ściągi

Gość

moze komuś się przyda, troche z tamtego semestru i trochę z tego;)

Fundusze Strukturalne - zasoby finansowe UE służące realizacji polityki strukturalnej. Celem polityki strukturalnej jest pomoc słabiej rozwiniętym regionom i sektorom gospodarek państw członkowskich i w konsekwencji zmniejszenie różnic w poziomie rozwoju i życia pomiędzy poszczególnymi obszarami. Na fundusze strukturalne składają się: Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego (EFRR), Europejski Fundusz Społeczny (EFS), Europejski Fundusz Orientacji i Gwarancji Rolnej Sekcja Orientacji (EFOiGR) oraz Finansowy Instrument Wspierania Rybołówstwa (FIWR).
EFRR
Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego EFRR (European Regional Development Fund – ERDF) został powołany w 1975 roku jako reakcja na coraz głębsze rozbieżności w rozwoju regionów (spowodowane kryzysem gospodarczym i przystąpieniem do UE Wielkiej Brytanii i Irlandii). Działalność Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego określa art. 160 Traktatu ustanawiający Wspólnotę Europejską: „Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego ma na celu przyczynianie się do korygowania podstawowych dysproporcji regionalnych we Wspólnocie poprzez udział w rozwoju i dostosowaniu strukturalnym regionów opóźnionych w rozwoju oraz w przekształcaniu upadających regionów przemysłowych”.
Działalność Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego koncentruje się na następujących dziedzinach:
• inicjatyw na rzecz rozwoju lokalnego oraz zatrudnienia, jak też działalności średnich i małych przedsiębiorstw
• rentownych inwestycji produkcyjnych umożliwiających tworzenie lub utrzymywanie trwałego zatrudnienia,
• infrastruktury,
• rozwoju turystyki oraz inwestycji w dziedzinie kultury,
• ochrony i poprawy stanu środowiska,
• rozwoju społeczeństwa informacyjnego.
2. FIOR
Finansowy Instrument Orientacji Rybołówstwa
(FIFG - Financial Instrument for Fisheries Guidance)
Finansowy Instrument Orientacji Rybołówstwa powstał w 1993 roku w ramach reformy funduszy strukturalnych. Ten instrument polityki strukturalnej Unii Europejskiej wspiera restrukturyzację rybołówstwa państw członkowskich.
Za pośrednictwem FIFG finansowane są inicjatywy w następujących dziedzinach:
• rozwój hodowli ryb
• rozwój infrastruktury portów rybackich oraz ich wyposażenie w niezbędne zaplecze i urządzenia
• restrukturyzacja i unowocześnienie floty rybackiej oraz metod połowu i przetwarzania ryb
• podnoszenie konkurencyjności produktów rybnych i ich promowanie na rynku
3. EFOiGR
Europejski Fundusz Orientacji i Gwarancji Rolnej
(EAGGF - European Agriculture Guidance and Guarantee Funds)
Powstał w 1964 roku na mocy Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Gospodarczą (1957). Zajmuje się wspieraniem przekształceń struktury rolnictwa oraz wspomaganiem rozwoju obszarów wiejskich. Na Europejski Fundusz Orientacji i Gwarancji Rolnej jest przeznaczana największa część budżetu Unii Europejskiej (w 1999 przeznaczono na ten cel 42,2 procenta budżetu). Ponadto środki Funduszu pochodzą z opłat nakładanych na importowane spoza Unii Europejskiej produkty rolne.
EAGGF składa się z dwóch sekcji: Sekcji Gwarancji, która finansuje wspólną politykę rolną (zakupy interwencyjne produktów rolnych, dotacje bezpośrednie dla rolników) oraz Sekcji Orientacji, która wspiera przekształcenia w rolnictwie w poszczególnych państwach UE i jest instrumentem polityki strukturalnej. W ramach Sekcji Orientacji EAGGF realizuje się następujące zadania:
• rozwój i modernizacja terenów wiejskich
• wspieranie inicjatyw służacych zmianom struktury zawodowej na wsi (w tym kształcenia zawodowego rolników i ich przekwalifikowania do innych zawodów)
• wspomaganie działań mających na celu zwiększenie konkurencyjności produktów rolnych
• restrukturyzacja oraz dostosowanie potencjału produkcyjnego gospodarstw do wymogów rynku
• pomoc przy osiedlaniu się młodych rolników
• wspieranie rozwoju ruchu turytycznego i rzemiosła
• rozwój i eksploatacja terenów leśnych
• inwestycje w ochronę środowiska
• wyrównywanie szans gospodarstw położonych na terenach górzystych i terenach dotkniętych kataklizmami
4. EFS
Europejski Fundusz Społeczny (EFS) –(1960r) to jeden z pięciu Funduszy Strukturalnych Unii Europejskiej. EFS finansuje budowanie Partnerstw na Rzecz Rozwoju w ramach inicjatywy wspólnotowej EQUAL.
Glównym celem Europejskiego Funduszu Społecznego jest walka z bezrobociem w krajach członkowskich. Z jego środków jest współfinansowana pomoc dla różnych regionów i grup społecznych w tym w szczególności dla pracowników zagrożonych bezrobociem długoterminowym oraz dla ludzi młodych wchodzących na rynek pracy.
Pomoc obejmuje inicjatywy w dziedzinach:
• organizacji szkoleń rozwijających umiejętności zawodowe zwiększające możliwości pracowników na rynku pracy,
• ulepszania systemów powszechnego kształcenia oraz dostosowywania ich do zapotrzebowania na rynku pracy,
• kształcenia kadr, ekspertów i personelu dydaktycznego,
• wspierania pośrednictwa pracy, doradztwa i informacji zawodowej,
• wspierania tworzenia nowych miejsc pracy, w szczególnosci zatrudnienia w sektorze malych i średnich przedsiębiorstw,
• wyrównywania szans kobiet i mężczyzn na rynku pracy, walkę z dyskryminacją zawodową,
• pracy na rzecz grup defaworyzowanych,
• badań naukowych,
• promocji nowych technologii,
• pomocy technicznej.

FS
Fundusz Spójności powstał na mocy Traktatu z Maastricht o utworzeniu Unii Europejskiej z 1991 r., który wszedł w życie w 1993 r. Fundusz Spójności został powołany w celu zmniejszania różnic w poziomie gospodarczo-społecznym krajów i regionów Unii Europejskiej. Różnice w poziomie ekonomicznym pojawiły się wraz z przyjmowaniem do Unii kolejnych państw członkowskich, których wyniki gospodarcze odbiegały od państw najbardziej rozwiniętych. W dalszej perspektywie zapewnienie równowagi gospodarczej i społecznej krajów członkowskich wiązało się z planami wprowadzenia unii gospodarczo-walutowej. Fundusz Spójności miał dostarczyć wsparcia finansowego na realizację dużych inwestycji związanych z rozwojem lub modernizacją infrastruktury transportowej i ochrony środowiska.
Fundusz Spójności jest instrumentem polityki strukturalnej Unii Europejskiej, lecz nie zalicza się do funduszy strukturalnych. Pomoc z Funduszu Spójności ma zasięg krajowy, a nie regionalny jak w przypadku funduszy strukturalnych. Celem nadrzędnym funduszu jest wzmacnianie spójności społecznej i gospodarczej Unii poprzez finansowanie dużych projektów tworzących spójną całość w zakresie ochrony środowiska i infrastruktury transportowej. Pomoc Unii Europejskiej dla sektora środowiska i sektora transportu odzwierciedla filozofię trwałego i zrównoważonego rozwoju. Polega ona na zwiększaniu produktywności i konkurencyjności gospodarki głównie poprzez rozwój infrastruktury transportowej, lecz zarazem nie kosztem środowiska i jego zasobów, a przez to - kosztem przyszłych pokoleń.
Podstawy Wsparcia Wspólnoty (PWW) - dokument przyjęty przez Komisję Europejską w uzgodnieniu z danym państwem członkowskim, po dokonaniu oceny Narodowego Planu Rozwoju. Zawiera strategię i priorytety działań Funduszy Strukturalnych i państwa członkowskiego, ich cele szczegółowe, wielkość przyznanego wkładu Funduszy i innych środków finansowych. Dokument ten winien być podzielony na priorytety i wdrażany za pomocą jednego lub kilku programów operacyjnych.
Program operacyjny - dokument przyjęty przez Komisję, służący wdrażaniu Podstaw Wsparcia Wspólnoty i składający się ze spójnego zestawienia priorytetów, zawierającego działania wieloletnie, które mogą być wdrażane przez jeden lub kilka Funduszy, jeden lub kilka innych dostępnych instrumentów finansowych. Mogą one mieć charakter horyzontalny lub odnosić się do konkretnych sektorów gospodarki. SPO RZL jest jednym z pięciu sektorowych programów operacyjnych.

NARODOWY PLAN ROZWOJU Narodowy Plan Rozwoju na lata 2004-2006 - dokument programowy stanowiący podstawę planowania poszczególnych dziedzin interwencji strukturalnych. Zawiera propozycje celów, działań oraz wielkości interwencji Funduszy Strukturalnych i Funduszu Spójności, ukierunkowanych na zmniejszanie dysproporcji w rozwoju społeczno-gospodarczym pomiędzy krajami Unii Europejskiej. Na podstawie tego dokumentu prowadzone są uzgodnienia z Komisją Europejską w sprawie Podstaw Wsparcia Wspólnoty. W celu zaprogramowania pomocy wspólnotowej i sprawnego rozdysponowania Polska przygotowała Narodowy Plan Rozwoju (NPR) na lata 2004-2006. Podobnie jak w przypadku środków przedakcesyjnych, np. SAPARD, tu również wprowadzono podział na działania: Sektorowe Programy Operacyjne (SPO) lub, w przypadku wspierania rozwoju regionalnego, Zintegrowany Program Operacyjny Rozwoju Regionalnego (ZPORR). W ramach Narodowego Planu Rozwoju zostały przygotowane programy:
• SPO Wzrost Konkurencyjności Przedsiębiorstw (SPO-WKP),
• SPO Rozwój Zasobów Ludzkich (SPO-RZL),
• SPO Restrukturyzacja i Modernizacja Sektora Żywnościowego i Rozwoju Obszarów Wiejskich (SPO-Rolnictwo),
• SPO Rybołówstwo i Przetwórstwo Ryb (SPO-Ryby),
• SPO Transport (SPO-Transport),
• Zintegrowany Program Operacyjny Rozwoju Regionalnego (ZPORR),
• Program Operacyjny – Pomoc Techniczna.
Celem strategicznym Narodowego Planu Rozwoju jest rozwijanie konkurencyjnej gospodarki opartej na wiedzy i przedsiębiorczości, zdolnej do długofalowego, harmonijnego rozwoju, zapewniającej wzrost zatrudnienia oraz poprawę spójności społecznej, ekonomicznej i przestrzennej z Unią Europejską na poziomie regionalnym i krajowym.

SPO-WKP Celem Sektorowego Programu Operacyjnego – Wzrost Konkurencyjności Przedsiębiorstw jest Poprawa pozycji konkurencyjnej przedsiębiorstw działających na terenie Polski w warunkach Jednolitego Rynku Europejskiego Funkcję Instytucji Zarządzającej SPO-WKP pełni Ministerstwo Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej
SPO-Rolnictwo Celem strategicznym Sektorowego Programu Operacyjnego – Restrukturyzacja i Modernizacja Sektora Żywnościowego i Rozwój Obszarów Wiejskich jest poprawa konkurencyjności gospodarki rolno-żywnościowej oraz zrównoważony rozwój obszarów wiejskich. Funkcję Instytucji Zarządzającej SPO-Rolnictwo pełni Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi

SPO-Ryby Celem Strategicznym Sektorowego Programu Operacyjnego – Rybołówstwo i Przetwórstwo Ryb jest racjonalna gospodarka zasobami wód i poprawa efektywności sektora rybackiego oraz podniesienie konkurencyjności polskiego rybołówstwa i przetwórstwa rybnego. Funkcję Instytucji Zarządzającej SPO-Ryby pełni Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi

SPO-RZL Celem Sektorowego Programu Operacyjnego – Rozwój Zasobów Ludzkich jest budowa otwartego, opartego na wiedzy społeczeństwa poprzez zapewnienie warunków do rozwoju zasobów ludzkich w drodze kształcenia, szkolenia i pracy. Funkcję Instytucji Zarządzającej SPO-RZL pełni Ministerstwo Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej

SPO-Transport Celem głównym Sektorowego Program Operacyjnego - Transport jest zwiększenie spójności transportowej kraju oraz polepszenie dostępności przestrzennej miasta, obszarów i regionów w układzie Unii Europejskiej. Funkcję Instytucji Zarządzającej SPO-Transport pełni Ministerstwo Infrastruktury

ZPORR Celem strategicznym Zintegrowanego Programu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego jest tworzenie warunków wzrostu konkurencyjności regionów oraz przeciwdziałania marginalizacji niektórych obszarów, w taki sposób, aby sprzyjając długofalowemu rozwojowi gospodarczemu kraju, jego spójności ekonomicznej, społecznej i terytorialnej oraz integracji z Unią Europejską. Funkcję Instytucji Zarządzającej ZPORR pełni Ministerstwo Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej

Inicjatywy Wspólnoty - programy finansowane z funduszy strukturalnych, mające na celu rozwiązanie problemów występujących na terenie całej Unii Europejskiej. Liczba i charakter Inicjatyw Wspólnotowych ulegają zmianom w zależności od zidentyfikowanych problemów mających wpływ na funkcjonowanie Unii Europejskiej. W latach 2000-2006 są to: EQUAL, INTERREG, LEADER + i URBAN. W Polsce w tym okresie realizowane są Inicjatywy EQUAL i INTERREG oraz jako Działanie 2.7 Sektorowego Programu Operacyjnego „Restrukturyzacja i modernizacja sektora żywnościowego oraz rozwój obszarów wiejskich” Pilotażowy Program LEADER +.

Programowanie - proces organizowania, podejmowania decyzji i finansowania prowadzący do przygotowania dokumentów programowych. Przebiega on w kilku etapach i ma na celu przede wszystkim przygotowanie wdrażania programów, na bazie wieloletniej współpracy oraz wspólnych działań Wspólnoty i państw członkowskich.

Agenda 2000 (pakiet Santera) - strategia wzmocnienia i rozszerzenia Unii Europejskiej w XXI wieku, przedłożona w 1997 roku Parlamentowi Europejskiemu przez przewodniczącego Komisji Europejskiej Jacques'a Santer. Agenda 2000 zajmuje się przede wszystkim: przygotowaniem do rozszerzenia UE, reformą systemu budżetowego UE, reformą Wspólnej Polityki Rolnej, reformą strukturalną UE i rewizją działalności Komisji Europejskiej, podniesieniem standardów życia i zmniejszeniem wskaźników bezrobocia. Dokument przedstawił raport na temat stanu przygotowań do członkostwa 10 państw Europy Środkowo-Wschodniej i zarekomendował, aby w pierwszej kolejności członkostwo uzyskały: Czechy, Cypr, Estonia, Polska, Słowenia i Węgry. Agenda 2000 przewiduje, że kandydaci będą musieli przyjąć tzw. kryteria kopenhaskie (szczyt w Kopenhadze, 1993), tj.: 1) stabilny system instytucji gwarantujących demokrację, 2) przestrzeganie praw człowieka i mniejszości narodowych, 3) istnienie gospodarki rynkowej i państwa prawa, 4) zdolność do sprostania wymaganiom członkowskim i przyjęcia unijnych celów w zakresie unii politycznej, walutowej i gospodarczej.

Agenda 21 - zbiór zaleceń i wytycznych działań na rzecz ekorozwoju , przyjęty podczas tzw. Szczytu Ziemi, konferencji ONZ w Rio de Janeiro w czerwcu 1992 r.

analiza SWOT - metoda pozwalająca przeanalizować atuty i słabości regionu wobec szans i zagrożeń stwarzanych przez otoczenie. Skrót SWOT pochodzi od pierwszych liter angielskich słów: strenghts (mocne strony), weaknesses (słabe strony), opportunities (szanse), threats (zagrożenia).

dokumenty programowe (operacyjne) - dokumenty w postaci programów lub planów rozwoju, opracowywane dla potrzeb wydatkowania środków wstępnie przyznanych (alokowanych) danemu obszarowi lub sektorowi przez Komisję Europejską w ramach Funduszy Strukturalnych. Określają m.in. cele i główne kierunki wydatkowania środków na podstawie analizy aktualnej sytuacji i trendów rozwojowych danego obszaru lub sektora, kryteria i sposoby realizacji konkretnych projektów, osoby i instytucje odpowiedzialne za wykonanie określonych zadań oraz szacowaną wielkość i rozbicie środków z uwzględnieniem współfinansowania ze wszystkich osiągalnych źródeł budżetowych. Do dokumentów takich zaliczamy sektorowe programy operacyjne oraz Narodowy Plan Rozwoju.

Europejski Obszar Gospodarczy (EOG) - faktyczne porozumienie i zaciśnienie, a właściwie ujednolicenie współpracy między Wspólnotami Europejskimi a krajami EFTA (Europejskie Stowarzyszenie Wolnego Handlu). W czerwcu 1990 rozpoczęto oficjalne rokowania o utworzeniu EOG. EFTA zobowiązała się do przyjęcia większości przepisów obowiązujących we Wspólnotach. Układ został podpisany w maju 1992 r. Do EOG nie przystąpiła Szwajcaria (veto w referendum). Lichtenstein przystąpił do EOG trzy lata później. Cele EOG to: integracja z krajami EFTA w tworzeniu wspólnego rynku wewnętrznego oraz ożywienie gospodarcze i redukcja bezrobocia.

euroregion - zinstytucjonalizowana forma współpracy regionów przygranicznych dwóch lub więcej państw. Polega m.in. na powoływaniu wspólnych organów koordynacyjnych, wspólnym sporządzaniu lub uzgadnianiu planów (np. zagospodarowania przestrzennego) etc. Jednostki terytorialne organizujące się w formie euroregionów działają zgodnie z prawem obowiązującym w kraju macierzystym, nie ma zatem żadnych przejawów eksterytorialności. W Unii Europejskiej euroregiony były silnie promowane jako rozwiązania pilotażowe, poprzedzające i przygotowujące integrację krajów członkowskich. W Polsce utworzono dotychczas (1998) 12, euroregionów: Neisse-Nisa-Nysa, Sprewa-Nysa-Bóbr} Pro Europa Viadrina, Pomerania, Tatry, Glacensis, Karpaty, Bug, Niemen, Pradziad, Śląsk Cieszyński i Bałtyk. Funkcjonowanie euroregionów zostało uregulowane poprzez Europejską Konwencję Ramową o Wspólparcy Transgranicznej (z 1980 roku) oraz Europejską Kartę Regionów Granicznych (z 1995 roku). Celem euroregionów jest przede wszyskim wspólpraca gospodarcza, rozwój połączeń komunikacyjnych, ochrona środowiska, działalność kulturalno-edukacyjna i turystyka.

instrumenty rozwoju regionalnego - regulacje i działania wspierające rozwój regionalny. Na ogół wyróżnia się następujące instrumenty:
1. Instrumenty finansowe:
a) bezpośrednie: dotacje, "miękkie" kredyty (o obniżonym lub subsydiowanym oprocentowaniu), koncesje podatkowe i parapodatkowe, subsydia dla przedsiębiorstw,
b) pośrednie: gwarancje bankowe, poręczenia, udziały kapitałowe;
2. Rozwój infrastruktury technicznej;
3. Rozwój "miękkiej" infrastruktury (otoczenia instytucjonalnego biznesu). Wsparcie głównie na rzecz:
a) dostępu do informacji i doradztwa,
b) szkoleń,
c) B+R (Badań i Rozwoju), transferu technologii i innowacji;
4. Instrumenty niematerialne, w tym instrumenty planistyczne, oparte na analizie SWOT i strategii rozwoju.

region - powołując Zgromadzenie Regionów Europy , przyjęto, że region to podporządkowana bezpośrednio szczeblowi centralnemu jednostka terytorialna posiadająca
reprezentację polityczną. W Polsce województwo nie odpowiadało dotychczas tej definicji; termin region był używany dowolnie na oznaczenie np. obszarów o historycznie ukształtowanej tożsamości (np. Mazowsze, Śląsk, Pomorze) bądź też mianem tym określało się województwo. Po reformie terytorialnej organizacji kraju, 16 województw rządowo - samorządowych będzie spełniać kryteria Zgromadzenia Regionów Europy. W dłuższej perspektywie można uznać, że w pełni wykształcony region winien posiadać cztery cechy:
a) wspólnotę interesów gospodarczych, dośrodkową integrację gospodarczą;
b) reprezentację polityczną pochodzącą z wyboru;
c) więź społeczną opartą na poczuciu wspólnej tożsamości;
d) bezpośrednie podporządkowanie szczeblowi centralnemu. Region ma też bardziej ogólne znaczenie jako część świata (np. Bliski Wschód).

VI program ramowy
6. PR był głównym instrumentem UE służącym do finansowania badań w Europie. Program ten, zaproponowany przez Komisję Europejską i przyjęty 3 czerwca 2002 roku przez Radę Ministrów i Parlament Europejski, był otwarty dla publicznych i prywatnych, małych i dużych podmiotów przez okres czterech lat, od końca 2002 roku do końca 2006 roku.
Całkowity budżet 6. PR wynosił 17,5 mld EUR, W ramach ogólnego budżetu 6. PR 12 mld EUR przeznaczono na siedem kluczowych obszarów, czyli priorytetów tematycznych
Europejska Przestrzeń Badawcza (European Research Area, ERA) stała się centrum uwagi w 6. PR, który można uznać za narzędzie kształtowania przyszłości badań w Europie w oparciu o doskonałość naukową, większą konkurencyjność i innowacyjność. Cel ten można osiągnąć dzięki zachęcaniu wszystkich potencjalnych zainteresowanych na szczeblu regionalnym krajowym i ponadnarodowym do ściślejszej współpracy i koordynacji, które doprowadzą do synergii działań. Uproszczone zarządzanie i procedury obowiązujące w 6. PR miały sprzyjać większej wydajności i zwiększeniu wpływu programu na europejski krajobraz naukowo-technologiczny. Mniejsza liczba priorytetów tematycznych (zamiast akcji kluczowych) ułatwiła dążenie do płynniejszej integracji działań. Nowe instrumenty wsparcia (sieci doskonałości i projekty zintegrowane) w 6. PR nadały działaniom Unii w dziedzinie badań większą dynamikę – zapewniając większą masę krytyczną i wzmacniając Europejską Przestrzeń Badawczą. Pobudziły także mobilność wśród naukowców, jak również rozwój infrastruktury badawczej, uwypuklając jednocześnie konieczność partnerstwa i współpracy oraz kwestie dotyczące relacji „nauka – społeczeństwo”.

Dot. VII Programu Ramowego w zakresie badań i rozwoju technologicznego

Główne cele
VII Program Ramowy ma przyczynić się do wzrostu gospodarki oraz podniesienia konkurencyjności gospodarki Unii Europejskiej, uznając wiedzę za najważniejsze źródło postępu. Jego główne cele są następujące:
1) wspieranie współpracy ponadnarodowej we wszystkich obszarach badań i rozwoju technologicznego,
2) zwiększenie dynamizmu, kreatywności i doskonałości europejskich badań naukowych w pionierskich dziedzinach nauki,
3) wzmocnienie potencjału ludzkiego w zakresie badań i technologii poprzez zapewnienie lepszej edukacji i szkoleń, łatwiejszego dostępu do potencjału i infrastruktury badawczej, wzrost uznania dla zawodu naukowca oraz zachęcanie badaczy do mobilności i rozwijania kariery naukowej,
4) zintensyfikowanie dialogu między światem nauki i społeczeństwem w Europie celem zwiększenia społecznego zaufania do nauki,
5) wspieranie szerokiego stosowania rezultatów i rozpowszechniania wiedzy uzyskanej w wyniku działalności badawczej, finansowej ze środków publicznych

Norweski Mechanizm Finansowy i Mechanizm Finansowy Europejskiego Obszaru Gospodarczego to instrumenty finansowe przeznaczone dla nowych państw członkowskich Unii Europejskiej. Są to dodatkowe, obok Funduszy Strukturalnych i Funduszu Spójności, źródła bezzwrotnej pomocy zagranicznej. Państwami - Darczyńcami są 3 kraje EFTA (Europejskie Stowarzyszenie Wolnego Handlu) - Norwegia, Islandia i Lichtenstein. Kraje te w zamian za możliwość korzystania ze swobód Jednolitego Rynku, zobowiązały się stworzyć
Norweski Mechanizm Finansowy i Mechanizm Finansowy EOG w celu stworzenia warunków do udzielenia pomocy finansowej mniej zamożnym członkom UE posiadającym najniższy poziom PKB. Głównym celem utworzonych mechanizmów finansowych jest wyrównywanie poziomu rozwoju gospodarczego i społecznego w obrębie Europejskiego Obszaru Gospodarczego. Rząd polski podpisał w październiku 2004 roku umowy z państwami-darczyńcami, które uregulowały warunki pozyskiwania środków finansowych przez polskich beneficjentów.

Obszary priorytetowe pomocy
Norweski Mechanizm Finansowy i Mechanizm Finansowy EOG przekazują swoje środki finansowe na realizację projektów w ramach określonych obszarów priorytetowych.

• Priorytet 1. Ochrona środowiska, w tym środowiska ludzkiego, poprzez między innymi redukcję zanieczyszczeń i promowanie odnawialnych źródeł energii,
• Priorytet 2. Promowanie zrównoważonego rozwoju poprzez lepsze wykorzystanie i zarządzanie zasobami,
• Priorytet 3. Ochrona kulturowego dziedzictwa europejskiego, w tym transport publiczny i odnowa miast, w tym:
• Priorytet 4. Rozwój zasobów ludzkich poprzez m.in. promowanie wykształcenia i szkoleń, wzmacnianie w samorządzie i jego instytucjach potencjału z zakresu administracji lub służby publicznej, a także wspierających go procesów demokratycznych,
• Priorytet 5. Opieka zdrowotna i opieka nad dzieckiem,
• Priorytet 6. Dotacje na badania naukowe projektów badawczych ze wszystkich dziedzin i dyscyplin naukowych realizowanych w ramach Mechanizmu Finansowego EOG oraz Norweskiego Mechanizmu Finansowego.

NOWY OKRES PROGRAMOWANIA 2007-2013
Narodowe Strategiczne Ramy Odniesienia
to dokument strategiczny określający priorytety i obszary wykorzystania oraz system wdrażania funduszy unijnych: Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (EFRR), Europejskiego Funduszu Społecznego (EFS) oraz Funduszu Spójności w ramach budżetu Wspólnoty na lata 2007–2013
Celem strategicznym NSRO jest tworzenie warunków dla wzrostu konkurencyjności gospodarki polskiej opartej na wiedzy i przedsiębiorczości, zapewniającej wzrost zatrudnienia oraz wzrost poziomu spójności społecznej, gospodarczej i przestrzennej.
Cele NSRO będą realizowane za pomocą Programów Operacyjnych:
 Program Operacyjny Infrastruktura i Środowisko – EFRR i FS
 Program Operacyjny Innowacyjna Gospodarka – EFRR
 Program Operacyjny Kapitał Ludzki – EFS
 16 Regionalnych Programów Operacyjnych – EFRR
 Program Operacyjny Rozwój Polski Wschodniej – EFRR
 Program Operacyjny Pomoc Techniczna – EFRR
 Programy Operacyjne Europejskiej Współpracy Terytorialnej – EFRR

JEDNOSTKI WSPIERANIA BIZNESU
 PARP –Polska Agencja Rozwoju Przedsiębiorczości – agencja rządowa podlegająca Ministrowi Gospodarki i Pracy, powstała w 2000r. Jej zadaniem jest zarządzanie funduszami pochodzącymi z budżetu państwa i UE, przeznaczonymi na wspieranie przedsiębiorczości i rozwój zasobów ludzkich, ze szczególnym uwzględnieniem potrzeb małych i średnich przedsiębiorstw.
 RIF – Regionalne Instytucje Finansujące – zarządzające realizacją programów regionalnych skierowanych do sektora MSP. Zadania RIF koncentrują się na administrowaniu instrumentami wsparcia MSP w regionie oraz udzielaniu pomocy informacyjnej w ramach prowadzonego Punktu Konsultacyjnego.

Gość

Reguła n+2
Reguła n+2 jest jedną z podstawowych reguł zarządzania finansowego funduszami pomocowymi Unii Europejskiej. Podstawę prawną tej reguły stanowi art. 31 Rozporządzenia Rady (WE) nr 1260/1999 z dnia 21 czerwca 1999 r. wprowadzającego ogólne przepisy dotyczące Funduszy Strukturalnych.

Stanowi ona, że jeśli zobowiązanie Komisji ujęte w budżecie wspólnotowym w danym roku (roku n) nie zostanie „wyczerpane” wnioskami o płatność przekazywanymi Komisji przez Instytucję Płatniczą do końca roku n+2, różnica między kwotą zobowiązania a kwotą wniosków o płatność zostanie automatycznie anulowana.

Zobowiązanie Komisji jest równoznaczne z alokacją rocznej transzy środków w budżecie wspólnotowym. Zdarzenie to następuje w roku n oraz w każdym kolejnym roku, który na potrzeby stosowania reguły n+2 staje się kolejnym rokiem n. Dnia 31 grudnia roku n+2 zobowiązanie zostaje anulowane. Oznacza to, że Państwo Członkowskie, które do końca roku n+2 złożyło wnioski o płatność opiewające na kwotę mniejszą niż roczna zobowiązań na rok n, bezpowrotnie traci kwotę różnicy. Anulowanie dotyczy zatem jedynie tej części środków, dla której nie złożono poprawnego wniosku o płatność okresową.

Celem stosowania omawianego zabiegu jest motywowanie Państw Członkowskich do sprawnego wydatkowania alokowanych środków pomocowych.