konflikt wietnamski (obszernych rozmiarow) dla gr. 1

Gość

Wietnam, Socjalistyczna Republika Wietnamu jest to państwo w południowo-wschodniej Azji. Graniczy od północy z Chinami, od zachodu z Laosem i Kambodżą. „Długi wąż” ,jak nazywają swój kraj Wietnamczycy, ma powierzchnię 331 688 km² a jego liczba ludności wynosi 83 535 576.
Wietnam jest krajem wielonarodowościowym w wyniku wielowiekowych migracji plemiennych, trwających jeszcze w XX wieku. Rdzenni Wietnamczycy (Kinh) stanowią 85% mieszkańców kraju, są ludnością zamieszkałą głównie na nizinach, o długoletniej tradycji rolniczej, osiadłą w deltach Rzeki Czerwonej i Mekongu, na nizinach nadmorskich oraz w miastach i przywiązaną do miejsca pochodzenia swoich rodów. Ponad 10% mieszkańców to grupy plemienne, zwłaszcza żyjące w górach, należące do 53 narodowości, ukształtowanych w procesach różnorodnych migracji (głównie ekonomicznych i obyczajowych), o dużej rozpiętości poziomu cywilizacyjnego. Najliczniejsze z nich to: Tay (ok. 1,5 mln osób), Thaj (1,3 mln), Muong (1,1 mln) - mieszkają głównie w północnej części kraju, Chińczycy (1,1 mln) - przeważnie w miastach oraz na pograniczu chińskim, Khmerowie (1,1 mln) - wzdłuż granicy z Kambodżą oraz Nung (0,9 mln), Hmong (0,7 mln), Dao (0,6 mln).
Pod względem językowym narodowości Wietnamu reprezentują grupy: mon-khmerską (Khmerowie), austroazjatycką (Muong, Hmong i inne), chińsko-tybetańską (Hoa), malajską (Czan i inne). Język wietnamski należy do rodziny języków austroazjatyckich.

Wojna wietnamska, zwana również drugą wojną indochińską, była jednym z najdłuższych i najkrwawszych konfliktów, jakich doświadczył świat po 1945 roku. W sposób szczególny zawładnęła ludzką wyobraźnią, po części z uwagi na dominujące uczestnictwo w niej Stanów Zjednoczonych, lecz głównie, dlatego, że stała się najobszerniej filmowaną i najdokładniej relacjonowaną wojną w historii.

Wielu autorów książek o konflikcie wietnamskim uważa,że ta najdłuższa wojna czasów nowożytnych była soczewką, w której zogniskowały się najważniejsze zagadnienia współczesności: zmierzch odwagi Zachodu, problemy Trzeciego Świata, rozwój i upadek komunizmu.

Wojna wietnamska to działania militarne,które miały miejsce na Półwyspie Indochińskim w latach 1957-1975. Głównymi stronami tego konfliktu były:
komunistyczna Demokratyczna Republika Wietnamu, którą wspierały inne kraje komunistyczne, przede wszystkim Związek Radziecki i Chiny oraz kontrolowane przez to państwo organizacje komunistyczne w Wietnamie Południowym, Laosie i Kambodży.
Republika Wietnamu oraz wspierająca ją międzynarodowa koalicja obejmująca Stany Zjednoczone i ich sojuszników – Koreę Południową, Tajlandię, Australię, Nową Zelandię i Filipiny.
De facto stronami konfliktu były również Kambodża i Laos. Walki toczyły się na terytorium Wietnamu Południowego, Laosu i Kambodży.

II . Przyczyny konfliktu.

Z chwilą utworzenia w 1930 r. przez wietnamskich komunistów Komunistycznej Partii Indochin, głównym celem ich działalności stało się zdobycie władzy na terytorium całych Indochin Francuskich i wyzwolenie Wietnamu spod kolonialnej dominacji. W latach 30. przewagę w wietnamskim ruchu wyzwoleńczym zdobyli komuniści. W latach okupacji japońskiej pod kierownictwem komunistów utworzono Viet-Minh, a w grudniu 1944 r. z połączenia oddziałów partyzanckich powstała Wietnamska Armia Ludowa którą dowodził Vo Nguyen Giap. Gdy w 1945r. Japonia chyliła się ku upadkowi, Wietnamczycy uznali, że jest to sprzyjająca okazja do zdobycia niepodległości. Dwa dni po wybuchu bomby atomowej w Hiroszimie, 8 sierpnia 1945 r., Ho Chi Minh utworzył Komitet Wyzwolenia,a 13 sierpnia 1945 r. wybuchło w Wietnamie ogólnonarodowe powstanie. Walki z wojskami japońskimi trwały zaledwie 2 dni. Szyba ich kapitulacja zaskoczyła Francuzów, którzy nagle uświadomili sobie,że nie mają w Wietnamie sił wojskowych tak dużych, by poradziły sobie z komunistami. Dopiero od połowy września do Wietnamu zaczęły napływać wojska francuskie, brytyjskie i amerykańskie. Jednakże Ho Chi Minh działał szybko i skutecznie- jego siły rosły z dnia na dzień, a oddziały Viet-Minhu dotarły do Sajgonu i zajęły wiele obszarów na południu kraju. Rząd francuski przystał na negocjacje. Ho Chi Minh również zdawał sobie sprawę, że osłabienie Francuzów jest przejściowe i jeżeli nie wykorzysta tego teraz, za kilka miesięcy w Wietnamie wylądują dobrze uzbrojone dywizje. 6 marca 1946r., w Paryżu, rządy Demokratycznej Republiki Wietnamu i Francji podpisały porozumienie, uznające Republikę Wietnamu za państwo wolne, z własnym rządem, parlamentem i wojskiem, ale stanowiące część federacji indochińskiej Unii Francuskiej.
Francja nie miała jednak zamiaru rezygnować z imperium kolonialnego w Indochinach i już w listopadzie 1946 r. doszło do poważnych starć wojsk wietnamskich i francuskich. 19 grudnia 1946 r. dowodzący wojskami francuskimi w Wietnamie generał Morliere wydał rozkaz rozbrojenia oddziałów wietnamskich w Hanoi. Okręty francuskie zbombardowały port w Hajfongu. Kilka godzin później prezydent Ho Chi Minh proklamował ogólnonarodowe powstanie. Wojna, krwawa i bezwzględna trwała przez 8 lat.7 maja 1954r. wojska Viet-Minhu zdobyły najsilniejszą francuską twierdzę w dolinie Dien Bien Phu, a społeczeństwo francuskie nie chciało więcej rozlewu krwi i dalszych ofiar. W 1954r. podpisano porozumienia genewskie na mocy których Wietnam został tymczasowo podzielony wzdłuż 17. równoleżnika. Na północy powstało komunistyczne państwo pod nazwą Demokratyczna Republika Wietnamu, na czele rządu której stanął zwycięzca- Ho Chi Minh, a na południu niekomunistyczne państwo pod nazwą Republika Wietnamu (pod rządami
Bảo Dại'a, którego potem odsunął od władzy jego premier Ngo Dinh Diem stając się prezydentem). Oddziały Wietnamskiej Armii Ludowej i działacze Viet-Minhu w większości przeniosły się na obszar Demokratycznej Republiki Wietnamu. O dalszych losach całego kraju miały, zgodnie z postanowieniami konferencji, zadecydować przeprowadzone w przyszłości wolne wybory.
W 1951 r. ze względów taktycznych rozwiązano Komunistyczną Partię Indochin. Na jej miejsce utworzono Wietnamską Partię Pracujących (Lao Dong). Miało to sugerować, że wietnamscy komuniści nie roszczą sobie pretensji do opanowania pozostałych krajów dawnych Indochin Francuskich: Laosu i Kambodży. W Laosie i Kambodży utworzono formalnie niezależne, lecz kontrolowane wówczas przez Wietnamczyków organizacje komunistyczne: Ludowo-Rewolucyjną Partię Kampuczy oraz Pathet Lao (później także Laotańską Partię Ludową).

III. Początek wojny.

Prezydent Wietnamu Ngo Dinh Diem szybko zyskał aprobatę Stanów Zjednoczonych, głównie dzięki temu, że obsadzając najwyższe stanowiska w państwie rodziną, rządził tam żelazną ręką. Obawiał się on jednak porażki w starciu wyborczym z twórcą niepodległego Wietnamu Ho Chi Minhem. Odwołał wybory, anulował reformę rolną i proklamował powstanie Wietnamu Południowego. W rządach oparł się głównie na swoich współwyznawcach – katolickiej mniejszości religijnej popadając w ostry konflikt z buddyjską większością Wietnamczyków i buddyjskim duchowieństwem. Prześladował dawnych weteranów partyzantki antyfrancuskiej uważając ich za stronników komunizmu. W Waszyngtonie prezydent John Kennedy patrzył z niepokojem na wyczyny wietnamskiego dyktatora, w końcu usiłował wywrzeć na nim presje, aby ten złagodził swoją politykę.. Niestety Diem nie miał zamiaru ustąpić i dodatkowo zagroził Amerykanom, że usunie ich doradców wojskowych. Wtedy do akcji wkroczyła Centralna Agencja Wywiadowcza CIA, która miała usunąć krnąbrnego dyktatora. 2 listopada 1963 r. czołgi otoczyły pałac prezydencki. Diem zdołał uciec, ale szybko go odnaleziono i zastrzelono w kościele w Cholon.
W tym samym czasie miejscowi komuniści rozpoczęli pierwsze działania przeciwko rządowi w Sajgonie. Początkowo ograniczały się one do sporadycznych zamachów na przedstawicieli administracji i podporządkowywania sobie ludności wiejskiej na bardziej odludnych terenach. Jednak działania komunistów w Wietnamie Południowym szybko zyskały wsparcie komunistów północnowietnamskich. W 1958 r. na 15 plenum Wietnamskiej Partii Pracujących Biuro Polityczne (Lao Dong) – większością głosów podjęło decyzję o poparciu powstania komunistycznego na Południu. Od tej chwili rozpoczęto przerzucanie na terytorium Republiki Wietnamu kadr partii komunistycznej i żołnierzy – pierwszych kilka tysięcy wysłano do Wietnamu Południowego już w 1959 r. Podjęto też budowę tzw. szlaku Ho Chi Minha, służącego do transportu na Południe oddziałów wojskowych i zaopatrzenia. Szlak biegł z Wietnamu Północnego wzdłuż granicy Wietnamu Południowego przez kontrolowane przez wietnamskich komunistów tereny Laosu i Kambodży. W efekcie siła bojowa wojsk komunistycznych w Wietnamie Południowym rosła w szybkim tempie, stając się poważnym zagrożeniem dla stabilności tego państwa. W latach 1960-1965 liczebność wojsk zwanych dla celów propagandowych Vietcongiem wzrosła z 9 tysięcy do 130 tysięcy, z czego ponad 35 tysięcy stanowili żołnierze północnowietnamscy. W 1964 r. komuniści kontrolowali około połowy terytorium Wietnamu Południowego zamieszkanej przez 30% ludności.
W 1960 r. z inicjatywy Wietnamskiej Partii Pracujących powstał Narodowy Front Wyzwolenia Wietnamu Południowego (NFW). Był to klasyczny "front ludowy" stworzony na wzór wcześniejszego Viet Minhu. Strategia tworzenia frontów ludowych została wcześniej wielokrotnie wykorzystana z sukcesem przez komunistów w wielu krajach świata, w tym w Europie Wschodniej. NFW miał sprawiać wrażenie reprezentacji większości społeczeństwa Wietnamu Południowego. Formalnie w jego skład wchodziło 30 organizacji politycznych i społecznych. W rzeczywistości był strukturą całkowicie kontrolowaną przez Lao Dong, pełniąc rolę "listka figowego". Część organizacji wchodzących w skład NFW została wcześniej utworzona w tym celu przez komunistów, role kierownicze w nich sprawowali sympatycy lub członkowie partii komunistycznej, oddelegowani w celu "pełnienia obowiązków" związkowców, przywódców organizacji młodzieżowych, czy rolniczych.

IV.Interwencja Stanów Zjednoczonych.

Zabicie przez CIA Diema nie przyczyniło się do ustanowienia stabilnej władzy w Wietnamie Południowym, a zwiększające się na tym terenie wpływy komunistów zmusiły Stany Zjednoczone do interwencji. W lipcu 1964 r. nowy amerykański prezydent Lyndon B. Johnson wydał rozkaz zwiększenia obecności militarnej w Wietnamie Południowym. Wysłano tam doradców wojskowych zwiększając łączną liczbę wojsk USA w tym kraju do 21 tys.
31 lipca 1964 r. amerykański niszczyciel USS Maddox, tankując paliwo na wodach Zatoki Tokińskiej został zaatakowany przez pięć północnowietnamskich kutrów torpedowych. Wietnamczycy byli przekonani, że współpracuje on z kutrami południowowietnamskimi, które atakowały ich bazy kilkadziesiąt minut wcześniej. W odpowiedzi na atak USS Maddox, ze wsparciem USS Ticonderoga, zatopił kutry, a jeden poważnie uszkodził.
4 sierpnia 1964 USS Maddox i USS C. Turner Joy ponownie patrolowały wody międzynarodowe u wybrzeży Wietnamu Północnego. Ze względu na sygnały o ataku torpedowym, obie jednostki rozpoczęły intensywny ostrzał celów widocznych na radarze i manewry w celu uniknięcia trafień przez torpedy. Powojenne ustalenia (m.in. komisji senackiej USA) niezbicie dowiodły że nie było ponownego ataku na okręt USS Maddox. Incydent z 4 sierpnia był albo pomyłką obsługujących radar marynarzy albo świadomą mistyfikacją administracji prezydenta i CIA.
7 sierpnia 1964 r. Senat USA zatwierdził rezolucję w sprawie Zatoki Tonkińskiej, która dawała pozwolenie prezydentowi Johnsonowi na eskalację działań zbrojnych przeciw Wietnamowi Północnemu .

2 grudnia prezydent zaakceptował „Plan ograniczonych działań lotniczych przeciwko komunistycznym liniom zaopatrzeniowym”. W lutym 1965r. amerykańskie lotnictwo rozpoczęło naloty na cele w Wietnamie Północnym w odwecie za atak na bazę wojskową w Pleiku. W marcu nastąpiła kolejna seria nalotów w odwecie za atak na bazę Qui Nhon. Był to tylko wstęp do wielkiej operacji powietrznej, której nadano kryptonim „Rolling Thunder”. Rozpoczęła sie ona w marcu 1965r. I trwała do października 1968r.
Myśliwce i bombowce z lotniskowców oraz baz lądowych uderzyły na pozycje partyzantów Viet-Congu w Południowym Wietnamie oraz na cele w Wietnamie Północnym. W pierwszych nalotach wykorzystywano głownie samoloty „Republic F-105D Thunderchief”, które bombardowały drogi i linie kolejowe. Pierwszym celem był most kolejowo-drogowy Than Hoah nad rzeką Ma. Walki o ten most trwały przez siedem lat. Wietnamczycy bardzo szybko naprawiali uszkodzenia i z całą determinacją bronili tego strategicznego celu. Przekonały się o tym załogi „Thunderchiefów”, które w eskorcie myśliwców F-100 Super Sabres usiłowały zniszczyć most 4 kwietnia 1965 r. Wówczas cztery północnowietnamskie MiGi-17 wygrały bitwę powietrzną i zestrzeliły dwa z atakujących samolotów amerykańskich. Dopiero 13 maja 1972 r. samoloty F-4 Phantom uzbrojone w bomby laserowe Paveway I o wadze 900 kg i 1350 kg zniszczyły całkowicie most, który przetrwał tak wiele nalotów.
W międzyczasie, w kwietniu 1965 podjęto decyzję o zastosowaniu bombowców B-52 dalekiego zasięgu startujących z bazy wojskowej Anderson na wyspie Guam, ich pierwszym celem były bazy Vietcongu w prowincji Binh Duong w Wietnamie Południowym – mimo iż zrzucono 1275 ton bomb, każda o wadze 337 kg, nie uzyskano satysfakcjonujących efektów dodatkowo tracąc pięć maszyn. Niedługo potem wprowadzono do walki zmodyfikowane bombowce B-52D (łączna ilość bomb jednorazowo przenoszonych wynosiła 108 sztuk, o przeciętnej całkowitej wadze 27-36 ton). Do maja 1967 B-52D zrzuciły na cele w Wietnamie Południowym 200 000 ton bomb. Ogólnie od 1965 do 1973 bombowce B-52 wykonały 126 615 lotów, w tym 98 000 na Wietnam Północny, zrzucając ok. 2 633 035 ton bomb różnego typu., m.in. specjalne bomby rozrywające (tzw. bomby kulkowe i ananasowe). Straty amerykańskie wyniosły jedynie 21 samolotów (nie licząc myśliwców osłony), w tym 13 podczas katastrof lotniczych. Równocześnie podczas całej akcji Rolling Thunder prowadzono również intensywne ataki lotnicze przeciwko siłom komunistycznym na terytorium Wietnamu Południowego. Tu podczas nalotów dywanowych na masową skalę stosowano napalm i defolianty, aby zniszczyć dżunglę, która była oparciem partyzantki wietnamskiej.
Samoloty nie mogły jednak wygrać wojny. Do Wietnamu zaczęli napływać żołnierze amerykańscy. W 1966 r. było ich 185 tysięcy. Za mało. Nie przygotowani do wojny w dżungli, nie potrafili zniszczyć baz partyzanckich, systemu dowodzenia, łączności ani zaopatrzenia.
Przybywały więc nowe oddziały. Straty rosły. Jednocześnie Wietnam Północny, korzystając z ogromnej pomocy radzieckiej i chińskiej, oraz lepiej był przygotowany do walki ze Stanami Zjednoczonymi. Poza tym w 1967 r . do Wietnamu Południowego przedostał sie agent doskonale wyszkolony w ośrodku KGB pod Moskwą, który dzięki siatce wywiadowczej znał wcześniej cele bombardowań oraz kierunki wielu operacji armii amerykańskiej.
Ważną role odegrał również radziecki wywiad wojskowy GRU, który dzięki informacjom innego agenta KGB- Johna Anthony'ego Walkera, wszedł w posiadanie w styczniu 1968 listy kodów szyfrujących do urządzenia kryptograficznego KL-47. Dzięki temu GRU odczytało w następnych kilku latach ponad 1 milion amerykańskich szyfrogramów m.in. wszystkich rozkazów dotyczących nalotów na Wietnam Północny pochodzących bezpośrednio od Dowódcy Sił Pacyfiku. Walker przekazywał informacje KGB i GRU praktycznie do 19 maja 1985 kiedy został zdemaskowany przez FBI i aresztowany pod zarzutem szpiegostwa, za swoją działalność otrzymywał od radzieckiego wywiadu finansowe wynagrodzenie a w uznaniu zasług otrzymał tytuł admirała floty radzieckiej.

W ramach zorganizowanego i finansowanego przez CIA programu Feniks (Phoenix), wdrożonego od początku lat 60. i wymierzonego w quasi wywiadowczą strukturę dywersyjną Vietcongu funkcjonującą w Wietnamie Południowym i krajach ościennych (Laos i Kambodża), nazywaną przez CIA Infrastrukturą Vietcongu (VCI), tylko w 1969 r. zamordowano (zwykle po torturach, bez sądu i śledztwa) 6 187 tysięcy domniemanych zwolenników i członków NFW, 8 515 uwięziono, a 4 832 przekonano do przejścia na stronę Wietnamu Południowego. Ujawnienie, że w ramach programu torturowano i zgładzono tysiące, często niewinnych ludzi (oskarżonych niejednokrotnie np. w wyniku waśni sąsiedzkich czy spraw o długi o sympatyzowanie z NFW) zakończyło się głośnym skandalem międzynarodowym. Program Feniks przyniósł w latach 60. zadowalające rezultaty w Laosie, gdzie zlikwidowano wielu agentów KGB z tzw. pierwszego zarządu głównego (wywiad zagraniczny) funkcjonujących w strukturach Vietcongu, oraz innych doradców wywiadowczych z Pathet Lao i Chińskiej Republiki Ludowej – akcja była na tyle skuteczna iż ówczesny dyrektor KGB, Władimir Jefimowicz Siemieczastny, wyznaczył nagrodę
50 000 dolarów w złocie za ujęcie lub zamordowanie szefa programu Feniks na początku lat 60., agenta CIA Johna L. Lee.
W celu likwidacji domniemanych członków Infrastruktury Vietcongu w terenie, zwykle otaczano podejrzaną wioskę i po przeszukaniu zwykle przymusowo przesiedlano ludność do tzw. wiosek strategicznych. W przypadku prób samowolnego opuszczenia wioski lub napotkania kogokolwiek w strefie ogłoszonej za objętą działaniami wojennymi, otwierano ogień. Celem zniszczenia baz zaopatrzeniowych komunistycznej partyzantki w rejonach objętych jej działaniami żołnierze amerykańscy masowo palili wsie i chaty zmuszając wieśniaków do migracji do miast.

30 stycznia 1968 rozpoczęła się Ofensywa Tet, która stała się punktem zwrotnym wojny. Wówczas to siły komunistyczne złamały niepisane zawieszenie broni atakując najważniejsze bazy oraz dążyły do przeniesienia walk do miast – walki objęły Sajgon. Między innymi ciężkie walki toczyły się o "miasto cesarskie" – Hue, gdzie amerykańska piechota morska ,wraz z armią Republiki Wietnamu (ARVN) stawiała opór komunistom. Po zdobyciu miasta siły Vietcongu oraz armii Wietnamu Północnego dokonały masakry ludności cywilnej, w większości osób z wyższym wykształceniem, a także wszystkich pracowników cywilnej administracji. Oblicza się, że w ciągu 24 dni sprawowania kontroli wymordowano 3-4,5 tys. cywilów, pomiędzy którymi znajdowali się także obywatele francuscy, amerykańscy i zachodnioniemieccy. Ofensywa Tet była porażką komunistów z czysto wojskowego punktu widzenia, mimo ogromnego wsparcia wojskowego z ZSRR i Chińskiej Republiki Ludowej w postaci sprzętu i doradców wojskowych (przebywających na stałe w DRW) – ZSRR zainstalował w Wietnamie północnym rakiety przeciwlotnicze, zaopatrywał lotnictwo DRW w samoloty np. MiG-17 czy MiG-21, czołgi np. T-55, szkolił na terytorium ZSRR pilotów północnowietnamskich oraz dostarczał Vietcongowi broń produkowaną w krajach satelickich np. Czechosłowacji i samym ZSRR np. karabin automatyczny AK-47. Ponadto Chińska Republika Ludowa dostarczała Wietnamowi Północnemu dziesiątki tysięcy robotników do pracy w przemyśle i specjalistów różnych dziedzin, aby zwiększyć w ten sposób nabór Wietnamczyków do północnowietnamskiej armii. Mimo to Vietcong nie był w stanie uzyskać znaczącej militarnej przewagi zarówno przed jak i w czasie Ofensywy Tet. Kampania okazała się jednak wielkim sukcesem psychologicznym i propagandowym – skala ataków dała do zrozumienia amerykańskiej opinii publicznej że oficjalne komunikaty rządu amerykańskiego o przebiegu wojny były zdecydowanie zbyt optymistyczne. Wraz z rozpoczęciem Tet wojna, głównie poprzez ekrany telewizorów, wtargnęła do milionów amerykańskich domów z niespotykanym dotychczas natężeniem i brutalnością. Szokujące obrazy przemawiały silniej niż jakiekolwiek słowa: zabici partyzanci na trawniku ambasady, uliczne walki w Sajgonie i Hue, a przede wszystkim – wstrząsająca scena ulicznej egzekucji oficera Vietcongu, zabitego strzałem w głowę przez zwierzchnika sajgońskiej policji.
Ofensywę Tet uważa się za punkt zwrotny w wojnie wietnamskiej. Militarna klęska okazała się psychologicznym zwycięstwem komunistów.
Na nastawienie amerykańskiej opinii publicznej wpływała także w niemałym stopniu międzynarodowa kampania dezinformacyjna prowadzona przez ZSRR – wywiad radziecki KGB sponsorował wiele organizacji, partii politycznych a także poszczególnych dziennikarzy krytycznie wypowiadających się o amerykańskiej interwencji w Wietnamie. KGB całkowicie kontrolowało takie organizacje międzynarodowe jak np. Światową Radę Pokoju (WPC), kierowaną przez indyjskiego komunistę Romesha Chandra. WPC utrzymywało swoich przedstawicieli w siedzibach ONZ w Nowym Jorku i Genewie oraz w paryskim UNESCO, wywierając niemały wpływ na kształtowanie opinii publicznej i nastrojów społecznych w odniesieniu do wojny w Wietnamie. KGB zakładało także opiniotwórcze gazety, jak np. indyjski "Free Press Journal" wielokrotnie cytowany i nagłaśniany przez zachodnie dzienniki jak np. "The Times" i publikatory w samym ZSRR np. "Radio Moskwa", które na zlecenie ZSRR krytykowały politykę USA w rejonie Indochin, często fabrykując nieprawdziwe informacje – w marcu 1968 podano nieprawdziwe wiadomości o rzekomych zapasach amerykańskiej broni bakteriologicznej w Wietnamie i Tajlandii, zostały one nagłośnione na świecie m.in. za pomocą innego kontrolowanego przez KGB tygodnika Blitz który napisał iż "USA przyznaje się do broni bakteriologicznej i nuklearnej" – informacje te okazały się nieprawdziwe, jednak wielu zachodnich naukowców i publicystów uwierzyło w te "doniesienia" a gazety na ich podstawie przez kilka lat dezinformowały społeczeństwa państw zachodnich.
W tym samym czasie, na przełomie marca i kwietnia 1968, amerykańscy wojskowi zażądali zwiększenia amerykańskich sił w Wietnamie o kolejne 206 000 żołnierzy oraz inwazji na Laos i Kambodżę,czemu sprzeciwił się zdecydowanie amerykański minister skarbu, Henry Fowler, głównie z uwagi na konieczność ograniczenia wydatków krajowych i cięcia w innych wydatkach na obronność. Zdając sobie sprawę z porażki swojej polityki w Wietnamie oraz coraz wyraźniej rysującego się konfliktu z establishmentem amerykańskiego świata mediów ze Wschodniego Wybrzeża, któremu Johnson zarzucał wypaczenie prawdy o Ofensywie Tet (kampanię tę przedstawiano mass mediach jako wielką porażkę sił amerykańskich porównywalną do przegranej przez Francuzów bitwy pod Dien Bien Phu, co było nie do końca zgodne z faktycznym stanem rzeczy – Wietnam Północny mimo przewagi militarno-wywiadowczej w istocie przegrał) prezydent ogłosił na wiosnę 1968 r. że nie będzie ponownie kandydował w wyborach prezydenckich. Podczas tego roku większość społeczeństwa amerykańskiego doszła do wniosku że zaangażowanie się w Wietnamie było tragiczną pomyłką, i powinno zostać jak najszybciej zakończone. W tym czasie aż 78% obywateli USA było przekonanych iż rząd nie potrafi rozwiązać trudnej sytuacji związanej z konfliktem, nie wiedząc jednak czy armia amerykańska powinna zostać czy wycofać się z Wietnamu. W istocie aż do 31 października 1968 (kiedy to Johnson ogłosił wstrzymanie bombardowań Wietnamu Północnego i wyraził gotowość do rozmów pokojowych z rządem w Hanoi), i wyborów prezydenckich w listopadzie które wygrał Richard Nixon, jedynie 20% Amerykanów opowiadało się jednoznacznie za natychmiastowym wycofaniem się wojsk z Wietnamu.
Wybory prezydenckie wygrał Nixon, w dużej mierze dzięki obietnicom że będzie starał się szybko zakończyć udział Ameryki w konflikcie. W rzeczywistości jednak Nixon, zdecydowany przeciwnik komunizmu, uważał że gwałtowne wycofanie wojsk amerykańskich z Wietnamu i wynikające z tego nieuchronne zwycięstwo komunistów byłoby zbyt dużym ciosem dla prestiżu Ameryki. Dlatego zdecydował się szukać "pokoju z honorem", czyli formuły która pozwalałaby najpierw zmniejszyć a potem zakończyć amerykański udział w wojnie tak by nie wyglądała ona na amerykańską porażkę.
Głośnym echem na świecie odbiła się masakra wioski My Lai w południowym Wietnamie 16 marca 1968, znajdującej się niedaleko stolicy prowincji, miasta Quang Ngai – po ostrzale w kierunku amerykańskiego oddziału, z rozkazu dowodzącego nim płk. Williama Calleya dokonano tam egzekucji 347, lub według innych szacunków 507 cywilnych mieszkańców, w większości kobiety i dzieci. Mimo późniejszego procesu (oskarżono 15 oficerów a Calley dostał wyrok dożywocia) sprawcy ostatecznie nie zostali ukarani, nie licząc kilkuletniego więzienia dla oficera dowodzącego masakrą, który po odejściu prezydenta Nixona, został w 1974 zwolniony. Aferę ujawniono dopiero w 1969 i do połowy 1970 przesłuchano prawie 400 świadków w tej sprawie.
30 kwietnia 1970 r. chcąc zniszczyć bazy zaopatrzeniowe Vietcongu armia USA wraz z oddziałami Południowego Wietnamu dokonała inwazji Kambodży – król Norodom Sihanouk, obalony w wyniku przewrotu z 17 marca 1970, kiedy to przebywał w Moskwie na rozmowach z komunistami radzieckimi, oraz wspierający w latach następnych Czerwonych Khmerów – wezwał naród do walki przeciw najeźdźcom.
W 1971 r., w ramach operacji Lam Son 719, armia Wietnamu Południowego w liczebności 20 tys. żołnierzy i wsparta 10 tys. kontyngentem amerykańskim – przy wsparciu lotnictwa USA, dokonała inwazji Laosu w celu zniszczenia stacjonującej tam 50 tys. armii północnowietnamskiej, wspomaganej przez 17 tys. siły Pathet Lao. Armia Wietnamu Północnego stacjonująca w Laosie, z zamiarem zaatakowania Wietnamu Południowego – zgromadziła siły uderzeniowe dysponujące 18 tys. ton sprzętu wojskowego i zaopatrzenia. Ataki amerykanów i wojsk Wietnamu Południowego skoncentrowały się w rejonie szlaku Ho Chi Mina na terytorium Laosu, w odległości 35 km od granicy i kluczowej bazy zaopatrzeniowej Vietcongu w miejscowości Tchepone, która została zniszczona. Mimo początkowych sukcesów, siłom inwazyjnym udało się jedynie na kilka miesięcy rozbić infrastrukturę Vietcongu w Laosie, z tego punktu widzenia ofensywa była porażką. Straty ludzkie wyniosły 176 amerykańskich żołnierzy, 42 zaginionych w akcji ( MIA, Missing in Action) i 1 942 rannych. Wietnam Południowy stacił odpowiednio 6 tys. W czasie ofensywy zginęło 13,5 tys. żołnierzy Vietcongu i Pathet Lao, lub według strony północnowietnamskiej straty ARVN miały wynieść prawie dwa razy więcej żołnierzy od oficjalnych strat poniesionych przez Vietcong. Na wiosnę 1972 siły i infrastruktura Vietcongu i Pathet Lao w Laosie były praktycznie odbudowane i gotowe do działań ofensywnych.

V. Etap końcowy.

W maju 1968 r., z inicjatywy sekretarza stanu Henry'ego Kissingera, rozpoczęły się w Paryżu rokowania pokojowe i jednocześnie ogłoszono program „ wietnamizacji wojny”, co oznaczało wycofanie amerykańskich żołnierzy i pozostawienie walki z siłami komunistycznymi wojskom południowowietnamskim, a także jej wzmocnienie poprzez przekazanie dużej ilości uzbrojenia i zaopatrzenia. W styczniu 1973 r. traktat został podpisany, a prezydent Ford zarządził wycofanie 237 tysięcy członków amerykańskiego personelu wojskowego z Indochin.
W tym samym czasie Wietnam Północny prowadził intensywne przygotowania do ostatecznej ofensywy. Na terytorium Wietnamu Południowego przerzucono między innymi ponad 140 tysięcy żołnierzy, 400 czołgów i wielkie ilości zaopatrzenia i amunicji (pochodzące głównie z dostaw z ZSRR i Chińskiej Republiki Ludowej). Dodatkowo ZSRR przekazał znaczne kwoty na pomoc gospodarczą i wojskową dla Wietnamu Północnego – w latach 1969-1973 komunistyczny rząd w Hanoi otrzymał kolejno 1,82 mld dolarów i 1,12 mld dolarów. W tym samym czasie Stany Zjednoczone, z powodu nacisku politycznego przeciwników zaangażowania w Wietnamie poważnie ograniczyły wydatki na zaopatrzenie dla armii Południowego Wietnamu. W wyniku tego armia ta, zbudowana na modę amerykańską a więc wymagająca ogromnych i nieprzerwanych dostaw zaopatrzenia i amunicji, utraciła dużą część swojej efektywności – szwankował także system dystrybucji zaopatrzenia co powodowało iż posiadane zapasy sprzętu, amunicji i benzyny w 1975 r. były niewystarczające. Dodatkowo światowy kryzys paliwowy zwiększył ceny benzyny 4-krotnie, ograniczając w istotny sposób rezerwy paliwowe i ich dostępność. Poważnie podupadło morale armii, zwiększało się bezrobocie wskutek wycofania się 350 tys. amerykanów i inflacja, szerzyła się korupcja i dezercje.

Wojska Wietnamu Północnego, po dwuletnich przygotowaniach, rozpoczęły w marcu 1975 r. ofensywę na Sajgon. W kwietniu generał Van Thieu podał się do dymisji i wyemigrował a ARVN uległa rozkładowi. 30 kwietnia 1975 r., wojska Północnego Wietnamu opanowały Sajgon, a Republika Wietnamu przestała istnieć. Wojna zakończyła się.
Dopiero 10 lat później, w 1985 r., Amerykanie poznali tajemnicę sukcesów Wietnamczyków z Północy, którzy wiedzieli o amerykańskich nalotach, zanim one nastąpił, kiedy to ujawnili działalność oficer łączności ze sztabu floty okrętów podwodnych, Johna A. Walkera.