Forum  Strona Główna

 
 FAQFAQ   SzukajSzukaj   UżytkownicyUżytkownicy   GrupyGrupy   GalerieGalerie   RejestracjaRejestracja 
 ProfilProfil   Zaloguj się, by sprawdzić wiadomościZaloguj się, by sprawdzić wiadomości   ZalogujZaloguj 

w sprawie obrony u prof. ILuka i Fehra!!
Idź do strony 1, 2, 3  Następny
 
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum Strona Główna -> Seminarium Dyplomowe
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Gość







PostWysłany: Czw 11:07, 26 Cze 2008    Temat postu: w sprawie obrony u prof. ILuka i Fehra!!

Poniżej podaję tematy zagadnień, które trzeba przygotować do obrony. Każdy niech się wpisze, który temat przygotuje. Będzie nam wszystkim łatwiej. Tematy mają być przygotowane w sposób rzeczowy-zwięźle i na temat. Panie recenzentki podały 2 strony, z których powinniśmy korzystać przygotowując zagadnienia

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]


opracowane tematy wrzucamy na forum w tym temacie.

1. Geneza powstawania( traktat paryski i traktat rzymski)

2. Proces rozszerzenia UE ( 10 etapów))(Kaśka Pająk)

3. Jednolity akt europejski

4. Traktat z Maastricht

5. traktat amsterdamski

6. traktat z Nicei

7. Unia walutowa

8. jednolity rynek europejski (Madzia Szpoczek)

9. obywatelstwo UE(M. Szpoczek)

10. Instytucje UE (Aneta Pawlus)

11. Konstrukcja prawa UE, cele i zasady

12. Członkostwo w UE ( przyjęcie, wstąpienie, zawieszenie p. członkowskiego)

13. Siedziby instytucji, języki i symbole UE (Marzenka Sala)

14. Konstytucja UE (M. Sala)
Powrót do góry
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Gość







PostWysłany: Czw 11:12, 26 Cze 2008    Temat postu:

Temat nr 2: Proces rozszerzenia UE (10 etapów)

1951: Sześć krajów założycielskich ustanawia Europejską Wspólnotę Węgla i Stali
1957: Na mocy Traktatu Rzymskiego powstaje wspólny rynek
1973: Grono Wspólnoty zostaje powiększone do dziewięciu państw członkowskich. Wspólnota zaczyna opracowywać zasady wspólnej polityki
1979: Odbywają się pierwsze bezpośrednie wybory do Parlamentu Europejskiego
1981: Dołącza pierwszy kraj śródziemnomorski
1993: Zakończono pracę nad rynkiem wewnętrznym
1993: Traktatem z Maastricht ustanawia się Unię Europejską
1995: Unia liczy już 15 członków
2002: Do obiegu wchodzą banknoty i monety euro
2004: Do Unii dołącza dziesięć kolejnych krajów

1. Dziewiątego maja 1950 r. w ramach Planu Schumana przedstawiono propozycję utworzenia Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali (EWWiS) . EWWiS stała się rzeczywistością dzięki Traktatowi Paryskiemu, który podpisano 18 kwietnia 1951 r. Na mocy tego traktatu sześć krajów założycielskich (Belgia, Francja, Luksemburg, Holandia, Republika Federalna Niemiec oraz Włochy) utworzyło wspólny rynek węgla i stali. Celem przyświecającym tej inicjatywie było zapewnienie pokoju między krajami Europy i stworzenie możliwości współpracy instytucjonalnej, na zasadach równości, między zwyciężonymi i zwycięskimi krajami po II Wojnie Światowej.

2. Na mocy Traktatu Rzymskiego z 25 marca 1957 r. sześć krajów założycielskich postanowiło utworzyć Europejską Wspólnotę Gospodarczą (EWG) , której podstawą byłby szerszy wspólny rynek dla wszystkich towarów i usług. Pierwszego lipca 1968 r. całkowicie zniesiono opłaty celne pomiędzy sześcioma państwami EWG. Również w latach sześćdziesiątych XX wieku wprowadzono zasady wspólnej polityki, zwłaszcza w zakresie rolnictwa i handlu.

3. Sukces „Wielkiej Szóstki” zachęcił Danię, Irlandię oraz Zjednoczone Królestwo do przyłączenia się do Wspólnoty. Pierwsze rozszerzenie, z sześciu do dziewięciu członków, miało miejsce w 1973 r.W tym samym czasie wdrożono nowe zasady polityki społecznej i polityki dotyczącej ochrony środowiska. Natomiast w 1975 r. utworzono Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego .

4. W czerwcu 1979 r. miało miejsce zdarzenie stanowiące wyraźny krok w kierunku Wspólnoty Europejskiej – pierwsze wybory do Parlamentu Europejskiego w drodze bezpośredniego powszechnego głosowania. Wybory do Parlamentu odbywają się co pięć lat.

5. W 1981 r. do Wspólnoty przystąpiła Grecja, a w 1986 r. – Hiszpania i Portugalia.Z jednej strony Wspólnota umocniła swą pozycję w Europie Południowej, z drugiej jednak strony rozszerzenie pokazało, jak paląca jest potrzeba rozwoju regionalnych programów pomocowych.

6. Recesja gospodarcza panująca na całym świecie we wczesnych latach osiemdziesiątych XX w. przyczyniła się do powstania fali „europesymizmu”. Jednak w roku 1985, kiedy Komisja Europejska pod przewodnictwem Jacques'a Delorsa opublikowała tzw. „Białą księgę”, znowu pojawiła się nadzieja. W Białej księdze przedstawiono harmonogram całkowitego wdrożenia rynku wewnętrznego do 1 stycznia 1993 r. Ten ambitny cel został zawarty w Jednolitym Akcie Europejskim, podpisanym w lutym 1986 r., a obowiązującym od 1 lipca 1987 r.

7. Polityczny kształt Europy uległ radykalnej zmianie po upadku muru berlińskiego w 1989 r. Wydarzenie to pociągnęło za sobą inne – zjednoczenie Niemiec w październiku 1990 r. i demokratyzację państw Europy Środkowej i Wschodniej, które wyzwoliły się spod kontroli Sowietów. Sam Związek Radziecki przestał istnieć w grudniu 1991 r.

W tym samym czasie państwa członkowskie zaczęły negocjować zapisy nowego Traktatu o Unii Europejskiej, który został przyjęty przez Radę Europejską, czyli szefów państw lub rządów, w grudniu 1991 r. w Maastricht. Traktat o Unii Europejskiej wszedł w życie 1 listopada 1993 r. Do istniejących struktur wspólnotowych dodano system współpracy międzyrządowej, w wyniku czego powstała Unia Europejska (UE).

8. Nowy dynamizm europejski i zmieniające się warunki geopolityczne na kontynencie przyczyniły się do przyłączenia się 1 stycznia 1995 r. trzech kolejnych państw do UE – Austrii, Finlandii i Szwecji.

9. W okresie tym UE była na drodze do realizacji najbardziej spektakularnego ze swych osiągnięć - stworzenia wspólnej waluty. Euro zostało wprowadzone do (bezgotówkowych) transakcji finansowych w 1999 r., natomiast banknoty i monety zostały wyemitowane trzy lata później w 12 krajach tworzących tzw. obszar euro (zwany również strefą euro). Obecnie euro jest jedną z głównych walut światowych stosowanych przy dokonywaniu płatności i tworzeniu rezerw. Jego status jest zbliżony do statusu dolara amerykańskiego.

Europejczycy wspólnie stawiają czoła wyzwaniom jakie niesie ze sobą globalizacja. Nowe technologie i rozwój Internetu zmieniają całkowicie światową gospodarkę, przynosząc równocześnie inne wyzwania natury społecznej i kulturowej.

W marcu 2000 r. UE przyjęła tzw. strategię lizbońskąDeutshEnglishFrançais w celu unowocześnienia gospodarki UE i dostosowania jej do nowych warunków panujących na rynku światowym tak, aby mogła stanowić konkurencję dla innych ważnych uczestników tego rynku, jak Stany Zjednoczone i nowo uprzemysłowione kraje. Strategia lizbońska zakłada promowanie innowacji i inwestycji biznesowych oraz dostosowanie systemów edukacyjnych do potrzeb społeczeństwa informacyjnego.

Reformy są tym bardziej potrzebne, że rosnące bezrobocie oraz koszty rent i emerytur stanowią coraz większy ciężar dla gospodarek poszczególnych państw. Obywatele coraz częściej domagają się, aby ich rządy znalazły praktyczne rozwiązania tych problemów.

10. Ledwie Unia Europejska zwiększyła się do 15 państw członkowskich, a już rozpoczęto przygotowania do nowego rozszerzenia na niespotykaną skalę. W połowie lat dziewięćdziesiątych XX w. swoją kandydaturę zgłosiły kraje byłego bloku sowieckiego (Bułgaria, Polska, Czechy, Rumunia, Słowacja i Węgry), trzy kraje bałtyckie, które kiedyś były częścią Związku Radzieckiego (Estonia, Litwa i Łotwa), jedna z republik byłej Jugosławii (Słowenia) oraz dwa kraje śródziemnomorskie (Cypr i Malta).

Unia z zainteresowaniem przyjęła te kandydatury jako możliwość stabilizacji na kontynencie europejskim i rozszerzenia korzyści płynących ze zjednoczenia Europy na młode europejskie demokracje.Negocjacje na temat przyszłego członkowstwa tych krajów rozpoczęto w grudniu 1997 r. Unia została rozszerzona do 25 krajów 1 maja 2004 r., kiedy do grona jej członków dołączyło 10 z 12 kandydujących krajów. Bułgaria i Rumunia stały się członkami UE 1 stycznia 2007 r.
Powrót do góry
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Gość







PostWysłany: Czw 11:33, 26 Cze 2008    Temat postu:

ja opracuje Unię Walutową, postaram się to wrzucić jeszcze dziśSmile dobrze by było abyśmy opracowali te zagadnienia do końca tyg, żeby w przyszłym już się tego uczyć.... pozdr
Powrót do góry
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Gość







PostWysłany: Czw 12:41, 26 Cze 2008    Temat postu: Siedziby, język i symbole UE & Konstytucja UE

13. Siedziby, język i symbole UE:

1. Siedziby UE
1.Biuro Obmudsmana- Strasburg
2. Europejska Agencja Ochrony Środowiska Naturalnego- Kopenhaga
3. Europejski Bank Centralny- Frankfurt nad Menem
4. Europejski Bank Inwestycyjny- Luksemburg
5. Europejski Urząd Statystyczny- EUROSTAT-Luksemburg
6. Europol- Haga
7. Komisja Europejska- Bruksela-siedziba główna
8. Komitet Ekonomiczno- Społeczny- Bruksela
9. Komitet Regionów- Bruksela
10. Parlament Europejski- Bruksela-(komisje)
- Luksemburg- sekretariat
- Strasburg- obrady plenarne
11. Rada Europejska- miasta w państwach sprawujących prezydencję UE
12 Rada Unii Europejskiej- Bruksela
13. Trybunal Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich- Luksemburg

Języki:
Unia Europejska liczy 27 państw członkowskich i posiada 23 języki urzędowe. W chwili przystąpienia każde państwo członkowskie zgłasza język - lub języki - który powinien uzyskać status języka urzędowego UE. Unia używa zatem języków wybranych przez rządy wszystkich krajów europejskich - a nie jednego lub kilku języków wybranych przez nią samą, których duża część obywateli mogłaby nie rozumieć.
Europejska polityka wielojęzyczności jako przemyślany element sprawowania władzy jest ewenementem na skalę światową. UE postrzega używanie przez siebie języków jej obywateli jako jeden z czynników przysparzających jej przejrzystości, demokracji i skuteczności.
Również w zakresie kultury i podnoszenia stopy życiowej, Unia aktywnie promuje powszechną znajomość i używanie wszystkich jej języków urzędowych w całej Europie. UE nadała wysoką rangę swojej szczególnej polityce językowej, powierzając jej promowanie na najwyższym szczeblu jednemu ze swoich głównych przedstawicieli. Teka komisarza Leonarda Orbana obejmuje właśnie odpowiedzialność za wielojęzyczność.
Symbole UE:
FLAGA EUROPEJSKA. Jest to symbol nie tylko Unii Europejskiej, ale również jedności i tożsamości Europy w szerszym znaczeniu. Krąg złotych gwiazd reprezentuje solidarność i harmonię między narodami Europy.
Liczba gwiazd nie jest związana z liczbą Państw Członkowskich. Gwiazd jest dwanaście, ponieważ liczba dwanaście jest tradycyjnie symbolem doskonałości, pełni i jedności. Dlatego też, flaga pozostaje jednakowa, bez względu na rozszerzenia UE.
Historia flagi sięga roku 1955. W tym czasie, Unia Europejska istniała w formie Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali, z sześcioma Państwami Członkowskimi. Jednak oddzielna instytucja posiadająca większą liczbę członków - Rada Europy - została powołana wiele lat wcześniej i pilnie strzegła praw człowieka oraz rozpowszechniała kulturę europejską.
Rada Europy długo rozważała jaki symbol przyjąć na własne potrzeby. Po wielu dyskusjach, taki właśnie projekt został przyjęty - krąg dwunastu złotych gwiazd na niebieskim tle. W różnych tradycjach, liczba dwanaście jest symbolem doskonałości. Jest oczywiście także liczbą miesięcy w roku i godzin na tarczy zegara. Krąg jest między innymi symbolem jedności. Tak też narodziła się flaga europejska, reprezentująca doskonałą jedność między narodami Europy.
Rada Europy zachęciła tym samym inne instytucje europejskie do przyjęcia takiej samej flagi i w roku 1983 Parlament Europejski podjął temat. Ostatecznie, w roku 1985, flaga została przyjęta przez wszystkie głowy oraz rządy Państw Członkowskich jako oficjalny emblemat Unii Europejskiej - wówczas nazywanej Wspólnotami Europejskimi.
Wszystkie instytucje unijne posługują się flagą europejską od początku 1986 roku.
Flaga europejska jest jedynym emblematem używanym przez Komisję Europejską - ramię wykonawcze Unii Europejskiej. Inne instytucje i organy posługują się obok flagi europejskiej także własnymi emblematami . W dniu 9 maja 1950 r. Robert Schuman przedstawił propozycję utworzenia zorganizowanej Europy jako niezbędny warunek utrzymania stosunków pokojowych.
Propozycję tę, znaną jako "Deklaracja Schumana", uważa się za początek tworzenia obecnej Unii Europejskiej.

Dzisiaj dzień 9 maja stał się europejskim symbolem (Dniem Europy), który wraz z flagą, hymnem, mottem i wspólną walutą (euro) stanowi o politycznej tożsamości Unii Europejskiej. Dzień ten jest okazją do imprez i uroczystości, które czynią Europę bliższą jej obywatelom oraz służą wzajemnemu zbliżeniu narodów wchodzących w skład Unii.
HYMN- nie tyle samej Unii Europejskiej co Europy w jej szerokim znaczeniu. Melodia pochodzi z Dziewiątej Symfonii skomponowanej przez Ludwiga Van Beethovena w 1823. W końcowym fragmencie swojej symfonii, Beethoven umieszcza "Odę do radości" napisaną w 1785 roku przez Friedricha von Schillera. Poemat ten wyraża schillerowską idealistyczną wizję przedstawicieli rasy ludzkiej stających się dla siebie braćmi - wizję, którą podzielał Beethoven.
W 1972 roku, Rada Europy (ten sam organ, który zaprojektował flagę europejską) przyjęła fragment symfonii Beethovena zatytułowany "Oda do radości" jako swój hymn. Znany dyrygent Herbert Von Karajan został poproszony o napisanie trzech instrumentalnych aranżacji - na fortepian, na instrumenty dęte oraz dla orkiestry symfonicznej. Bez słów, w uniwersalnym języku muzyki, hymn ten wyraża ideały wolności, pokoju i solidarności, które Europa reprezentuje.
W 1985, został on także przyjęty przez głowy i premierów państw członkowskich jako oficjalny hymn Unii Europejskiej. Celem hymnu nie jest zastąpienie hymnów narodowych poszczególnych państw członkowskich, lecz uczczenie wartości wspólnych wszystkim państwom oraz ich jedności w różnorodności.
MOTTO:”Zjednoczona w różnorodności”. Przesłanie tego hasła jest takie, że poprzez UE Europejczycy są zjednoczeni w wysiłkach na rzecz pokoju i dobrobytu oraz że mnogość kultur, tradycji i języków w Europie jest jej ważnym atutem.
14. Konstytucja UE
STRUKTURA TRAKTATU KONSTYTUCYJNEGO
Traktat Konstytucyjny jest podzielony na cztery części poprzedzone preambułą. Poszczególne części podzielone są na rozdziały, a niektóre z nich na sekcje i podsekcje. Integralną częścią Traktatu są protokoły i załączniki.
Część pierwsza składa się z dziewięciu tytułów. Znalazły się w niej m.in. definicja Unii, a także podstawowe informacje na temat celów, kompetencji, podejmowania decyzji i instytucji UE.
Część drugą stanowi - poprzedzona własną preambułą- nieznacznie zmieniona Karta Praw Podstawowych przyjęta przez państwa członkowskie UE podczas szczytu w Nicei, w grudniu 2000 r.
Część trzecia Traktatu to omawia polityki i funkcjonowanie Unii.
Część czwarta to postanowienia końcowe i ogólne.
Do Traktatu dołączono dwa załączniki występujące już w Traktatach Rzymskich z 1957 r. oraz trzydzieści sześć protokołów. W chwili podpisania Traktatu zostało również dołączonych, a ujętych w Akcie końcowym Konferencji Międzyrządowej, czterdzieści jeden wspólnych deklaracji wszystkich jej uczestników.

NAJWAŻNIEJSZE POSTANOWIENIA TRAKTATU KONSTYTUCYJNEGO UE
Traktat wprowadzający konstytucję dla państw Unii Europejskiej jest pierwszą w historii UE tak wszechstronną próbą zagwarantowania zasadniczych praw i swobód wszystkim obywatelom Wspólnoty, uproszczenia i uporządkowania jej podstaw prawnych oraz usprawnienia i demokratyzacji jej instytucji.
Ponadto, jako pierwszy unijny traktat, określa sposób wychodzenia z UE państwa członkowskiego, które postanowiło ją opuścić.
Po półtorarocznej debacie przedstawicieli unijnych rządów i parlamentów na forum Konwentu i po roku - z przerwami - burzliwych rokowań międzyrządowych, zebrano w jednym dokumencie teksty wszystkich dotychczasowych unijnych traktatów i Karty Praw Podstawowych.
Traktat zawiera listę wartości, na których opiera się Unia, a także jej celów i kompetencji. Nie zapomniano przy tym ani o "poszanowaniu tożsamości narodowej", ani o solidarności. Powstrzymując się od precyzowania, o jakie religie chodzi, nawiązano w preambule do "kulturalnego, religijnego i humanistycznego dziedzictwa Europy".
Nowy traktat nada też Unii osobowość prawną, oczywiście po wejściu w życie, czego można oczekiwać najwcześniej w 2006. W co najmniej jednej trzeciej państw członkowskich proces ratyfikacji odbędzie się w drodze referendum. Odmowa ratyfikacji nawet przez jedno państwo członkowskie uniemożliwi wejście konstytucji w życie.
Usprawnieniu Unii ma służyć zastąpienie zasady jednomyślności w Radzie UE (czyli zniesienie prawa weta pojedynczych państw) w ponad 40 sprawach, głównie proceduralnych. Weto utrzymano jednak w kwestiach zmiany w konstytucji, rozszerzenia UE, polityki zagranicznej i obronnej, zabezpieczeń socjalnych, podatków i kultury.
W Polsce najwięcej kontrowersji wzbudziło postanowienie, że 1 listopada 2009 roku nicejski tryb podejmowania decyzji w Radzie UE w dziedzinach, w których stanowi ona kwalifikowaną większością głosów, zostanie zastąpiony nowym systemem podwójnej większości.
Do podjęcia decyzji potrzebne w nim będzie co najmniej 55 proc. państw Unii (nie mniej niż 15) reprezentujących co najmniej 65 proc. jej ludności. Do zablokowania decyzji potrzeba będzie ponad 45 proc. państw lub 35 proc. ludności zamieszkującej co najmniej cztery państwa.
Polska wywalczyła tzw. hamulec bezpieczeństwa, który umożliwia odwlekanie decyzji przez "rozsądny czas", o ile kwestionują ją państwa zamieszkane przez ponad 26,25 proc. unijnej ludności (dokładnie trzy czwarte z 35 proc.).
Ten mechanizm nie pozwala jednak torpedować decyzji w nieskończoność, a poza tym może być zniesiony w 2014 roku kwalifikowaną większością głosów. Konstytucja ograniczy więc możliwości blokowania decyzji przez Polskę, Hiszpanię i mniejsze kraje, zwiększy je natomiast w wypadku Niemiec (bo mają 17 proc. ludności poszerzonej Unii wobec 8 proc. w wypadku Polski), a pozwoli zachować Francji, Wielkiej Brytanii i Włochom.
W systemie nicejskim, który zaczął obowiązywać 1 listopada 2004 roku, cztery największe państwa mają po 29 głosów, a Polska i Hiszpania po 27. Do zablokowania decyzji potrzeba 91.
W Nicei postanowiono równocześnie, że do 2014 roku wszystkie państwa członkowskie zachowają prawo do wysyłania do Brukseli po jednym komisarzu. Później liczba komisarzy ma zostać zredukowana do dwóch trzecich liczby państw, chyba że Rada Europejska jednogłośnie postanowi inaczej.
Ustalono, że ostateczny i podział miejsc w Parlamencie Europejskim (PE) pomiędzy państwa członkowskie zostanie uzgodniony dopiero przed następną kadencją PE rozpoczynającą się w lipcu 2009 roku. Uzgodniono jedynie, że najludniejsze państwo Unii - Niemcy - będą miały 96 eurodeputowanych (teraz mają 99), a najmniej ludne - Malta i Luksemburg - po 6.
Wejście w życie konstytucji zwiększy obecność Unii na arenie międzynarodowej dzięki dwóm nowym stanowiskom - przewodniczącego Rady Europejskiej i ministra spraw zagranicznych UE. Ten pierwszy będzie wybierany na dwa i pół roku z możliwością przedłużenia na drugą kadencję. Drugi zasiądzie w Komisji Europejskiej jako jeden z jej wiceprzewodniczących i połączy obowiązki dotychczasowego wysokiego przedstawiciela UE ds. wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa oraz komisarza ds. stosunków zewnętrznych. Wspierany przez "Europejską Służbę Działań Zagranicznych" będzie ponadto będzie przewodniczył Radzie (ministrów) Spraw Zagranicznych Przewodnictwo Rady Ministrów w innych niż szefowie dyplomacji składach będzie miało charakter grupowy i powierzane co 18 miesięcy grupie trzech państw, dzielących między siebie obowiązki.
W Traktacie Konstytucyjnym po raz pierwszy opisano symbole Unii: "Flaga Unii przedstawia krąg dwunastu złotych gwiazd na niebieskim tle. Hymn Unii pochodzi z +Ody do Radości+ z IX Symfonii Ludwiga van Beethovena. Dewiza Unii brzmi: zjednoczeni w różnorodności. Walutą Unii jest euro. 9 maja jest obchodzony w całej Unii jako Dzień Europy".
Konstytucja precyzuje też warunki nawiązywania przez mniejsze grupy państw członkowskich tzw. wzmocnionej współpracy w dziedzinach, w których nie wszyscy chcą, lub mogą, ściślej się integrować.
Przewiduje również możliwość "współpracy strukturalnej" mniejszej grupy państw w sprawach obronnych, ale - między innymi na życzenie Polski - zadbano, żeby współpraca ta nie groziła pojawieniem się konkurencji dla NATO i żeby nie wykluczała państw, które zechcą w niej uczestniczyć.
Polska wymogła też na partnerach, że po pięciu latach od wejścia konstytucji w życie, będzie można usunąć z niej artykuły przyznające niemieckim regionom, które ucierpiały wskutek podziału Niemiec, prawo do zwiększonej pomocy publicznej. Dotychczas mają takie prawo, mimo obowiązujących ograniczeń wynikających z zasad konkurencji.
Powrót do góry
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Gość







PostWysłany: Czw 13:14, 26 Cze 2008    Temat postu:

ja zamieszczam Jednolity Akt Europejski i Traktat z Maastricht

Jednolity Akt Europejski ('JAE, ang. Single European Act, SEA) z 1986 r. jest umową międzynarodową zawartą w ramach Wspólnot Europejskich. Jest to pierwsza znacząca modyfikacja Traktatu rzymskiego z 1957 roku.
Postanowienia:
*JAE formalnie ustanowił powstanie wspólnego rynku europejskiego, a także umocnił współpracę polityczną krajów Wspólnoty.Akt ten nadał kształt organizacyjny Europejskiej Współpracy Politycznej, będącej formą współpracy państw członkowskich Unii od roku 1970. Odtąd Wspólnoty Europejskie i Europejska Współpraca Polityczna miały zachowywać odrębność organizacyjną względem siebie, wspólnie jednak podejmować kroki do urzeczywistnienia Unii.
*Ustanowił on także Radę Europejską, formalizując w ten sposób odbywające się od dłuższego czasu konferencje szefów państw.JAE W istotny sposób rozwinął i pogłębił dziedziny prawa instytucjonalnego i materialnego Wspólnot. Wzmocnił pozycję Parlamentu Europejskiego (dopiero wtedy wprowadzono tę nazwę do traktatów), poprzez wprowadzenie postępowania współpracy w zakresie stanowienia prawa. Przewidział także powołanie Sądu Pierwszej Instancji UE.
*JAE wzmocnił obszar odpowiedzialności wspólnoty poprzez poszerzenie zakresu jej działalności, poszerzoną współpracę w zakresie polityki zagranicznej, a także zwiększył kompetencje Parlamentu Europejskiego, dając mu ostatnie słowo w sprawach uchwał i postanowień Wspólnoty. Ustanowiono także procedury, na jakich miała się odtąd odbywać kooperacja pomiędzy Parlamentem Europejskim a Radą Ministrów. Tym samym umożliwiono lepszy przepływ informacji i większy zakres konsultacji pomiędzy tymi dwoma organami.
*W traktacie tym zniesiono także dotychczasową zasadę jednomyślności przy podejmowaniu decyzji przez Radę Ministrów, która wcześniej blokowała proces jednoczenia EWG. Od tej pory pojedyncze państwa nie miały prawa weta, a ustanawianie nowych regulacji wymagało kwalifikowanej większości uzyskanej w głosowaniu.
*Przyjęcie Jednolitego Aktu Europejskiego stanowiło kolejny krok w realizacji procesu europejskiej integracji monetarnej. Ponadto traktat zaznaczał: „Wspólnota podejmie środki zmierzające do procesu stopniowego ustanawiania jednolitego rynku, który miałby się zakończyć 31.grudnia 1992... co oznacza obszar bez granic, w którym zapewniony będzie wolny przepływ towarów, osób, usług i kapitału”. Powyższe dążenia, określone przy pomocy 282 kluczowych kroków, zostały szybko osiągnięte w planowanym okresie. Usunięto wszelkie bariery związane z przepływem towarów, kapitału, usług, i tym samym wspólny rynek stał się rzeczywistością, a jego uregulowania umożliwiły przyjęcie w późniejszym okresie Traktatu z Maastricht.
*Jednolity Akt Europejski stworzył również podstawę prawną dla funkcjonowania Rady Europejskiej i Europejskiej Współpracy Politycznej. W traktacie JAE znalazły się istotne postanowienia dotyczące rozszerzenia polityki EWG. Ustanowiono reguły kooperacji w dziedzinie polityki gospodarczej i walutowej. EWG miała też odtąd współpracować też w zakresie polityki społecznej, badań naukowych, rozwoju technologicznego i przy kwestiach ochrony środowiska naturalnego.
*Akt ten był pierwszym po wielu latach znaczącym krokiem w kierunku integracji europejskiej.Dokument ten opracowywano podczas kilku konferencji międzyrządowych, począwszy od konferencji w Mediolanie, później także w Luksemburgu i Brukseli. 17 lutego 1986 r. w Luksemburgu podpisały go wszystkie wówczas należące do Wspólnot kraje, oprócz Włoch, Grecji i Danii, które podpisały go 28 lutego 1986 r. Akt ten wszedł ostatecznie w życie 1 lipca 1987.



Traktat z Maastricht, oficjalnie Traktat o Unii Europejskiej (fr. Traité sur l'Union européenne, ang. Treaty on European Union), TUE, umowa międzynarodowa parafowana 10 grudnia 1991 r., podpisana 7 lutego 1992 r. w Maastricht w Holandii. TUE wszedł w życie 1 listopada 1993 roku po referendach przeprowadzonych w niektórych krajach członkowskich.
Główne cele i postanowienia
*utworzenie obszaru bez granic wewnętrznych,
*umocnienie spójności gospodarczej i społecznej (kohezji),
*utworzenie Unii Gospodarczej i Walutowej łącznie z wprowadzeniem wspólnej waluty euro od 1 stycznia 1999 roku i określeniem kryteriów konwergencji,
*potwierdzenie tożsamości Unii na arenie międzynarodowej,
*realizacja wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa,
*wzmocnienie ochrony praw i interesów obywateli państw członkowskich (ustanowienie obywatelstwa Unii),
*rozwój współpracy w dziedzinie wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych.
Traktat ustanowił Unię Europejską (UE) opartą na 3 filarach:
- Wspólnota Europejska, Europejska Wspólnota Węgla i Stali i Euroatom,
- Wspólna Polityka Zagraniczna i Bezpieczeństwa (WPZiB),
- Wymiar Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych.
Traktat był rezultatem kompromisu pomiędzy zwolennikami integracji ponadnarodowej i międzynarodowej. Dlatego też, status podmiotu w prawie międzynarodowym nie został przyznany II i III filarowi (Wspólnoty Europejskie posiadały go na mocy postanowień wcześniejszych traktatów). I filar został oparty na działaniach ponadnarodowych (instytucje WE są w stanie ingerować w wewnętrzne porządki prawne państw-członków), natomiast filary II i III opierają się na klasycznej współpracy międzyrządowej. Ponad to traktat zawierał postanowienia dotyczące realizacji Unii Gospodarczej i Walutowej.
Ustalono też nowe ramy instytucjonalne UE: Rada Europejska, Rada Unii Europejskiej (dawniej: Rada Ministrów), Komisja Europejska (dawniej: Komisja Wspólnot Europejskich), Parlament Europejski oraz Trybunał Sprawiedliwości i Trybunał Rewidentów Księgowych, które pozostały trybunałami Wspólnot Europejskich. Powołano też nowy organ opiniodawczo-doradczy o nazwie Komitet Regionów, obok istniejącego już Komitetu Ekonomiczno - Społecznego.


Ostatnio zmieniony przez Gość dnia Czw 13:15, 26 Cze 2008, w całości zmieniany 1 raz
Powrót do góry
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Gość







PostWysłany: Czw 14:28, 26 Cze 2008    Temat postu:

ja opracuje traktat amsterdamski. będzie dzisiaj
Powrót do góry
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
magdusia007




Dołączył: 15 Cze 2006
Posty: 16
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/3

PostWysłany: Czw 16:36, 26 Cze 2008    Temat postu:

Ja opracowałam obywatelstwo UE Smile
. Podróżowanie, mieszkanie i podejmowanie pracy w Europie
Pierwszym prawem obywatela europejskiego jest prawo do przemieszczania się, podejmowania pracy i zamieszkania w dowolnym zakątku Unii. Prawo to zostało ujęte w Traktacie z Maastricht w rozdziale poświęconym kwestii obywatelstwa.
UE przyjęła dyrektywę, w której ustanowiono system uznawania kwalifikacji związanych z uzyskaniem wyższego wykształcenia. Dyrektywa ta ma zastosowanie do wszystkich studiów uniwersyteckich trwających co najmniej trzy lata i opiera się na zasadzie wzajemnego zaufania do jakości krajowych systemów edukacji i szkolenia.
Z wyjątkiem działań pozostających w gestii władz publicznych (policja, siły zbrojne, sprawy zagraniczne itd.) każda osoba będąca obywatelem kraju UE może podjąć pracę w sektorze usług medycznych, edukacji lub innych usług publicznych w dowolnym kraju UE.
Od 2004 r. Europejczycy, którzy podróżują w obrębie UE mogą uzyskać kartę europejskiego ubezpieczenia zdrowotnego . Ubezpieczenie takie można uzyskać od odpowiednich władz w kraju pochodzenia. Pomaga ono pokryć koszty opieki medycznej w razie choroby w innym kraju.
II. W jaki sposób obywatele mogą korzystać ze swoich praw
Na mocy zapisów Traktatu z Maastricht każdy obywatel Unii – niezależnie od narodowości – ma prawo do głosowania i kandydowania w wyborach samorządowych w państwie członkowskim, na terenie którego przebywa oraz w wyborach do Parlamentu Europejskiego . Kwestia obywatelstwa europejskiego została zawarta w Traktacie ustanawiającym Wspólnotę Europejską: „Obywatelem Unii jest każda osoba mająca przynależność państwa członkowskiego. Obywatelstwo Unii uzupełnia obywatelstwo krajowe, nie zastępując go jednak”.
III. Prawa podstawowe
Traktat z Amsterdamu, który wszedł w życie w 1999 r., umocnił koncepcję praw podstawowych. Na mocy tego Traktatu wprowadzono procedurę zawieszenia praw członkostwa państwa, które narusza podstawowe prawa swych obywateli. Rozszerzono również zasadę zakazu dyskryminacji, który obejmuje już nie tylko narodowość, ale również płeć, rasę, religię, wiek i orientację seksualną.
Traktat z Amsterdamu przyznał obywatelom UE prawo do szerszego dostępu do oficjalnych dokumentów instytucji europejskich.
Zaangażowanie Unii Europejskiej w ochronę praw obywatelskich zostało potwierdzone w Nicei, w grudniu 2000 r., kiedy to uroczyście proklamowano Kartę Praw Podstawowych Unii Europejskiej . Karta została opracowana przez Konwent składający się z członków parlamentów narodowych i Parlamentu Europejskiego, przedstawicieli rządów narodowych i jednego członka Komisji. W 54 artykułach zebranych w sześciu rozdziałach na temat godności, wolności, równości, solidarności, praw obywateli i sprawiedliwości, wyrażono podstawowe wartości Unii Europejskiej oraz prawa obywatelskie, polityczne, gospodarcze i społeczne jej obywateli.
Pierwsze artykuły dotyczą godności ludzkiej, prawa do życia, do poszanowania „integralności osoby ludzkiej”, do wolności wypowiedzi i wolności sumienia. W rozdziale pt. „Solidarność” zebrano w innowacyjny sposób rozmaite prawa społeczne i gospodarcze, takie jak:
· prawo do strajku;
· prawo pracowników do informacji i konsultacji;
· prawo do pogodzenia życia rodzinnego i życia zawodowego;
· prawo do opieki zdrowotnej, ubezpieczenia społecznego i pomocy społecznej w całej Unii Europejskiej.
Karta promuje także równość mężczyzn i kobiet oraz wprowadza takie prawa, jak: ochrona danych osobowych, zakaz praktyk eugenicznych i klonowania istot ludzkich, prawo do ochrony środowiska naturalnego, prawa dzieci i osób w podeszłym wieku oraz prawo do dobrej administracji.
IV. Europa edukacji i kultury
unijne programy kształcenia obejmują programy wymiany, w ramach których uczniowie i studenci mogą wyjechać za granicę, brać udział we wspólnych przedsięwzięciach szkolnych, uczyć się nowych języków itp. Decyzje dotyczące systemu szkolnictwa oraz szczegółowego programu nauczania w dalszym ciągu podejmowane są na szczeblu krajowym lub lokalnym.
V. Europejski Rzecznik Praw Obywatelskich oraz prawo petycji
Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich powoływana przez Parlament Europejski i sprawuje swój urząd przez całą jego kadencję. Rolą Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich jest prowadzenie postępowań wyjaśniających w sprawie skarg przeciwko instytucjom i organom unijnym. Każdy obywatel UE oraz każda osoba zamieszkała lub posiadająca swą siedzibę na terenie państwa członkowskiego UE może złożyć taką skargę. Europejski Rzecznik Praw Obywatelskich podejmuje działania, aby doprowadzić do polubownego rozstrzygnięcia sprawy pomiędzy wnoszącym skargę a daną instytucją lub organem.
Kolejnym ważnym ogniwem łączącym obywateli UE z unijnymi instytucjami jest przysługujące każdej osobie zamieszkałej w państwie członkowskim prawo petycji do Parlamentu Europejskiego.
VI. Dążąc ku większemu zaangażowaniu obywateli
Europa obywateli jest jeszcze bardzo świeżym pomysłem. Istnieją już jednak pewne symbole, które reprezentują wspólną tożsamość europejską, takie jak: europejski wzór paszportu (w użyciu od 1985 r.), hymn europejski (Oda do Radości Beethovena) i europejska flaga (krąg składający się z 12 złotych gwiazd na niebieskim tle). Od 1996 r. we wszystkich państwach członkowskich wydawane jest europejskie prawo jazdy. Unia Europejska przyjęła również własne motto – „Jedność w różnorodności”, a 9 maja obchodzony jest „Dzień Europy”.
Od 1979 r. Parlament Europejski jest wybierany w bezpośrednich wyborach powszechnych. Jest to podkreślenie demokratycznych korzeni procesu zjednoczenia Europy, który łączy się w bezpośredni sposób z wolą narodów. Europa mogłaby stać się jeszcze bardziej demokratyczna zwiększając rolę Parlamentu, tworząc prawdziwie europejskich partii politycznych i umożliwiając obywatelom wywieranie większego wpływu na tworzenia polityki unijnej przez działania w ramach organizacji pozarządowych i innych stowarzyszeń.
Obecnie ponad dwie trzecie obywateli UE zarządza swoimi finansami w euro. Dzięki podawaniu cen towarów i usług w euro konsumenci mogą porównywać ceny w poszczególnych krajach. Na mocy Układu z Schengen (do którego powinny ostatecznie przystąpić wszystkie państwa UE) zlikwidowano kontrole na większości granic wewnętrznych pomiędzy poszczególnymi krajami UE - to również daje obywatelom poczucie przynależności do jednego zjednoczonego obszaru geograficznego


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
magdusia007




Dołączył: 15 Cze 2006
Posty: 16
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/3

PostWysłany: Czw 17:24, 26 Cze 2008    Temat postu:

Halo, halo chciałam zauważyć , że ja Madzia Szpoczek nie przygotowuje Jednolitego Rynku Eurpejskiego!ExclamationExclamation zrobiłam obywatelstwo i podejrzewam,ze jest nas na tyle by kazdy opracował jakis jeden temat:) miłej pracy:*

Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Gość







PostWysłany: Czw 17:34, 26 Cze 2008    Temat postu:

troszkę mi tego wyszło, ale to jest strasznie obszerny temat... starałam się zawrzeć tylko ważne inf:)

Temat nr 7. UNIA WALUTOWA

I.Jak doszło do powstania UGW

Proces integracji walutowej jest ściśle związany z integracją gospodarczą. Powstanie EWWiS, EWEA i EWG miało zapewnić współpracę gospodarczą panstw Wspólnoty. Na tym etapie nie rozważano jeszcze koncepcji wspólnej waluty, gdyż sprawnie funkcjonował tzw. system z Bretton Woods (lipiec 1944) – międzynarodowy system walutowy, wg którego kursy walutowe utrzymywały się na względnie stabilnym poziomie. Był on pierwszym w pełni negocjowalnym systemem monetarnym kierowanym przez rządy państw. Nakładał obowiązek na każdym państwie do zastosowania polityki monetarnej, której jednym z celów było utrzymanie kursów wymiany w jednoprocentowym przedziale wahań.
W celu przestrzegania systemu powołano Międzynarodowy Bank Odbudowy i Rozwoju (IBRD) oraz Międzynarodowy Fundusz Walutowy (IMF). System zaczął słabnąć pod koniec lat 60 –tych w wyniku zbyt dużych rozbieżności pomiędzy polityką gospodarczą USA a Europy. To powodowało, że Europa chciała się uniezależnić w kwestiach walutowych od USA. W lutym 1969r w-ice przewodniczący KE – Raymond Barre przedstawił plan Barre'a – który miał na celu wzmocnić koordynację polityki gospodarczej i walutowej pomiędzy państwami członkowskimi.
Na szczycie RE w Hadze w grudniu 1969r szefowie państw członkowskich zdecydowali, że utworzenie UGW jest oficjalnym celem integracji gospodarczej. Opracowanie planu tworzenia unii powierzyli ówczesnemu premierowi i min. finansów Luksemburga - Pierrowi Wernerowi. W październiku 1970r przedstawił on PLAN WERNERA – który zakładał utworzenie unii gospodarczej i walutowej w 3 etapach w ciągu 10 lat – czyli do 1980r. Plan ten miał przyczynić się do równowagi gospod w skali globalnej, miał zagwarantować całkowitą i nieodwracalną wymienialność walut. Pierwszy etap zakładał m.in. wzmocnienie koordynacji polityki gosp, redukcję barier w przepływie kapitału. (Odnośnie 2 i 3 etapu nie podjęto kroków.)
Aby wprowadzić własną unię walutową, stworzono system określany jako „wąż w tunelu” - kwiecień 1972r. Państwa Unii Europejskiej postanowiły, że zmiany kursów pomiędzy walutami europejskimi nie mogą przekroczyć poziomu 2,25%, w przeciwnym razie niezbędna będzie wspólna interwencja na rynkach walutowych. Zakres dopuszczalnych wahań walut państw członk w stosunku do dolara wynosił nieco więcej, bo 4,5%. Nad właściwym funkcjonowaniem systemu miał czuwać utworzony rok później Europejski Fundusz Współpracy Walutowej. (EFWW), którego zadaniem było m.in. dokonywanie interwencji na rynkach walutowych i dokonywanie rozliczeń pomiędzy bankami centralnymi EWG. Jednak ani „wąż w tunelu”, ani EFWW nie działały sprawnie. W latach 70 wybuchł światowy kryzys naftowy, w 1971 r. Stany Zjednoczone podjęły decyzję o wstrzymaniu wymiany dolara na złoto, w 1973r ostatecznie załamał się syst z Bretton Woods. W wyniku tych wydarzeń Europa odstąpiła od realizacji Planu Wernera.
Wydarzenia te doprowadziły do powstania Europejskiego Systemu Walutowego , który zaczął funkcjonować od marca 1979 r. Istotę tego Systemu stanowiły Europejski Mechanizm Kursowy (ERM) i europejska jednostka pieniężna – ECU, która była zalążkiem wspólnej waluty.
Trzy główne elementy Systemu to:
•Waluta rozliczeniowa zwana ECU – nie była to samodzielna waluta, lecz jednostka rozrachunkowa, był to rodzaj „koszyka walut” złożony z walut wszystkich państw członkowskich;
•Mechanizm wymiany walutowej: kurs wymiany każdej waluty opierał się na ECU; kursy dwustronne mogły się wahać w granicach 2,25% - 6%
•Mechanizm kredytowy: każdy kraj przekazywał 20% swoich rezerw we własnej walucie oraz w złocie do wspólnego funduszu.
ESW funkcjonował 20 lat – do 1998r przyczyniając się do zmniejszenia wahań kursów walutowych.
W 1988r postanowiono określić etapy dochodzenia do UGW. 17 kwietnia 1988r został opracowany tzw RAPORT DELORSA – który zakładał utworzenie UGW w 3 etapach. Plan ten został włączony do Traktatu o Unii Europejskiej (Traktatu z Maastricht). Wg tego Raportu polityka monetarna miała być prowadzona w sposób jednolity dla całego obszaru UGW. Przywoływano w nim zasadę subsydiarności – podejmowania decyzji na jak najniższym szczeblu.

3 etapy tworzenia UGW (wg R.Delorsa):
I etap (od 1 lipca 1990 – 31 grudnia 1993) zakładał on:
•całkowitą swobodę kapitału w ramach UE (zniesienie kontroli wymiany walutowej);
•zwiększenie środków przekazywanych w celu zlikwidowania różnic pomiędzy poszczególnymi regionami Europy (fundusze strukturalne);
•zacieśnienie współpracy pomiędzy bankami centralnymi
•wzmocnienie koordynacji polityk gospodarczych państw członkowskich
II etap (1 stycznia 1994 – 31 grudzień 1998)
•powstanie Europejskiego Instytutu Monetarnego (EIM) we Frankfurcie.
•ustalono nazwę wspólnej waluty – euro
•ustanowiono system TARGET – syst. automatycznych przeliczeń walut narodowych na Euro
•niezależność narodowych banków centralnych;
•zasady ograniczające deficyt budżetów krajowych.
III etap ( 1 stycznia 1999 – 31 grudzień 2001)
•wprowadzenie Euro - 1 stycznia 1999 r. jedenaście krajów przyjęło walutę euro, która tym samym stała się wspólną walutą Austrii, Belgii, Finlandii, Francji, Hiszpanii, Irlandii, Luksemburga, Holandii, Niemiec, Portugalii i Włoch. Grecja dołączyła do ich grona 1 stycznia 2001., Słowenia 2007, Cypr, Malta 2008
•rozpoczął działalność Europejski Bank Centralny - przejął obowiązki Europejskiego Instytutu Monetarnego, jest odpowiedzialny za politykę pieniężną, oraz Europejski Mechanizm Kursowy
•do 2002 Euro funkcjonowało w formie bezgotówkowej. Banknoty i monety euro zostały wyemitowane 1 stycznia 2002 r. w strefie euro obejmującej 12 wymienionych powyżej krajów. Waluty krajowe zostały wycofane z obiegu dwa miesiące później. Od tej chwili euro stało się prawnym środkiem płatniczym we wszystkich transakcjach gotówkowych i bankowych w krajach należących do strefy euro, które łącznie reprezentują ponad dwie trzecie ludności UE.
Kryteria konwergencji
Aby przejść do trzeciego etapu budowy unii gospodarczo-walutowej, każde państwo UE musi spełnić kryteria konwergencji.
•stabilność cen: stopa inflacji nie może przekroczyć 1,5% średniej stopy inflacji trzech państw członkowskich z najniższą inflacją;
•stopy procentowe: stopa oprocentowania długoterminowego nie może różnić się o więcej niż 2% od średniej stopy oprocentowania trzech państw, w których jest ona najniższa;
•deficyt: deficyt budżetowy w poszczególnych krajach nie może przekraczać 3% PKB;
•dług publiczny: nie może przekroczyć 60% PKB;
•stabilność kursów wymiany: przez ostatnie dwa lata przed przystąpieniem do unii walutowej kursy wymiany muszą mieścić się w określonym marginesie wahań.
•niezależność Banku Centralnego: instytucjonalna, finansowa i personalna

Korzyści i koszty przyjęcia wspólnej waluty:
Korzyści:
•eliminacja kosztów transakcyjnych (nie będzie trzeba wymieniać jednej waluty na drugą)
•eliminacja ryzyka kursowego (wyeliminowana zostanie niepewność wynikająca ze zmienności kursów między walutami poszczególnych krajów)
•spadek stóp procentowych (brak wahań kursów walutowych zmniejszy krajowe stopy procentowe)
•wzrost stabilności makroekonomicznej (brak ryzyka walutowego przyczyni się do większego zaufania wśród inwestorów do gospodarki krajowej)
•wzrost stopy inwestycji (ułatwiony dostęp do innych zasobów kapitałowych, niższy koszt pozyskania kapitału- wzrost inwestycji)
•ożywienie wymiany handlowej (będzie znacznie łatwiejsza i tańsza)
•wzrost konkurencji
•wzmocnienie międzynarodowego znaczenia Europy w wymiarze gosp
•pogłębienie integracji gosp
Koszty:
•rezygnacja z niezależnej polityki pieniężnej i kursowej (podporządkowanie się decyzjom EBC)
•ograniczenia w prowadzeniu polityki fiskalnej i budżetowej (deficyt nie może być wyższy niż 3%)
•groźba wzrostu cen
•koszty przejścia z jednej waluty na drugą (szkolenia pracowników, przystosowanie urządzeń, utraty przez banki i kantory dochodów z wymiany walut)

II.Podstawy prawne funkcjonowania UGW

Główną podstawę prawną UGW stanowią:
•Trakt ustanawiający Wspólnotę Europejską (znowelizowany Traktatem z Maastricht)
•Statut Europejskiego Systemu Banków Centralnych i Europejskiego Banku Centralnego (załączony do Trakt WE)
•Istotnym aktem prawnym, który reguluje głównie postanowienia z zakresu spraw fiskalnych jest przyjęty w czerwcu 1997r Pakt Stabilności i Wzrostu.
Pakt ten stanowił trwałe zobowiązanie do zachowania stabilności budżetowej. Umożliwiał również nałożenie kar na kraj, którego deficyt budżetowy przekroczyłby poziom 3%. Ostatecznie uznano jednak, że postanowienia paktu są zbyt restrykcyjne i został on zmieniony w marcu 2005 r.

III.Instytucjonalne aspekty funkcjonowania UGW

1. Europejski System Banków Centralnych
Powstał na mocy Trakt WE i Statutu ESBC, który stanowi integralną część Trakt WE.
Składa się z Europejskiego Banku Centralnego i Narodowych Banków Centralnych krajów członkowskich UE – które realizują jego zadania.
ESBC nie ma osobowości prawnej.
Obejmuje wszystkie banki centralne krajów UE – nawet tych, które nie wprowadziły Euro.
Jest kierowany przez organy decyzyjne EBC.
Organy decyzyjne ESBC: Rada Prezesów, Zarząd, Rada Ogólna
Celem ESBC jest utrzymanie stabilności cen, wspieranie polityki gosp we Wspólnocie
Zadania ESBC : realizacja polityki pieniężnej obszaru euro, przeprowadzanie operacji dewizowych, zapewnienie sprawnego działania systemów płatniczych, emisja banknotów euro


2. Europejski Bank Centralny
•Jest centralnym elementem ESBC.
•Rozpoczął działalność z chwilą rozpoczęcia trzeciego etapu UGW.
•Jest to wyspecjalizowana, niezależna instytucja powołana do prowadzenia polityki pieniężnej w strefie euro.
•Posiada osobowość prawną, własne organy i uprawnienia decyzyjne.
•Realizuje zadania ESBC.
•Ma prawo nakładać sankcje w przypadku nieprzestrzegania wydawanych przezeń rozporządzeń i decyzji.
•Narodowe Banki Centralne muszą działać zgodnie z jego wytycznymi.

3. Eurosystem
Jest to tzw. twardy rdzeń ESBC. Składa się z EBC i krajowych banków centralnych tych panstw, które przyjęły euro. Eurosystem i ESBC będą istnieć obok siebie tak długo, jak długo co najmniej jedno z państw członk UE będzie pozostawać poza obszarem euro.

IV.Aktualny kształt UGW

Do tej pory wspólną walutę euro przyjęło 15 państw (wyżej wymienione)
Wlk Brytania i Dania mają status nieco odmienny od pozostałych krajów. Są to państwa z tzw. KLAUZULĄ OPT-OUT – tzn. nie są one zobowiązane do przyjęcia euro, choć mogą to uczynić, jeśli tak zdecydują.
Pozostałe kraje mają status krajów z DEROGACJĄ – co ozn., że muszą przyjąć euro. Jednak kiedy to nastąpi, to zależy już od rządu danego kraju. Obecnie państwami z derogacją są Szwecja, 8 krajów, które przystąpiły do UE w 2004r oraz Rumunia i Bułgaria.

Grupa Euro
Grupa Euro to nieformalny organ skupiający ministrów finansów krajów strefy euro. Celem ich wspólnych spotkań jest wypracowanie rozwiązań zapewniających lepszą koordynację zasad gospodarczych, monitorowanie zasad polityki budżetowej i finansowej obowiązujących w poszczególnych państwach strefy euro oraz reprezentowanie euro na międzynarodowych forach monetarnych.

Perspektywa czasowa przyjęcia euro w Polsce

Ministerstwo Finansów zadeklarowało, że najprawdopodobniej Polska przyjmie euro w 2012r. Od momentu podjęcia decyzji przez władze, do momentu przyjęcia waluty musi upłynąć 3 lata.
Powrót do góry
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Gość







PostWysłany: Czw 18:02, 26 Cze 2008    Temat postu:

to ja zrobie temat 11
postaram sie szybko Smile
Powrót do góry
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Gość







PostWysłany: Czw 19:58, 26 Cze 2008    Temat postu:

Unia Europejska jest czymś więcej niż tylko konfederacją krajów, nie jest to jednak państwo federalne. Unia jest w rzeczywistości
całkowicie nowym tworem, który nie mieści się w żadnej tradycyjnej kategorii prawa. Jej system polityczny jest unikatowy z historycznego punktu widzenia i w ciągu ostatniego półwiecza podlegał ciągłemu rozwojowi.

Cele i zasady Unii Europejskiej

Cele Unii zostały określone w art. 2 Traktatu o Unii Europejskiej. Są one następujące:
- popieranie postępu ekonomicznego i społecznego oraz osiągnięcie wysokiego poziomu zatrudnienia, osiągnięcie zrównoważonego i stałego rozwoju, w szczególności poprzez stworzenie obszaru bez granic wewnętrznych, wzmocnienie spójności ekonomicznej i społecznej oraz ustanowienie unii gospodarczej i walutowej, ostatecznie z jedną walutą, zgodnie z postanowieniami Traktatu;
- potwierdzenie swojej tożsamości w płaszczyźnie międzynarodowej, w szczególności poprzez urzeczywistnienie wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, łącznie z programowaniem wspólnej polityki obronnej, która mogłaby prowadzić do wspólnej obrony.
- Wzmacnianie ochrony praw i interesów obywateli państw członkowskich poprzez wprowadzenie obywatelstwa Unii.
- Utrzymanie i rozwój Unii jako przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, w której swobodny przepływ osób zostaje zapewniony w powiązaniu z właściwymi środkami dotyczącymi kontroli na granicach zewnętrznych, azylu, imigracji oraz zapobieganiu i zwalczaniu przestępczości;
- Pełne zachowanie i dalszy rozwój acquis communautaire, przy rozważeniu, w jakim zakresie polityki i formy współpracy wprowadzone przez Traktat wymagają rewizji w celu zapewnienia efektywności funkcjonowania mechanizmów i instytucji Wspólnoty.

Cele Unii mają być osiągane zgodnie z warunkami ustalonymi w Traktacie i przewidzianym w nim harmonogramem, z równoczesnym poszanowaniem subsydiarności, tak jak została ona określona w art. 5 Traktatu o Wspólnocie Europejskiej.
Oprócz zasad powyższych art. 6 TUE formułuje jeszcze dalsze:
- Unia opiera się na zasadach wolności, demokracji, poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności oraz państwa prawnego, które są wspólne dla Państw Członkowskich.
- Unia respektuje prawa podstawowe zagwarantowane w Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności podpisanej w Rzymie 4 listopada 1950 r.
– Unia respektuje tożsamość narodową państw członkowskich
- Unia zapewnia sobie środki konieczne do osiągnięcia swoich celów i prowadzenia swoich polityk.

Zgodnie z art. 2 TWE
Zadaniem Wspólnoty jest, przez ustanowienie wspólnego rynku, unii gospodarczej i walutowej oraz urzeczywistnianie wspólnych polityk lub działań, popieranie w całej Wspólnocie harmonijnego, zrównoważonego i stałego rozwoju działalności gospodarczej, wysokiego poziomu zatrudnienia i ochrony socjalnej, równości mężczyzn i kobiet, stałego i nieinflacyjnego wzrostu, wysokiego stopnia konkurencyjności i konwergencji dokonań gospodarczych, wysokiego poziomu ochrony i poprawy jakości środowiska naturalnego, podwyższania poziomu i jakości życia, spójności gospodarczej i społecznej oraz solidarności między Państwami Członkowskimi.

Struktura Unii Europejskiej: TRZY FILARY
Unia Europejska (UE) wspiera się na tzw. trzech filarach, które ustanowione zostały poprzez Traktat z Maastricht.

Filar I – obejmuje trzy wspólnoty: Wspólnotę Europejską (EW(G)), Europejską Wspólnotę Węgla i Stali (EWWS) oraz Europejską Wspólnotę Atomową (Euroatom), pogłębione i rozszerzone o Unię Gospodarczo-Walutową.
Pierwszy filar stanowi najlepiej rozwiniętą formę wspólnotowości. Zakres kompetencji tych organizacji jest bardzo szeroki i obejmuje m.in. wspólny rynek gospodarczy, unię celną, unię walutową, rynek rolny, transport i sieci transeuropejskie, przemysł, rozwój regionalny, ochronę środowiska, dział edukacji i kultury, naukę i postęp techniczny, ochronę zdrowia, ochronę konsumenta, politykę socjalną i obywatelstwo europejskie.

Filar II – Wspólna Polityka Zagraniczna i Bezpieczeństwa. Zasadnicze cele tej polityki:
- przestrzeganie wspólnych wartości, fundamentalnych interesów i niezależności Unii,
- podniesienie bezpieczeństwa Unii i jej państw członkowskich,
- utrzymanie pokoju na świecie i umocnienie bezpieczeństwa międzynarodowego,
- promowanie współpracy międzynarodowej,
- promowanie demokracji i praworządności, przestrzeganie praw człowieka i swobód fundamentalnych. Realizacja tych celów następuje wskutek wymiany informacji, konsultacji miedzy krajami członkowskimi, ustalania wspólnych stanowisk, podejmowania inicjatyw i akcji na forum międzynarodowym. Najważniejsze decyzje w tym filarze podejmowane są przez Radę Europejską, czyli szefów państw i rządów poszczególnych krajów.

Filar III – Współpraca policyjna i sądowa w sprawach karnych. W obszarze działań tego filaru znajdują się:
- zwalczanie narkomanii i handlu narkotykami,
- walka z przestępczością międzynarodową,
- współpraca policji w zakresie zwalczania przestępczości pospolitej,
- współpraca sądowa w sprawach cywilnych, karnych i celnych,
- zwalczanie terroryzmu krajowego i międzynarodowego,
- regulowanie zasad wjazdu na teren UE i ochrona granic zewnętrznych unii,
- polityka imigracyjna, regulacja pozwoleń na pobyt i podjęcie pracy przez obywateli krajów spoza Unii,
- polityka azylowa. Instytucje odgrywające istotną rolę w zakresie współpracy dotyczącej wspólnego rozwiązywania problemów to: Europejski Urząd Policyjny – Europol, Europejskie Centrum ds. Monitoringu Narkomanii, Europejska Jednostka Współpracy Sądowej – Eurojust.1

Różnice między filarami dotyczą ich statusu prawnego. Pierwszy filar tworzą wspólnoty gospodarcze mające osobowość prawną zagwarantowaną w traktatach. W sprawach gospodarczych decyzje zapadają w ramach wspólnego prawa europejskiego, tworzonego i nadzorowanego przez organy UE. W drugim i trzecim filarze kraje członkowskie Unii prowadzą koordynację swych działań jedynie w ramach współpracy międzyrządowej, czyli nie przekazują swych uprawnień instytucjom o charakterze ponadnarodowym, tak jak w pierwszym filarze. W trzecim filarze procedura decyzyjna opiera się na współpracy i uzgodnieniach rządów poszczególnych krajów członkowskich. Instytucje Europejskie pełnią tutaj jedynie funkcje koordynujące.
Decyzje dotyczące I filaru podejmowane są na podstawie „metody wspólnotowej” - z udziałem Komisji, Parlamentu i Rady, natomiast decyzje w II i III filarze podejmują wspólnie – i jednomyślnie – przedstawiciele rządów państw – członków Unii wraz z Radą Unii Europejskiej.
Wejście w życie Traktatu Konstytucyjnego będzie oznaczało głęboką reformę instytucji unijnych, spowoduje zmiany w relacjach w ramach systemu instytucjonalnego Unii Europejskiej.

W ramach struktury UE wyróżnia się także instytucje unijne ( to jest temat nr 10 Wink )
Powrót do góry
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
aneta




Dołączył: 20 Paź 2006
Posty: 10
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/3

PostWysłany: Czw 20:37, 26 Cze 2008    Temat postu:

10.Instytucje UE
Prawo pierwotne i wtórne wraz z zasadami polityki UE są wynikiem decyzji podjętych przez tzw. trójkąt decyzyjny, czyli:Radę Unii Europejskiej (reprezentującą rządy państw członkowskich), Parlament Europejski (reprezentujący obywateli) oraz Komisję Europejską (politycznie niezależny organ, który dba o wspólne interesy Europy).
(a) Rada Unii Europejskiej oraz Rada Europejska
Rada Unii Europejskiej, wcześniej nazywana Radą Ministrów Wspólnot Europejskich lub Radą, jest najważniejszym organem decyzyjnym Wspólnot Europejskich. Tworzą ją ministrowie poszczególnych resortów każdego z państw członkowskich, a przewodniczą kolejno wszystkie państwa członkowskie - każde przez pół roku. W każdym zebraniu Rady uczestniczy jeden minister z każdego państwa członkowskiego. To, który minister będzie reprezentował dany kraj podczas zebrania Rady zależy od tematu wpisanego do porządku obrad, np. sprawy zagraniczne, rolnictwo, przemysł, transport, ochrona środowiska itd.
Rada UE może występować jako Rada Ogólna (ministrowie spraw zagranicznych) lub jako Rada Specjalistyczna tzw. branżowa (ministrowie rolnictwa, przemysłu, spraw wewnętrznych, itp.). Rada Ogólna zajmuje się sprawami najistotniejszymi. Koordynuje też pracę pozostałych ministrów i przygotowuje spotkania Rady Europejskiej. Za głównych przedstawicieli w Radzie UE uważani są ministrowie spraw zagranicznych.
Jakie akty prawne wydaje?
Akty prawne przyjmowane przez samą Radę UE lub przez Radę wraz z Parlamentem Europejskim mogą mieć formę: - rozporządzenia - dyrektywy - decyzji - zalecenia i opinii. Najczęściej stosowaną procedurą podczas podejmowania decyzji przez Radę jest "głosowanie większością kwalifikowaną". Oznacza to, że przyjęcie wniosku wymaga uzyskania poparcia wyrażonego określoną minimalną liczbą głosów. W niektórych obszarach, np. Wspólnej Polityce Zagranicznej i Bezpieczeństwa, podatkach, polityce azylowej i imigracyjnej, przyjęcie nowego państwa decyzje Rady wymagają jednomyślności. Każdemu państwu członkowskiemu przysługuje wówczas w tych obszarach prawo weta. Liczba głosów, jakimi dysponuje każdy kraj UE odzwierciedla mniej więcej liczbę ludności tego kraju.
Jakie ma zadania?
- tworzy prawodawstwo dla Unii (niektóre decyzje podejmuje wspólnie z Parlamentem Europejskim ) - ustala cele polityczne - koordynuje politykę gospodarczą państw członkowskich - zawiera porozumienia międzynarodowe w imieniu UE - podejmuje decyzje w kwestiach Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa
Zgodnie z postanowieniami traktatów w zależności od istotności sprawy Rada podejmuje decyzje w trojaki sposób: zwykłą większością głosów, większością kwalifikowaną lub jednomyślnie.
Rada Europejska spotyka się z zasady cztery razy do roku. Przewodniczy jej prezydent lub premier kraju, który w danym półroczu sprawuje prezydencję w Radzie Unii Europejskiej. Przewodniczący Komisji Europejskiej uczestniczy w spotkaniach Rady Europejskiej jako pełnoprawny członek. Rada Europejska istnieje od 1974 roku, ale jej obecność w instytucjach Wspólnoty potwierdził dopiero Jednolity Akt Europejski wyznaczając jej rolę nadrzędną wobec Rady UE. Od 2002 roku, zgodnie z postanowieniami Traktatu Nicejskiego, wszystkie spotkania szefów państw i rządów krajów członkowskich Unii będą się odbywały w brukselskim budynku Justus Lipsius. Wcześniej szefowie państw i rządów spotykali się w różnych miastach państwa, które akurat przewodniczyło UE.
Jakie ma zadania?
- wytycza główne kierunki polityki UE - ustala priorytety polityki - rozwiązuje problemy sporne, którym nie podołała Rada Ministrów - rozstrzyga problemy Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa Po każdym szczycie przewodniczący Rady Europejskiej składa sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu, a co roku przedkłada pisemny raport

b) Parlament Europejski jest organem demokratycznym reprezentującym obywateli UE. Sprawuje on polityczny nadzór nad działaniami UE i uczestniczy w procesie legislacyjnym. Od 1979 r. posłowie do Parlamentu Europejskiego są wybierani na pięcioletnią kadencję w powszechnych wyborach bezpośrednich i nie może on być rozwiązany przed jej upływem.
PE obraduje w trybie sesyjnym.
Praca Parlamentu dzieli się na dwie fazy: przygotowanie do sesji plenarnej i samą sesję.
Sesje plenarne Parlamentu zasadniczo odbywają się w Strasburgu, natomiast wszelkie sesje dodatkowe odbywają się w Brukseli. Parlament Europejski składa się z 20 komisji, które wykonują prace przygotowawcze do sesji plenarnych oraz z kilku ugrupowań politycznych, które zazwyczaj spotykają się w Brukseli. Sekretariat Generalny ma swoją siedzibę w Luksemburgu i Brukseli.
Parlament uczestniczy w pracach legislacyjnych UE na trzech poziomach:
W ramach tak zwanej procedury współpracy wprowadzonej przez Jednolity Akt Europejski w 1987 r., Parlament Europejski może wydawać opinie na temat projektów dyrektyw i rozporządzeń proponowanych przez Komisję Europejską. Komisja jest następnie proszona o uzupełnienie swoich wniosków w celu uwzględnienia stanowiska Parlamentu.
Od 1987 r. w ramach procedury akceptacji Parlament musi wyrazić zgodę na międzynarodowe umowy wynegocjowane przez Komisję oraz na każde rozszerzenie Unii Europejskiej.Procedura współdecydowania wprowadzona Traktatem z Maastricht w 1992 r. stawia Parlament na równej stopie z Radą w procesie legislacyjnym dotyczącym wielu istotnych spraw, takich jak: swobodny przepływ siły roboczej, rynek wewnętrzny, edukacja, badania naukowe, ochrona środowiska, sieci transeuropejskie, opieka zdrowotna, kultura, ochrona konsumenta itp. Parlament może odrzucić proponowany akt prawny dotyczący wymienionych obszarów, jeżeli bezwzględna większość posłów zagłosuje przeciw „wspólnemu stanowisku” Rady. W Traktacie przewidziano także procedurę pojednawczą.

Parlament i Rada dzielą również równą odpowiedzialność za przyjęcie budżetu UE. Parlament może odrzucić proponowany budżet i niejednokrotnie skorzystał z tego prawa. W takim przypadku, cała procedura budżetowa rozpoczyna się od nowa. Komisja Europejska proponuje projekt budżetu, który jest następnie omawiany w Parlamencie i Radzie. Parlament w pełni wykorzystuje przysługujące mu uprawnienia budżetowe, aby wywrzeć wpływ na proces tworzenia zasad polityki UE.

Parlament jest również organem sprawującym demokratyczną kontrolę nad Unią. Jest upoważniony do odwołania Komisji przez przyjęcie wniosku o wotum nieufności, co wymaga większości dwóch trzecich głosów. Parlament sprawuje również bieżący nadzór nad procesem zarządzania zasadami polityki UE. W ramach tego nadzoru Parlament może zadawać Komisji i Radzie pytania w formie ustnej lub pisemnej. Przewodniczący Rady Europejskiej przedkłada również Parlamentowi sprawozdania z decyzji podejmowanych przez Radę.

(c) Komisja Europejska
Komisja jest trzecim elementem trójkąta instytucyjnego, który zarządza i kieruje Unią Europejską. Członkowie Komisji są wyznaczani na pięcioletnią kadencję w wyniku ustaleń między państwami członkowskimi. Kandydaci wyznaczeni przez państwa członkowskie muszą zostać zatwierdzeni przez Parlament. Komisja odpowiada przed Parlamentem. Jeżeli Parlament przyjmie wniosek o wotum nieufności, wówczas cała Komisja musi złożyć rezygnację.
Od 2004 r. w Komisji zasiada jeden komisarz z każdego państwa członkowskiego.
Komisja ma sporą niezależność w sprawowaniu swej funkcji. Do zadań Komisji należy reprezentowanie interesów całej UE, co oznacza, że nie może przyjmować poleceń od rządów poszczególnych państw członkowskich. Jako „strażnik traktatów” Komisja musi również dopilnować, aby rozporządzenia i dyrektywy przyjęte przez Radę i Parlament zostały należycie wdrożone w państwach członkowskich. Jeżeli tak się nie stanie, wówczas Komisja może pozwać państwo naruszające prawo unijne do Trybunału Sprawiedliwości, aby zapewnić przestrzeganie unijnych przepisów.
Jako unijny organ wykonawczy Komisja wykonuje decyzje podejmowane przez Radę, na przykład w odniesieniu do wspólnej polityki rolnej. Komisja jest w dużym stopniu odpowiedzialna za realizację wspólnych zasad polityki europejskiej, takich jak: polityka w zakresie badań naukowych i technologii, pomocy międzynarodowej, rozwoju regionalnego itp. Zarządza również budżetem związanym z tymi zasadami.
Prace Komisji wspomaga administracja unijna złożona z 36 Dyrekcji Generalnych (DG) i służb, których siedziby mieszczą się głównie w Brukseli i Luksemburgu.

Trybunał Sprawiedliwości
Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich z siedzibą w Luksemburgu składa się z jednego sędziego z każdego państwa członkowskiego oraz ośmiu rzeczników generalnych. Członkowie Trybunału są wyznaczeni w wyniku ustaleń pomiędzy rządami państw członkowskich, na sześcioletnią kadencję, którą można przedłużyć. Niezawisłość członków Trybunału jest gwarantowana. Trybunał Sprawiedliwości dba o to, by prawo UE było przestrzegane, a traktaty były właściwie interpretowane i stosowane.

Trybunał Obrachunkowy
Trybunał Obrachunkowy z siedzibą w Luksemburgu działa od 1975 r. Każde państwo członkowskie posiada jednego reprezentanta. Członkowie Trybunału Obrachunkowego są powoływani na okres sześciu lat w wyniku ustaleń pomiędzy państwami członkowskimi, po konsultacji z Parlamentem Europejskim.Trybunał Obrachunkowy kontroluje, czy otrzymano wszystkie wpływy, czy poczynione transakcje były prawidłowe i zgodne z prawem, oraz czy budżet UE jest zarządzany we właściwy sposób.

Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny
Jeżeli podejmowane są decyzje dotyczące wielu obszarów, wówczasRada i Komisja konsultują się z Europejskim Komitetem Ekonomiczno-Społecznym (ang. EESC). Jego członkowie reprezentują rozmaite grupy interesu, które razem tworzą „zorganizowane społeczeństwo obywatelskie”. Członkowie Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego są powoływani przez Radę na czteroletnią kadencję.

Komitet Regionów
Komitet Regionów został ustanowiony Traktatem o Unii Europejskiej. Jest on złożony z przedstawicieli samorządów regionalnych i lokalnych wyznaczonych przez państwa członkowskie i powołanych przez Radę na czteroletnią kadencję. Zgodnie z Traktatem Rada i Komisja muszą konsultować się z Komitetem Regionów w sprawach o istotnym znaczeniu dla poszczególnych regionów. Komitet może również wydawać opinie z własnej inicjatywy.

Europejski Bank Centralny
Europejski Bank Centralny z siedzibą we Frankfurcie nad Menem odpowiada za zarządzanie walutą euro i unijną politykę walutową
Jakie ma zadania?
- EBC zarządza rezerwami walutowymi 12 państw członkowskich. - ustala poziom stóp procentowych w strefie euro - przeprowadza operacje dewizowe i dba o sprawne działanie systemów płatniczych - decyduje o emisji banknotów euro - pełni również funkcje doradcze: może wyrażać opinię wobec organów UE i organów narodowych w kwestiach należących do zakresu jego kompetencji.
EBC ma być niezależny od jakichkolwiek wpływów politycznych.
EBC kieruje zarząd - zwany Dyrektoriatem - mianowany przez ECOFIN (Radę Ministrów Gospodarki i Finansów). Prócz prezesa i wiceprezesa w jego skład wchodzi czterech członków - mianowanych przez państwa eurolandu. EBC wraz z narodowymi bankami centralnymi tworzy Europejski System Banków Centralnych (ESBC) o strukturze dwustopniowej
Europejski Bank Inwestycyjny
Jego akcjonariuszami są państwa członkowskie. EBI przyznaje kredyty i udziela gwarancji na pożyczki innych banków państwom członkowskim Unii.
Jakie są zadania EBI?
- wspieranie i współfinansowanie projektów UE, które mają na celu rozwój regionów gospodarczo opóźnionych - poprawa infrastruktury transportowej i telekomunikacyjnej - wspieranie ochrony środowiska - zmniejszenie zużycia energii - wzmocnienie międzynarodowej konkurencyjności przemysłu - sprzyjanie rozwojowi małych i średnich przedsiębiorstw
EBI jest również większościowym udziałowcem Europejskiego Funduszu Inwestycyjnego, który utworzono w 1994 roku, by finansować inwestycje w małych i średnich przedsiębiorstwach
EBI udziela też pomocy państwom basenu Morza Śródziemnego oraz krajom Afryki, Karaibów i Pacyfiku oraz wspiera projekty w Ameryce Łacińskiej i Azji.

Europejski Bank Odbudowy i Rozwoju
Bank, utworzony w 1991 roku z zadaniem wsparcia budowy gospodarki wolnorynkowej w krajach postkomunistycznych, ma 62 udziałowców. Obok rządów są to instytucje międzynarodowe, np. UE i Europejski Bank Inwestycyjny. EBOR działa w 27 krajach byłego obozu socjalistycznego i byłej Jugosławii. Bank zabiega o rozwój sektora drobnych i średnich firm i stara się przecierać szlak dla banków komercyjnych.


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Gość







PostWysłany: Czw 20:51, 26 Cze 2008    Temat postu:

madziu szpoczek tak mi powiedziała marzenka:)tak więc jednolity rynek jest wolny:)
Powrót do góry
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Gość







PostWysłany: Czw 21:09, 26 Cze 2008    Temat postu:

opracowałam jednak temat 1

Traktat Paryski (Traktat o utworzeniu Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali)

Traktat o utworzeniu EWWiS podpisany 18 kwietnia 1951 r. w Paryżu, wszedł w życie 23 lipca 1952 r.
Sygnatariuszami było sześć państw: Francja, RFN, Włochy, Belgia, Holandia, Luksemburg.

Cele :
- utworzenie wspólnego rynku węgla, stali, żelaza,
- rozwój gospodarczy w oparciu o wspólny rynek, racjonalna produkcja i podział produktów przemysłu węglowego i stalowego
- zapewnienie państwom EWWiS regularnych dostaw węgla i stali, stworzenie jednakowych warunków dostępu do tych produktów, kontrola cen
- połączenie istotnych dla obronności sektorów węgla i stali - co miało przyczynić się do umocnienia pokoju (poprzez powiązanie siecią zależności przemysłów Francji i RFN)

Do nadzorowania postanowień traktatu powołano instytucję o charakterze ponadpaństwowym - Wysoką Władzę (organ wykonawczy) i Wspólne Zgromadzenie (organ kontrolny), połączone z organami EWG i Euratomu na mocy Traktatu fuzyjnego.

Był to pierwszy formalny krok integracji europejskiej. Traktat paryski był wynikiem realizacji Planu Schumana (przedstawiony 9 maja 1950 r. przez francuskiego ministra spraw zagranicznych R. Schumana, w porozumieniu z J. Monnet. Zakładał zawiązanie bliskiej współpracy Francji i RFN w dziedzinie produkcji węgla i stali, co miało uniemożliwić niekontrolowane wykorzystanie tych dwóch surowców w celach militarnych, a zarazem przyczynić się do szybszej odbudowy ze zniszczeń wojennych. Celem planu było również dążenie do podniesienia poziomu życia w obu krajach, łatwiejszy eksport surowców, a w dalszej perspektywie – ściślejsza współpraca gospodarcza.)

Traktat wygasł 23 lipca 2002 r., jego cele są realizowane przez instytucje UE.


Traktat Rzymski (Traktat o utworzeniu Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej i Euratomu)

Traktat o utworzeniu Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej oraz Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej podpisany został 25 marca 1957 r. w Rzymie przez sześć państw EWWiS: Belgia, Francja, Holandia, Luksemburg, RFN i Włochy. Traktaty, zawarte na czas nieokreślony, powoływały do życia Europejską Wspólnotę Gospodarczą – mającą stworzyć wspólny rynek, oraz Europejską Wspólnotę Energii Atomowej, którego zadaniem była kontrola i współpraca w sferze pokojowego wykorzystania energii jądrowej.
Traktaty weszły w życie z dniem 1 stycznia 1958 r., po ratyfikacji przez parlamenty państw-sygnatariuszy.

Cele Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej:
- stworzenie wspólnego rynku i stopniowe zbliżenie polityki gospodarczej krajów członkowskich
- stały i zrównoważony wzrost gospodarczy
- zwiększenie stabilności gospodarczo-walutowej
- przyspieszony wzrost stopy życiowej

Szczegółowe projekty obejmowały:
- zniesienie opłat celnych i ograniczeń ilościowych w handlu wzajemnym
- ustanowienie wspólnej taryfy celnej i wspólnej polityki handlowej wobec państw trzecich
- zniesienie barier w przepływie osób, usług i kapitału między krajami członkowskimi
- ustanowienie Wspólnej Polityki Rolnej
- wprowadzenie wspólnej polityki transportowej
- ochronę wolnej konkurencji
- zbliżenie ustawodawstwa krajów członkowskich w stopniu umożliwiającym właściwe funkcjonowanie wspólnego rynku
- utworzenie Europejskiego Banku Inwestycyjnego (EBI)

1 lipca 1968 r. w ramach EWG utworzono unię celną (zniesiono cła we wzajemnym handlu i ustanowiono wspólną taryfę wobec państw trzecich).
Powrót do góry
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Gość







PostWysłany: Czw 23:47, 26 Cze 2008    Temat postu:

8. Jednolity rynek europejski

Jednolity rynek jest jednym z największych osiągnięć Unii Europejskiej. Ograniczenia w zakresie handlu i wolnej konkurencji eliminowano stopniowo pomiędzy państwami członkowskimi i dzięki temu możliwa stała się poprawa poziomu życia.
Jednolity rynek nie jest jeszcze jednolitym obszarem gospodarczym. Niektóre sektory gospodarki (usługi publiczne) nadal podlegają przepisom krajowym.
Poszczególne kraje UE są w dużej mierze nadal odpowiedzialne za system podatków oraz opieki społecznej.
Funkcjonowanie jednolitego rynku wspiera cały szereg powiązanych ze sobą zasad polityki, które Unia opracowała w ciągu lat..

I. Droga ku zbudowaniu jednolitego rynku

(a) Ograniczenia rynku wewnętrznego

Jednym z założeń Traktatu Rzymskiego z 1957 r., było zniesienie granic celnych w obrębie Wspólnoty oraz ustanowienie wspólnych taryf celnych dla towarów spoza EWG. Cel ten osiągnięto 1 lipca 1968 r.
W latach 70 XX w na drodze ku swobodnemu przemieszczaniu się osób, towarów i kapitału stały normy techniczne, normy dotyczące bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, jak również przepisy obowiązujące w poszczególnych krajach w zakresie wykonywania pewnych zawodów czy kontroli walutowej.

(b) Cel: ustanowienie rynku wewnętrznego do 1993 r

W czerwcu 1985 r. Komisja pod przewodnictwem Jacques’a Delorsa, jej ówczesnego przewodniczącego, opublikowała białą księgę. Zakładała ona zniesienie w ciągu 7 lat wszelkich barier fizycznych, technicznych i podatkowych ograniczających swobodne przemieszczanie w ramach Wspólnoty. Miało to pobudzić rozwój przemysłu i handlu w ramach dużego jednolitego obszaru gospodarczego o skali porównywalnej z rynkiem amerykańskim.

Instrumentem prawnym umożliwiającym stworzenie rynku wewnętrznego był Jednolity Akt Europejski, który wszedł w życie w lipcu 1987 r. Akt ten zakładał:
1. rozszerzenie uprawnień Wspólnoty w niektórych obszarach (polityka społeczna, badania naukowe, ochrona środowiska);
2. stopniowe budowanie rynku wewnętrznego do końca 1992 r. za pomocą obszernego programu legislacyjnego zakładającego przyjęcie setek dyrektyw i rozporządzeń;
3. wykorzystanie w większym stopniu podejmowania decyzji większością głosów w Radzie Ministrów.

II. Jednolity rynek dzisiaj

(a) Bariery fizyczne

W UE zniesiono wszystkie kontrole graniczne towarów i osób. Jeżeli zajdzie jednak potrzeba, od czasu do czasu policja przeprowadza wyrywkowe kontrole (w ramach walki z przestępczością i przemytem narkotyków).

Układ z Schengen ustala zasady współpracy policji oraz wspólnej polityki azylowej i imigracyjnej, aby umożliwić całkowite zniesienie kontroli osób na wewnętrznych granicach Unii
(b) Bariery techniczne:

Kraje UE przyjęły zasadę uznawania norm krajowych dla większości produktów. Każdy produkt wyprodukowany i sprzedawany, w sposób zgodny z prawem, w jednym państwie członkowskim musi być przyjęty do obrotu we wszystkich pozostałych krajach UE.

Liberalizacja sektora usług była możliwa dzięki wzajemnemu uznawaniu lub koordynowaniu zasad krajowych dotyczących dostępu do pewnych zawodów (np. w dziedzinie prawa, medycyny, turystyki, bankowości czy ubezpieczeń) lub prawa do ich wykonywania. Do osiągnięcia pełnej swobody przemieszczania się osób jest jednak daleko. W dalszym ciągu istnieją przeszkody, uniemożliwiające przeprowadzanie się do innego kraju UE lub wykonywanie tam określonych zawodów.

Podjęto działania, aby zwiększyć mobilność osób pracujących, a zwłaszcza, aby dyplomy oraz świadectwa potwierdzające kwalifikacje zawodowe (np. do wykonywania zawodu hydraulika czy cieśli) uzyskane w jednym kraju UE były uznawane we wszystkich pozostałych krajach.

Inne korzyści: spadły ceny krajowych rozmów telefonicznych, dzięki nowej technologii do rozmów telefonicznych w coraz większym stopniu wykorzystuje się Internet. znaczne obniżono ceny biletów tanich linii lotniczych w Europie dzięki większej konkurencji

(c) Bariery podatkowe

Bariery podatkowe stopniowo zmniejszano poprzez częściowe ujednolicenie krajowych stawek podatku VAT.
Opodatkowanie dochodów z inwestycji było przedmiotem porozumienia zawartego pomiędzy państwami członkowskimi i niektórymi państwami trzecimi (m.in. Szwajcarią), które weszło w życie w lipcu 2005 r.

(d) Zamówienia publiczne

Dzięki dyrektywom regulującym zasady świadczenia usług, realizacji dostaw i robót budowlanych w wielu sektorach (m.in. w zakresie dostawy wody, energii i usług telekomunikacyjnych), rynek zamówień publicznych jest w chwili obecnej otwarty dla oferentów ze wszystkich krajów UE – niezależnie od tego, czy zamówienia przyznawane są na szczeblu krajowym, regionalnym czy też lokalnym.

III. Prace w toku

(a) Usługi finansowe

Spadł koszt kredytów dla klientów indywidualnych i korporacyjnych, a klienci depozytowi mogą korzystać z jeszcze większej liczby produktów inwestycyjnych, np. programów oszczędnościowych lub funduszy emerytalnych, oferowanych przez wybranego przez nich europejskiego usługodawcę. Obniżono również opłaty bankowe z tytuły płatności transgranicznych.

(b) Bariery administracyjne i techniczne uniemożliwiające swobodne przemieszczanie

Mimo znacznego postępu w tym zakresie ciągle jeszcze zdarza się,
że kraje UE niechętnie akceptują normy obowiązujące w innych państwach członkowskich bądź też nie chcą uznać kwalifikacji zawodowych uzyskanych w innym kraju na terenie Unii. Integracji oraz efektywności rynkowej nie sprzyja również podział krajowych systemów podatkowych.
.

IV. Zasady polityki leżące u podstaw jednolitego rynku

(a) Transport

Działania podejmowane przez UE w zakresie transportu dotyczyły przede wszystkim swobodnego świadczenia usług w transporcie lądowym, a zwłaszcza swobodnego dostępu do rynku transportu międzynarodowego oraz dopuszczenia firm transportowych niebędących rezydentami danego państwa członkowskiego do jego rynku krajowych usług transportowych. Podjęto decyzje o ujednoliceniu zasady konkurencji w sektorze transportu drogowego, zwłaszcza w zakresie kwalifikacji zawodowych, dostępu do rynku, swobody zakładania działalności gospodarczej i świadczenia usług w tym zakresie, czasu jazdy oraz bezpieczeństwa na drodze.

(b) Konkurencja

Polityka konkurencji ma zapobiec naruszaniu wolnej konkurencji na jednolitym rynku w wyniku porozumień pomiędzy podmiotami, udzielenia preferencyjnej pomocy przez władze publiczne lub nieuczciwemu monopolowi. Polityka określająca zasady konkurencji została wdrożona przez Komisję Europejską, która wspólnie z Trybunałem Sprawiedliwości ponosi odpowiedzialność za to, aby jej zasady były przestrzegane.

Wszelkie umowy mieszczące się w kategoriach przewidzianych w Traktacie muszą być zgłaszane Komisji Europejskiej przez zainteresowane podmioty lub organy. Komisja może nałożyć grzywnę bezpośrednio na spółki, które naruszają zasady konkurencji lub nie dopełniły obowiązku zgłoszeniowego.

(c) Polityka konsumencka

Dzięki unijnej polityce konsumenckiej obywatele Unii mogą spokojnie robić zakupy w każdym państwie członkowskim. Wszyscy konsumenci korzystają z tego samego wysokiego poziomu ochrony.. Unia Europejska dokłada starań, aby jej obywatele nie zostali oszukani przez nieuczciwych sprzedawców ani nie padli ofiarą nieuczciwej lub wprowadzającej w błąd reklamy. Twoje prawa jako konsumenta podlegają ochronie i masz dostęp do uzyskania zadośćuczynienia, jeżeli przebywasz na terenie UE a zakup został dokonany w sklepie, w domu wysyłkowym, drogą telefoniczną lub internetową.
Powrót do góry
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Gość







PostWysłany: Pią 14:13, 27 Cze 2008    Temat postu:

mam prośbę,żeby ktoś jeszcz opracował członkostwo UE
Powrót do góry
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
edka
Zasłużony dla forum:)



Dołączył: 24 Mar 2006
Posty: 144
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 3 razy
Ostrzeżeń: 0/3

PostWysłany: Pią 15:31, 27 Cze 2008    Temat postu:

szaleni trzeba to było puścić w forum dla wtajemniczonych....heheh

Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Gość







PostWysłany: Pią 18:04, 27 Cze 2008    Temat postu:

Magda Markiel zrobi o członkostwie UE Smile
Powrót do góry
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
magdusia007




Dołączył: 15 Cze 2006
Posty: 16
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/3

PostWysłany: Sob 12:31, 28 Cze 2008    Temat postu:

czy ktos zajmuje sie opracowaniem tematów : traktat z Niceii oraz z Amsterdamu ???

Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Gość







PostWysłany: Sob 12:56, 28 Cze 2008    Temat postu:

Unia Europejska jest otwarta dla każdego europejskiego, demokratycznego kraju o gospodarce rynkowej, dysponującego administracyjnym potencjałem wystarczającym dla respektowania praw i obowiązków związanych z członkostwem. Oznacza to, że rozszerzenie jest procesem ciągłym.
Warunki przystąpienia do UE
Traktat z Maastricht, który wszedł w życie w 1993 r., stanowi (w artykule 49), że każde państwo europejskie, który przestrzega zasad wolności, demokracji, praw człowieka, podstawowych wolności oraz państwa prawnego, może ubiegać się o członkostwo w Unii i rozpocząć negocjacje. Kryteria przystąpienia określono w Traktacie o Unii Europejskiej (Artykuł 49).
Art. 49TUE
Każde państwo europejskie, które szanuje zasady określone w art. 6 ustęp 1, może się ubiegać członkostwo w UE. W tym celu składa no swój wniosek Radzie, która podejmuje decyzje stanowiąc jednomyślnie po zaciągnięciu opinii Komisji oraz po uzyskaniu zgody Parlamentu, uzyskanej bezwzględną większością głosów jego członków. Warunki przyjęcia oraz wynikające z tego zmiany w traktatach stanowiących podstawę uniosą przedmiotem umowy między państwami członkowskimi, a państwem ubiegającym się o członkostwo. umowa ta podlega ratyfikacji przez wszystkie umawiające się państwa, zgodnie z ich odpowiednimi wymogami konstytucyjnymi.
Państwo kandydujące musi być zdolne do przyjęcia obowiązków państwa-członka UE, w tym obowiązków wynikających z celów unii politycznej, gospodarczej i monetarnej oraz musi przyjąć i wdrożyć acquis communautaire.
Z chwilą złożenia przez dane państwo wniosku o członkostwo oficjalnie rozpoczyna się długi i żmudny proces. Jednak w rzeczywistości jest on kontynuacją ścisłej dwustronnej współpracy danego państwa z UE. Przyjęcie wniosku pociąga za sobą szereg procedur oceny ze strony UE, w wyniku których dany kraj może, ale nie musi, zostać zaproszony do członkostwa w UE. Tempo tego procesu zależy jedynie od postępów tego państwa w osiąganiu wspólnych celów.
Wniosek o członkostwo dany kraj składa Radzie. Po zasięgnięciu formalnej opinii Komisji Europejskiej na temat tego kraju, Rada podejmuje decyzję w sprawie przyjęcia lub odrzucenia wniosku. Po jednomyślnym udzieleniu mandatu negocjacyjnego przez Radę, negocjacje pomiędzy krajem kandydującym a wszystkimi państwami członkowskimi uważa się formalnie za otwarte. Jednak zanim rozpoczną się negocjacje, państwa ubiegające się o członkostwo muszą spełnić ściśle określone kryteria.
Na szczycie w Kopenhadze w 1993 r. szefowie państw członkowskich UE ustalili podstawowe warunki członkostwa w UE. Przed przystąpieniem, ubiegające się państwo musi posiadać:
• stabilne instytucje gwarantujące demokrację, rządy prawa, przestrzeganie praw człowieka oraz poszanowanie i ochronę mniejszości;
• sprawnie funkcjonującą gospodarkę rynkową, jak również dostateczną zdolność do sprostania presji konkurencji i siłom rynkowym na obszarze Unii;
• zdolność do przyjęcia zobowiązań wynikających z członkostwa, w tym wypełniania celów Unii; a także administrację publiczną zdolną do stosowania i egzekwowania prawa unijnego w praktyce.
W 1995 r. Rada Europejska na posiedzeniu w Madrycie ustaliła , że kraje kandydujące muszą również być w stanie wprowadzić w życie unijne zasady i procedury. Muszą także dostosować swoje struktury administracyjne, ponieważ oprócz transpozycji przepisów unijnych do prawa krajowego równie ważne, o ile nie ważniejsze, jest to, aby przepisy te były skutecznie wprowadzane w życie i egzekwowane dzięki odpowiednim strukturom administracyjnym i sądowniczym. Stanowi to zasadniczy warunek członkostwa w UE, którego podstawą jest wzajemne zaufanie.
UE natomiast musi mieć pełną zdolność do przyjęcia nowych członków: instytucje i procesy podejmowania decyzji w Unii muszą być nadal skuteczne i przejrzyste, a w miarę przyjmowania kolejnych krajów Unia musi być w stanie kontynuować rozwój i realizację wspólnej polityki we wszystkich obszarach oraz zapewnić ciągłość finansowania prowadzonej przez siebie polityki.
Zawieszenie państwa członkowskiego w części praw.
Brak możliwości generalnego zawieszenia członkostwa państwa w UE
Art. 7 TUE stanowi o możliwości zawieszenia niektórych praw członkowskich , łącznie z prawem do głosowania przedstawiciela rządu danego państwa w Radzie , w związku z naruszeniem przez to państwo zasad wymienionych w art. 6 ust. 1 TUE
Procedura: Wszczęcie procedury na uzasadniony wniosek 1/3 Państw członkowskich, Parlamentu lub Komisji,
Rada, stanowiąc większością 4/5 swych członków po uzyskaniu zgody Parlamentu Europejskiego, może stwierdzić istnienie wyraźnego ryzyka poważnego naruszenia przez dane Państwo Członkowskie zasad wymienionych w art. 6 ust. 1 TUE i skierować tego państwa stosowne zalecenia.
Przed podjęciem decyzji Rada wysłuchuje dane Państwo Członkowskie i może zgodnie z tą samą procedurą wezwać ekspertów do wyrażenia swoich opinii. Rada bada, czy powody prowadzące do stwierdzenia o istnieniu ryzyka poważnego naruszenia przez państwo pozostają nadal aktualne.
Decyzja Rady (szefowie państw i rządów), podejmowana jednomyślnie na wniosek 1/3 Państw Członkowskich lub Komisji i po uzyskaniu zgody Parlamentu Europejskiego, po tym jak wezwie dane państwo do przedstawienia swoich uwag, może stwierdzić poważne, stałe naruszenie przez to państw członkowskie naruszenie zasad z art. 6 ust. 1 TUE.
Po podjęciu takiej decyzji, stanowiąc większością kwalifikowaną, Rada może zadecydować o zawieszeniu niektórych praw wynikających ze stosowania Traktatu UE dla danego Państwa Członkowskiego, łącznie z prawem do głosowania przedstawiciela rządu tego państwa członkowskiego w Radzie. Mimo wszystko dane państwo nadal musi wypełniać swoje obowiązki wynikające z TUE. Po zmianie sytuacji, prowadzącej do zawieszenia, Rada może postanowić większością kwalifikowaną głosów o uchyleniu podjętego środka
Wykluczenie z UE.

Wykluczenie jednego z państw członkowskich zasadniczo nie jest możliwe. W przypadku „ciężkiego naruszenia” traktatu wielostronnego przez jedno z państw członkowskich, pozostałe państwa członkowskie mogą porozumieć się m.in., co do wygaśnięcia lub zawieszenia traktatu w odniesieniu do takiego państwa.
Wystąpienie państwa członkowskiego z UE i WE.

Postanowienia traktatów nie przewidują wyraźnie możliwości wystąpienia z UE i WE. Możliwość taka istnieje jednak na podstawie ogólnych zasad międzynarodowego prawa traktatów. Obejmuje ona kilka wariantów:
→ Możliwe jest wystąpienie jednego z państw członkowskich na podstawie uzgodnienia z pozostałymi państwami członkowskimi
→ Jednostronne wystąpienie z powołaniem na klauzurę zasadniczej zmiany okoliczności, przy czym również w takim przypadku musiałoby dojść do porozumienia między państwem występującym a pozostałymi państwami członkowskimi w sprawie politycznych, a przede wszystkim ekonomicznych następstw takiego wystąpienia;
→ Wystąpienie na ogólnych zasadach wypowiedzenia umowy, bądź też faktycznego, samowolnego wystąpienia państwa z organizacji; w takim przypadku jednak państwo opuszczające organizację stawia się w sytuacji popełnienia deliktu międzynarodowego, co pociągnęłoby daleko idące następstwa polityczne i ekonomiczne.
Powrót do góry
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Gość







PostWysłany: Sob 12:59, 28 Cze 2008    Temat postu:

troche sie teks posklejał ale mam nadzieje że wszyscy się odnajdą. nie wszystkie info są z tych dwóch stron podanych na początku, częśc informacji wzięłam z TUE a część odnośnie wystąpienia i wykluczenia z internetu, ale ogolnie wiadomo że wystąpićani wykuczyć państwa z UE sie raczej nie da:P chyba że macie inne informacje na ten temat to skorygujcie moje notatki oczywiście:) magda m.
Powrót do góry
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Gość







PostWysłany: Sob 13:37, 28 Cze 2008    Temat postu:

mam pytanie do Kogoś, kto opracowywał temat 11 - Konstrukcja prawa UE, cele i zasady.
Zastanawiam sie czy nie chodzi tu o konstrukcje, cele i zasady prawa, a nie unii jak zostało opracowane.
Bo konstrukcja prawa, to chyba: pierwotne, wtórne, a zasady to te które przerabialiśmy z dr Dziwińskim.
Chyba niejasno jest sformułowany ten punkt,
ale prosze jednak o jakąs odpowiedź i ewentualne przerobienie Smile
Powrót do góry
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Gość







PostWysłany: Sob 17:04, 28 Cze 2008    Temat postu:

mnie się też tak wydaje. Proszę niech ktoś to poprawi. Najlepiej osoba robiąca temat.
Powrót do góry
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Gość







PostWysłany: Sob 19:44, 28 Cze 2008    Temat postu:

No moze i tak. Ja patrzylam na kartke ktora mialam od Partycji i ten temat brzmial "konstrukcja prawna ue, cele i zasady" a nie "konstrukcja prawa...itd"
ale jeali zle to zrozumialam to oczywiscie poprawie
Powrót do góry
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Gość







PostWysłany: Nie 11:20, 29 Cze 2008    Temat postu:

Niech ktoś, kto jeszcze nic nie zrobił zabierze się za tematy 5 i 6, to są już ostatnie dwa do zrobienia i mamy wszystko:)powodzenia w nauce. Szczerze powiem-duuuuuużo tego!
Powrót do góry
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Gość







PostWysłany: Nie 14:08, 29 Cze 2008    Temat postu:

ja też w swoich teamatch mam napisane konstrukcja prawa UE a nie prawna UE. wydaje mi sie że obywatelstwo jest też źle zrobione bo podobno czwartos mowiła że wymaga czegos innego niż to co jest napisane na forum na ten temat. magda m.
Powrót do góry
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Gość







PostWysłany: Nie 14:09, 29 Cze 2008    Temat postu:

Dołączam sie do apelu żeby ktoś, kto nic nie robił, opracował te 2 tematy. Gorąca prośba-popatrzcie jeszcze raz na te tematy i sprawdzcie czy są tam odpowiednie i i najważniejsze informacje, bo jest tego strasznie dużo. Każdy miał jeden temat do opracowania, więc nic nie kosztuje sie do niego przyłożyć. Prosze Smile i miłej nauki
Powrót do góry
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Gość







PostWysłany: Nie 15:35, 29 Cze 2008    Temat postu:

no niestety ale część tematów jest zbyt obszerna albo znajdują się tam niewłaściwe informacje. Z tego co przejrzałam sugerowałabym poprawę obywatelstwa UE, bo chodzi tu przede wszystkim o II część traktatu z maastricht, gdzie są dokładne przepisy regulujące i ogólne prawa jakie się nabywa wraz z członkostwem. Przynajmniej ja tak uważam. Moim zdaniem również unia walutowa jest zbyt obszernie opracowana, no i poprawy nadal wymaga konstrukcja prawa UE.
Powrót do góry
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Gość







PostWysłany: Nie 15:38, 29 Cze 2008    Temat postu:

właśnie zauważyłam, że napisałam to co madzia m. powyżej z mojego konta:)
Powrót do góry
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Gość







PostWysłany: Nie 15:48, 29 Cze 2008    Temat postu:

na stronie europa w 12 lekcjach jest Unia walutowa dużo krótsza więc wrzucam. Skoro one same podały te strony to uważam, że to co tu jest wystraczy.
UNIA GOSPODARCZA I WALUTOWA ORAZ EURO

• Euro to wspólna waluta Unii Europejskiej. W 1999 r. do transakcji bezgotówkowych przyjęło ją dwanaście z piętnastu ówczesnych państw członkowskich, a od 2002 r., kiedy wyemitowano banknoty i monety, euro obowiązuje we wszystkich płatnościach.
• Trzy kraje (Dania, Szwecja oraz Zjednoczone Królestwo) nie przystąpiły do unii walutowej.
• Nowe państwa członkowskie przygotowują się do wejścia do strefy euro po spełnieniu niezbędnych kryteriów.
• Oprócz zachowania stabilności walutowej, co należy do zadań Europejskiego Banku Centralnego, państwa członkowskie mają obowiązek dążyć do osiągnięcia wyższego wzrostu i konwergencji gospodarczej.

I. Historia współpracy monetarnej
(a) Europejski System Walutowy (ESW)
W 1971 r. Stany Zjednoczone podjęły decyzję o zniesieniu parytetu złota do dolara, który po zakończeniu II wojny światowej umożliwił osiągnięcie stabilizacji walutowej na świecie. Decyzja ta położyła kres stałym kursom wymiany. Aby wprowadzić własną unię walutową, państwa Unii Europejskiej postanowiły, że zmiany kursów pomiędzy walutami europejskimi nie mogą przekroczyć poziomu 2,25%, w przeciwnym razie niezbędna będzie wspólna interwencja na rynkach walutowych.
Wydarzenia te doprowadziły do powstania Europejskiego Systemu Walutowego, który zaczął funkcjonować od marca 1979 r. Trzy główne elementy Systemu to:
• Waluta rozliczeniowa zwana ECU: był to rodzaj „koszyka” złożony z walut wszystkich państw członkowskich;
• Mechanizm wymiany walutowej: kurs wymiany każdej waluty opierał się na ECU; kursy dwustronne mogły się wahać w granicach 2,25%;
• Mechanizm kredytowy: każdy kraj przekazywał 20% swoich rezerw we własnej walucie oraz w złocie do wspólnego funduszu.
(b) Od Europejskiego Systemu Walutowego do Europejskiej Unii Walutowej
Europejski System Walutowy miał burzliwą historię. Po zjednoczeniu Niemiec i wznowionych napięciach walutowych w Europie, w 1992 r. Europejski System Walutowy opuściły włoski lir oraz funt sterling. W sierpniu 1993 r. kraje ESW postanowiły czasowo rozszerzyć margines wahań kursów walut do 15%. Tymczasem rządy krajów UE podjęły decyzję o ponownym podjęciu działań w celu osiągnięcia pełnej unii monetarnej i wprowadzenia wspólnej waluty. Działania te miały zapobiec wysokim wahaniom kursów wymiany walut krajów UE oraz wyeliminować konkurencyjną dewaluację.
Podczas spotkania Rady Europejskiej, które odbyło się w Madrycie w czerwcu 1989 r., liderzy państw UE przyjęli trzyetapowy plan tworzenia unii gospodarczej i walutowej . Plan ten został następnie włączony do Traktatu o Unii Europejskiej (Traktatu z Maastricht), który został przyjęty przez Radę Europejską w grudniu 1991 r.
II. Unia gospodarcza i walutowa
(a) Trzy etapy budowy unii gospodarczej i walutowej
Pierwszy etap rozpoczęto 1 lipca 1990 r. i zakładał on:
• całkowitą swobodę kapitału w ramach UE (zniesienie kontroli wymiany walutowej);
• zwiększenie środków przekazywanych w celu zlikwidowania różnic pomiędzy poszczególnymi regionami Europy (fundusze strukturalne);
• zbliżenie gospodarek poprzez wielostronną obserwację polityki gospodarczej poszczególnych państw członkowskich.
Drugi etap rozpoczął się 1 stycznia 1994 r. Zakładał on:
• powstanie Europejskiego Instytutu Monetarnego (EIM) we Frankfurcie. W EIM zasiadali prezesi banków centralnych poszczególnych krajów UE;
• niezależność narodowych banków centralnych;
• zasady ograniczające deficyt budżetów krajowych.
Etap trzeci to narodziny euro.Pierwszego stycznia 1999 r. jedenaście krajów przyjęło walutę euro, która tym samym stała się wspólną walutą Austrii, Belgii, Finlandii, Francji, Hiszpanii, Irlandii, Luksemburga, Holandii, Niemiec, Portugalii i Włoch. (Grecja dołączyła do ich grona 1 stycznia 2001 r.). Od tego momentu Europejski Bank Centralny przejął obowiązki Europejskiego Instytutu Monetarnego i to on jest odpowiedzialny za politykę pieniężną, która jest określana i realizowana właśnie w euro.
Banknoty i monety euro zostały wyemitowane 1 stycznia 2002 r. w strefie euro obejmującej 12 wymienionych powyżej krajów. Waluty krajowe zostały wycofane z obiegu dwa miesiące później. Od tej chwili euro stało się prawnym środkiem płatniczym we wszystkich transakcjach gotówkowych i bankowych w krajach należących do strefy euro, które łącznie reprezentują ponad dwie trzecie ludności UE.
(b) Kryteria konwergencji
Aby przejść do trzeciego etapu budowy unii gospodarczo-walutowej, każde państwo UE musi spełnić pięć kryteriów konwergencji. Kryteria te to:
• stabilność cen: stopa inflacji nie może przekroczyć 1,5% średniej stopy inflacji trzech państw członkowskich z najniższą inflacją;
• stopy procentowe: stopa oprocentowania długoterminowego nie może różnić się o więcej niż 2% od średniej stopy oprocentowania trzech państw, w których jest ona najniższa;
• deficyt: deficyt budżetowy w poszczególnych krajach nie może przekraczać 3% PKB;
• dług publiczny: nie może przekroczyć 60% PKB;
• stabilność kursów wymiany: przez ostatnie dwa lata przed przystąpieniem do unii walutowej kursy wymiany muszą mieścić się w określonym marginesie wahań.
(c) Pakt stabilności i wzrostu
W czerwcu 1997 r. Rada Europejska przyjęła pakt na rzecz stabilności i wzrostu. Pakt ten stanowił trwałe zobowiązanie do zachowania stabilności budżetowej. Umożliwiał również nałożenie kar na kraj, którego deficyt budżetowy przekroczyłby poziom 3%. Ostatecznie uznano jednak, że postanowienia paktu są zbyt restrykcyjne i został on zmieniony w marcu 2005 r.
(d) Grupa Euro
Grupa Euro to nieformalny organ skupiający ministrów finansów krajów strefy euro. Celem ich wspólnych spotkań jest wypracowanie rozwiązań zapewniających lepszą koordynację zasad gospodarczych, monitorowanie zasad polityki budżetowej i finansowej obowiązujących w poszczególnych państwach strefy euro oraz reprezentowanie euro na międzynarodowych forach monetarnych.
(e) Nowe państwa członkowskie a Europejska Unia Monetarna
Wszyscy nowi członkowie UE przyjmą euro, pod warunkiem, że spełnią wymagane kryteria. Słowenii udało się tego dokonać i 1 stycznia 2007 r. przystąpiła do strefy euro jako pierwszy z dziesięciu krajów, które dołączyły do Unii Europejskiej w 2004 r.
Powrót do góry
Wyświetl posty z ostatnich:   
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum Strona Główna -> Seminarium Dyplomowe Wszystkie czasy w strefie EET (Europa)
Idź do strony 1, 2, 3  Następny
Strona 1 z 3

 
Skocz do:  
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach

fora.pl - załóż własne forum dyskusyjne za darmo
Powered by phpBB © 2001, 2005 phpBB Group
Regulamin