczas, że nie sprosta wymaganiom terminowej zapłaty za faktury, a profesjonalny faktor wydaje się być trudniejszym w negocjacjach terminów zapłaty;
§ umowa faktoringowa jest dość złożona, brakuje szczegółowych uregulowań prawnych, do których faktoring miałby zastosowanie, dlatego wybierając ofertę należy dowiedzieć się, czy dotyczy ona faktoringu właściwego czy niewłaściwego, czy jest ona opłacalna z uwzględnieniem kosztów i zabezpieczeń stosowanych przez faktora;
§ faktorzy nie są zainteresowani skupem wierzytelności o krótkim terminie wymagalności, co jest podyktowane unikaniem ryzyka, chętniej skupują wierzytelności o dłuższym terminie;
§ podpisanie umowy faktoringowej wymaga zawiadomienia dłużników;
§ nie są faktoringowalni odbiorcy detaliczni, jedynie sektor B2B jest bez przeszkód obsługiwany przez firmy faktoringowe.


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Wyświetl posty z ostatnich:   
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum Strona Główna -> Ekonomia Wszystkie czasy w strefie EET (Europa)
Strona 1 z 1

 
Skocz do:  
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach

fora.pl - załóż własne forum dyskusyjne za darmo
Powered by phpBB © 2001, 2005 phpBB Group
Regulamin