Forum  Strona Główna

 
 FAQFAQ   SzukajSzukaj   UżytkownicyUżytkownicy   GrupyGrupy   GalerieGalerie   RejestracjaRejestracja 
 ProfilProfil   Zaloguj się, by sprawdzić wiadomościZaloguj się, by sprawdzić wiadomości   ZalogujZaloguj 

konflikt indyjsko-pakistański o kaszmir

 
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum Strona Główna -> IV Semestr - Międzynarodowe Stosunki Polityczne
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Gość







PostWysłany: Czw 20:31, 12 Kwi 2007    Temat postu: konflikt indyjsko-pakistański o kaszmir

KASZMIR
Współczesny Kaszmir (oficjalnie: Dżammu i Kaszmir) to terytorium zamieszkałe przez 12 milionów mieszkańców. Jest to obszar o powierzchni 222 200 km², rozdzielony pomiędzy Indie (Dżammu i Kaszmir - 101 tys. km²), Pakistan (Azad Kaszmir i Terytoria Północne - 78 114 km²) i Chiny (Aksai Chin - 40 735 km²). Kraj ten obejmuje obok historycznego Kaszmiru (Kotliny Kaszmirskiej) także kilka innych krain: Dżammu, Ladakh, Baltistan, Gilgit, północny skrawek Pendżabu i część Tybetu Zachodniego.
Mieszkańcy Kaszmiru w prawie 80 procentach wyznają islam (w większości sunnicki), występują też hinduiści, buddyści oraz niewielkie skupiska sikhów, chrześcijan i dżinistów. Ludność najczęściej posługuje się językami: kaszmirskim, hindi, pendżabskim, dogru i balti. Język kaszmirski, którym mówią ponad 4 miliony osób, jest językiem oficjalnym w indyjskiej części i jednym z piętnastu języków państwowych Republiki Indii.
Kaszmir pozostaje największym światowym i najbardziej zmilitaryzowanym konfliktem o terytorium z partiami pozostającymi de facto pod administracją Indii, Pakistanu oraz Chin.

KONFLIKT INDYJSKO – PAKISTAŃSKI O KASZMIR

Konflikt indyjsko – pakistański to jeden z najdłużej trwających współcześnie
konfliktów. Pochłonął tysiące ofiar, postawił zwaśnione strony na krawędzi wojny atomowej.
Spory między hindusami a muzułmanami na subkontynencie indyjskim miały miejsce jeszcze przed podziałem na dwa odrębne państwa Indie i Pakistan.
W ramach walki o wyzwolenie się spod panowania wielkiej Brytanii coraz częściej pojawiały się głosy o potrzebie stworzenia samodzielnego państwa muzułmańskiego. Wynikało to z przeświadczenia, iż podziały między dwoma kulturami niemożliwe są do przezwyciężenia w inny sposób.
14 sierpnia 1947 roku nowo powstałe państwo, Pakistan ogłosiło swoją niepodległość,
w dzień później 15 sierpnia 1947 roku, uczyniły to również Indie, oba państwa pozostały jednak członkiem Brytyjskiej Wspólnoty Narodów. Gubernatorem Indii pozostał Lord Mountbatten, pierwszym gubernatorem Pakistanu mianowano natomiast Muhammada Ali Jinnah. Stanowisko premiera rządu indyjskiego objął Jawaharlal Nehru.
Ustawę o niepodległości Indii uchwalono w Parlamencie Brytyjskim 18 lipca 1947 roku. Formułowała ona podział subkontynentu na Indie i Pakistan. Przewidywała włączenie do Pakistanu nowo utworzonej Prowincji Wschodniego Bengalu, nowo utworzonej Prowincji Zachodniego Pendżabu, Prowincji Sindhu i Prowincji Beludżystanu.
Podział spowodował dramatyczne przemieszczenie ludności. To była jedna
z największych migracji w historii. Nienawiść legła u podstaw nowych państw.
Księstwa „niezależne” miały prawo wyboru, do którego państwa chcą przystąpić. Rozbieżności pojawiły się w przypadku trzech z nich: Hajdarabadu, Dżunagath, których władcami byli muzułmanie, natomiast większość mieszkańców wyznawała hinduizm, trzecim był Kaszmir. Ten ostatni stał się przyczyną trwającego już ponad pół wieku głównego konfliktu między Indiami a Pakistanem.
Większość mieszkańców Kaszmiru stanowili muzułmanie, natomiast władcą był
maharadża wyznający hinduizm. Licząc na zachowanie autonomii zwlekał on z podjęciem
decyzji o przyłączeniu swoich ziem do jednego z dwóch państw. Obawiał się, że połączenie
z Indiami może spowodować uszczuplenie jego władzy, natomiast akces do Pakistanu
doprowadzić do zamieszek o podłożu religijnym, a w ich efekcie niekorzystnej dla jego
księstwa emigracji Hindusów i Sikhów do Indii.

Do pierwszej wojny między Indiami a Pakistanem doszło 22 października 1947 roku.
Opanowanie Kaszmiru stało się kwestią honoru dla przywódców Indii i Pakistanu Oba państwa niemal natychmiast przystąpiły do wojny, rozdzierając Kaszmir na dwie części.
Na tereny Kaszmiru wkroczyły oddziały Patanów, plemienia pochodzącego z północno – zachodniego Pakistanu (popierane przez rząd pakistański), rozpoczynając propakistańskie powstanie. Wtedy to maharadża Kaszmiru, Hari Singha zwrócił się o pomoc wojskową do
New Delhi. Rząd Indii uzależnił ją od inkorporacji terenów Kaszmiru do Indii.
26 października 1947 roku podpisany został Akt o Akcesji złożony przez maharadżę Hari Singh na ręce premiera Indii Jawaharlala Nehru. Pakistan nie uznał tej decyzji za prawomocną taktując ją jako niezgodną z wolą mieszkańców księstwa i wymuszoną. Doszło do regularnych starć między armiami. Lord Mountbatten zaproponował rozwiązanie sporu drogą plebiscytu. Indie gotowe były zaakceptować tę propozycję pod warunkiem wycofania uzbrojonych grup pakistańskich, które kontrolowały północno – zachodnią część księstwa. Strona pakistańska nie była skłonna zgodzić się na plebiscyt. Liczyła, iż po wycofaniu wojsk indyjskich cały obszar Kaszmiru zostanie przyłączony do Pakistanu.
Sprawa trafiła pod obrady Organizacji Narodów Zjednoczonych. Skargę na Pakistan
1 stycznia 1948 roku wniosły Indie, następnie z podobnym wnioskiem przeciwko Indiom wystąpił Pakistan. 20 stycznia 1948 roku Rada Bezpieczeństwa ONZ powołała Komisję Narodów Zjednoczonych do Spraw Indii i Pakistanu. Miała ona za zadanie przywrócenie pokoju, ustanowienie tymczasowego rządu i przeprowadzenie plebiscytu.
Tymczasem nastąpiła całkowita zmiana sytuacji. Pod pretekstem obrony przed wojskami indyjskimi, do Kaszmiru wkroczyły regularne oddziały armii pakistańskiej. Działania wojenne trwały przez cały rok 1948. Strona indyjska opanowała Kotlinę Kaszmirską i wschodnią część księstwa, armia pakistańska natomiast zachodnią i północną część Kaszmiru. Dopiero po długich rokowaniach, 1 stycznia 1949 roku udało się doprowadzić do zawieszenia broni przez obie strony.
W wyniku podpisywanego rozejmu przy Pakistanie pozostało około 40% powierzchni Kaszmiru. Na mocy decyzji przyjętej przez Radę Bezpieczeństwa ONZ z 5 stycznia 1949 roku
o dalszym losie Kaszmiru miał zdecydować plebiscyt. Powołano Grupę Obserwatorów Wojskowych Narodów Zjednoczonych w Indiach i Pakistanie. Wytyczyła ona linię przerwania ognia. Obie strony zatwierdziły jej przebieg w Karaczi w lipcu 1949 roku. Po stronie Indii zostało około 83% powierzchni całego Kaszmiru i Dżammu, Ladakh i połowa Pańcz oraz około 80% ludności. Po stronie pakistańskiej natomiast: Gilgit, Baltistan, połowa Pańcz i część Dżammu. Były to obszary słabo zaludnione.
Od roku 1953 podjęte zostały dwustronne negocjacje. Rozpoczął się okres walki negocjacyjnej. Decydujący wpływ miało włączenie indyjskiej części Kaszmiru do terytorium Indii 14 maja 1954 roku. Trzy lata później przyjął on własną konstytucję ratyfikowaną przez parlament, wzorowaną na konstytucji indyjskiej. Wywołało to ostry sprzeciw Pakistanu. Kolejnym wydarzeniem wpływającym na przebieg negocjacji było zniesienie barier celnych między Indiami i Kaszmirem w kwietniu 1954 roku. Do całkowitego zerwania rokowań doszło w momencie przystąpienia Pakistanu najpierw do Paktu Bagdadzkiego, a następnie do CENTO (Organizacja Paktu Centralnego) i SEATO (Organizacja Paktu Południowo-Wschodniej Azji).
Nastąpiło zbliżenie pakistańsko – amerykańskie. Indie uznały, że przynależność Pakistanu do układu wojskowego, które umożliwiło dostawy broni ze strony amerykańskiej, stanowi bezpośrednie zagrożenie dla kraju i jego interesów.
Nadzieje na wznowienie negocjacji pomiędzy Indiami I Pakistanem pojawiły się na przełomie lat 1954 – 1955. Przez kolejnych kilka miesięcy wzajemne relacje układały się poprawnie. Oba państwa podjęły przygotowania do rozmów mających odbyć się podczas konferencji w Bandungu w maju 1955. Konferencja ta nie przyniosła jednak żadnych rozstrzygnięć w kwestii Kaszmiru.
Kolejne pogorszenie stosunków na linii Indie-Pakistan przyniósł rok 1956, kiedy to premier Indii Jawaharlal Nehru oświadczył, iż Indie nie chcą plebiscytu na terenach Kaszmiru.
Nastąpiła koncentracja wojsk na linii przerwania ognia. Pakistan ponownie zgłosił sprawę pod obrady Rady Bezpieczeństwa ONZ licząc na poparcie swoich sojuszników z zachodu, Indie natomiast widziały swojego sojusznika w Związku Radzieckim.
W maju 1959 roku Pakistan złożył nowe propozycje Indiom, a mianowicie zawarcie porozumienia o wspólnej obronie w razie zagrożenia z zewnątrz, najpierw jednak uregulowanie podział wód Indusu oraz kwestii kaszmirskiej.
W roku 1965 doszło do wybuchu kolejnej wojny między Indiami i Pakistanem, do starć zbrojnych doszło w rejonie pustyni Runn of Kutch. Poczucie siły i niepowodzenie toczących się negocjacji popchnęły Pakistan do podjęcia siłowej próby rozstrzygnięcia konfliktu. W nocy z 5 na 6 sierpnia 1965 linię zawieszenia ognia przekroczyło pięć tysięcy bojowników z pakistańskiej części Kaszmiru. Intruzi zostali wzięci do niewoli lub zmuszeni przez stronę indyjską do wycofania.
Wkroczenie wojsk Pakistanu, równoznaczne z rozpoczęciem wojny, nastąpiło 1 września w rejonie Bhimbaru. Ich celem było odcięcie połączenia pomiędzy Dżammu a Pańcz, którymi dostarczano zaopatrzenie wojskom indyjskim.
6 września Indie podjęły kontrofensywę. Pomimo starć, do jakich cały czas dochodziło,
w świetle prawa wojna nie była wypowiedziana przez żadną ze stron. Jedynie Pakistan ogłosił stan wyjątkowy.
Zwrócono się o pomoc do krajów partnerskich z SEATO. Mimo to ani Pakistanowi ani Indiom nie udało się osiągnąć znaczącej przewagi. Skłoniło to obie strony do zawarcia rozejmu.
Po zakończeniu działań wojennych sytuacja nadal pozostawała napięta. Mediacji między Indiami i Pakistanem podjął się Związek Radziecki. 10 stycznia 1966 doszło do podpisania tzw. Deklaracji Taszkienckiej. Strony zobowiązały się do poprawy stosunków bilateralnych. Konflikt Kaszmirski został chwilowo zażegnany.
W latach 1966 - 1970 strony przestrzegały wyznaczonej linii przerwania ognia, jednakże pojawiło się nowe ognisko konfliktu. Enklawa Bengalu Wschodniego czuła się dyskryminowana w ramach Republiki Pakistanu. Powodem była przede wszystkim odmienność etniczna i słabszy rozwój gospodarczy. Główne wschodniobengalskie siły separatystyczne nie mogły dojść do porozumienia z władzami pakistańskimi w sprawie rozszerzenia autonomii.
W 1966 roku największa partia Liga Ludowa ogłosiła program autonomii Bengalu. Jednak rząd pakistański odrzucił ten program, a przywódców bengalskich uwięził pod zarzutem spiskowania z Indiami. Doprowadziło to do masowych rozruchów zarówno na terenie Bengalu jak i w Pakistanie Zachodnim.
Powodem trzeciej wojny między Indiami a Pakistanem nie był więc tym razem Kaszmir, lecz właśnie Bengal Wschodni. Do rozbicia Pakistanu na dwa państwa w dużym stopniu przyczyniła się Indira Gandhi, przewodnicząca Indyjskiego Kongresu Narodowego, córka
J. Nehru, popierająca dążenia niepodległościowe w Bengalu Wschodnim. Opinia publiczna Indii solidaryzowała się z mieszkańcami Bengalu. 31 marca 1971 roku parlament indyjski uchwalił rezolucję, w której wyraził swoją solidarność z Bengalczykami oraz oficjalnie potępił politykę rządu pakistańskiego w Bengalu.
Z upływem czasu ponownie rosło napięcie w stosunkach Indii z Pakistanem. Ze względu na znaczne koszty (nie tylko finansowe) udzielenia azylu politycznego uchodźcom z Bengalu rząd Indii uważał się za stronę poszkodowaną i uwikłaną w konflikt.
Czynnikiem, który najprawdopodobniej ostatecznie pchnął Indie do zbrojnego konfliktu było nasilenie incydentów granicznych w czerwcu i lipcu 1971 roku. Były także liczne naruszenia obszaru powietrznego Indii.
W momencie rozpoczęcia działań zbrojnych armia indyjska była liczniejsza niż pakistańska. Przewyższała także armię pakistańską poziomem technicznym, nowoczesnością
i wyszkoleniem. Niezwykle istotna okazała się przewaga indyjskiej marynarki wojennej, dzięki której wojska pakistańskie zostały odcięte od pomocy, która mogłaby docierać z rejonu Zatoki Perskiej.
5 grudnia 1971 roku w pobliżu Karaczi doszło do bitwy morskiej. Flota indyjska zatopiła dwa pakistańskie niszczyciele i dwa stawiacze min oraz uszkodziła urządzenia nabrzeżne. W odwecie Pakistańczycy zatopili na Morzu Arabskim indyjską fregatę. Przewaga w powietrzu także należała do strony indyjskiej. Umożliwiło to szybkie zdobycie dominacji w przestrzeni powietrznej nad Bengalem i zniszczenie samolotów wroga na lotniskach w Pakistanie.
Dzięki przewadze i sprawnie prowadzonym akcjom sukces w tej czternastodniowej wojnie odniosły Indie (3-17 grudnia 1971 roku). Po sukcesie na froncie wschodnim ogłosiły jednostronne przerwanie ognia na zachodnim teatrze działań. Pakistan bez zwłoki przystał na zawieszenie broni. Premier Indii Indira Gandhi, mogła cieszyć się wygraną.
Z obszarów Bengalu Wschodniego powstał natomiast Bangladesz. Oficjalne proklamowanie niepodległości nowego państwa nastąpiło już 17 kwietnia 1971 roku.
III wojna między Indiami i Pakistanem przyniosła również ustalenia w sprawie Kaszmiru. Nowa linia przerwania ognia stanowić miała granicę między obydwoma państwami. Sytuacja zdawała się stabilizować. Między 29 czerwca a 2 lipca 1972 roku doszło w Simla do spotkania Zulfikara Ali Bhutto z Indirą Ghandi. Podpisano tzw. „Porozumienia z Simla”. Strony zadeklarowały, iż podejmą wszelkie działania w celu zakończenia konfliktu oraz polepszenia wzajemnych stosunków.
Mimo to próby załagodzenia sporu zakończyły się niepowodzeniem. W Kaszmirze zaczeły zyskiwac głosy ugrupowań opowiadających się za niepodległością – bez zwierzchnictwa Pakistanu czy Indii. Wszelkie próby realizacji tej idei były krwawo tłumione przez wojska indyjskie.
W 1974 władze Kaszmiru doszły do porozumienia z rządem Indii, które to porozumienie przyznawało prowincji status „konstytucyjnej części zwiazkowego państwa indyjskiego”.
W roku 1988 Indie i Pakistan podpisały porozumienie, o powstrzymywaniu się od wzajemnych ataków na instalacje nuklearne.
W styczniu 1990 Rząd centralny Indii podporządkował sobie Kaszmir i Dżammu ze względu na terrorystyczne działania separatystów kaszmirskich popieranych przez Pakistan. Od tego roku toczyła się tam wojna partyzancka przeciwko władzom indyjskim. Separatyści kaszmirscy byli popierani przez Pakistan, który liczył, że obejmie całą kontrolę nad Kaszmirem. Ruchy separatystyczne nie kontrolowane przez państwo, dążyły do niepodległości Kaszmiru.
23 lutego 1994 roku Parlament indyjski zniósł autonomię Dżammu i Kaszmiru.
26 stycznia 1996 roku konflikt kaszmirski odżył na nowo. Rozpoczęła się wymiana ognia. Po dojściu do władzy hinduskich nacjonalistów rząd Indii przeprowadził 11 i 13 maja 1997 roku, 5 podziemnych prób jądrowych. Indie oficjalnie przyznały, iż są mocarstwem atomowym. Spowodowało to błyskawiczną reakcję Pakistanu, który 28 maja tego roku przeprowadził 5 wybuchów jądrowych na pustynnym poligonie w prowincji Beludżystan, a następnie jeszcze jedną, 30 maja 1998 roku. Po czym oświadczył, że jest mocarstwem atomowym i posiada rakiety zdolne do przenoszenia głowic nuklearnych.
W negocjacje zaangażowały się ONZ, państwa Europy Zachodniej, Japonia oraz inne kraje Azji południowo – wschodniej.
21 lutego 1999 roku doszło do podpisania przez premierów Indii Atal Behari Vajpayee
i Pakistanu Nawaz Sharifa „Deklaracji z Lahore”. Obie strony oświadczyły w niej, iż nie będą przeprowadzały dalszych prób nuklearnych pod warunkiem, iż druga strona nie naruszy tego porozumienia, ustanowiono również mechanizm wzajemnych kontaktów, które mają zapobiegać wybuchowi konfliktu nuklearnego między Indiami i Pakistanem. Nie zapobiegało to niestety kolejnym incydentom wynikającym między innymi z sytuacji w Kaszmirze - przeprowadzenia przez Indie prób z rakietą balistyczną Agni II czy zestrzeleniu 10 sierpnia 1999 roku przez Indie samolotu Pakistańskiej Marynarki Wojennej z 16 osobami załogi.
Latem 2000 roku Indie podjęły bezpośrednie rozmowy z mudżahedinami z pominięciem rządu w Islamabadzie. Udało się im osiągnąć porozumienie z największą organizacją separatystów kaszmirskich, tzn. ze Związkiem Mudżahedinów, który wcześniej ogłosił jednostronne zawieszenie broni, oraz wyrazili zgodę na utworzenie wspólnej komisji do ustalenia warunków rozejmu. Podstawowym ich warunkiem było rozpoczęcie w ciągu kilku dni bezwarunkowych rozmów z udziałem Pakistanu. W przeciwnym razie rozejm miał być zerwany.
Ponieważ Indie odmawiały rozmów z udziałem Pakistanu, rozejm nie przetrwał kilku dni, pomimo iż władze indyjskie zwolniły kilku separatystów.
W listopadzie 2000 roku Indie ogłosiły jednostronne zawieszenie broni w stanie
Dżammu i Kaszmir na okres po 27 listopada 2000 roku. Separatyści islamscy odrzucili
rozejm i dokonali serii zamachów. Walki w Kaszmirze wybuchły wraz z przybyciem na Subkontynent Colina Powella, szefa dyplomacji USA. Nie poparł on jak to oczekiwały Indie, ich stanowiska w sprawie Kaszmiru. Colin Powell oświadczył, iż problem Kaszmiru jest wyłącznie sprawą Indii i Pakistanu, który należy rozwiązać na drodze dialogu.
W styczniu 2002 roku P. Musaharraf zadeklarował w swoim przemówieniu, że nie dopuści do dalszej działalności terrorystycznej na terytorium Kaszmiru. Po raz kolejny wezwał również Indie, aby wspólnie szukały sposobów rozwiązania konfliktu na drodze dyplomatycznej. Władze Indii stwierdziły, iż oczekują poparcia czynami wypowiedzi prezydenta Pakistanu.. Jednak, w odróżnieniu od Korei i Tajwanu, w kwestii Kaszmiru nie było realnych szans na trwałe uregulowanie konfliktu. Nadal dochodziło do starć.
Atmosferę zaognił atak samobójczy z 14 maja, na indyjskie koszary wojskowe
w Dżammu, w indyjskiej części stanu. Indie oskarżyły Pakistan o udzielenie poparcia separatystycznym zamachowcom i wydaliły z Delhi ambasadora tego kraju. Władze w Islamabadzie zdecydowanie zaprzeczały postawionym im zarzutom.
Po zamachu na przywódcę umiarkowanych separatystów kaszmirskich 21 maja napięcie wzrasta.
22 maja – Premier Indii Atal Behari Vajpayee przybył do Dżammu, by spotkać się ze stacjonującymi tam żołnierzami oraz rodzinami ofiar zamachu z 14 maja. W przemówieniu do żołnierzy wezwał ich, aby byli gotowi na wszelkie wyrzeczenia i poświęcenia w imię zwycięstwa. Vaypayee nie sprecyzował, z kim dokładnie zamierza się rozprawić,
z kaszmirskimi separatystami czy Pakistanem, który jego zdaniem udziela separatystom wsparcia. Władze w Islamabadzie ostrzegły, że jakikolwiek atak na Pakistan spotka się ze zdecydowanie ostrą reakcją.
Premier Indii Atal Bihari Vajpyee oraz prezydent Pakistanu Perwez Musharraf spotkali się w styczniu w Islamabadzie, aby ogłosić rozpoczęcie rozmów pokojowych planowany na 16-18 lutego.Obaj przywódcy podpisali również podczas szczytu Stowarzyszenia Współpracy Regionalnej Azji Południowej (SAARC) porozumienie o utworzeniu do 2006 roku nad Oceanem Indyjskim strefy wolnego handlu.
Doszło również do spotkania i rozmów umiarkowanych separatystów kaszmirskich z premierem Indii oraz wicepremiera Lal Krishna Advani z pięcioma przedstawicielami kaszmirskiej Wszechpartyjnej Konferencji Hurriet (Wolności). Strony oświadczyły, iż jedynym możliwym sposobem zakończenia konfliktu jest zaprzestanie wszelkiej przemocy w rejonie, a następnie podjęcie dialogu.
Ogólnonarodowa debata w sprawie uregulowania sporu z Indiami o Kaszmir wywołała wśród Pakistańczyków wiele sprzecznych reakcji, nawet po tak skrajne jak wezwanie do świętej wojny
W kwietniu 2005 Chiny i Indie zadeklarowały gotowość zakończenia sporów. Problemy graniczne dotyczące Kaszmiru ma uregulować przyjęta tzw. „pokojowa mapa drogowa”. Może to stanowić niepokojący sygnał dla Pakistanu. Do tej pory mógł liczyć na znaczną pomoc ze strony chińskiej. Również Stany Zjednoczony oferują Indiom swoją „pomoc w uzyskaniu statusu wielkiego mocarstwa”. Wystąpiły z ofertą sprzedaży najnowszych myśliwców F-16
i F-18. Stało się to jednak tuż po zezwoleniu Pakistanowi na zakup samolotów F-16. Wywołało to znaczne poruszenie w Indiach. Nie uznają one postępowania prezydenta Musharrafa za godne takiej „nagrody” ze strony Stanów Zjednoczonych.
Sytuacja pomiędzy Indiami i Pakistanem w roku 2005 wskazuje na znaczną poprawę wzajemnych relacji. Kwietniowe rozmowy w New Delhi, premiera M. Singha z prezydentem P. Musharrafem zakończyły się deklaracją dotyczącą zacieśnienia współpracy oraz otwarcia granic w Kaszmirze.
Trzęsienie ziemi, jakie nawiedziło Pakistan, a przede wszystkim pakistańską część Kaszmiru, 9 października, przyniosło tysiące ofiar Pomoc z zewnątrz okazała się być niezbędna. W celu zorganizowania i koordynacji akcji ratunkowej Indie zaproponowały Pakistańczykom swoją pomoc. Wojskowi hinduscy i pakistańscy zainstalowali wspólnie tzw. czerwoną linię telefoniczną. Miała ona umożliwić kontakt między dwoma częściami Kaszmiru. Prezydent Musharraf wyszedł z propozycją otwarcia Linii Przerwania Ognia (LoC), która dzieliła Kaszmir od prawie 60 lat. Tragedia jaka spotkała mieszkańców Kaszmiru paradoksalnie przyczynić może się do poprawy relacji pomiędzy dwoma państwami.
Powrót do góry
Wyświetl posty z ostatnich:   
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum Strona Główna -> IV Semestr - Międzynarodowe Stosunki Polityczne Wszystkie czasy w strefie EET (Europa)
Strona 1 z 1

 
Skocz do:  
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach

fora.pl - załóż własne forum dyskusyjne za darmo
Powered by phpBB © 2001, 2005 phpBB Group
Regulamin