Notatki

Gość

EWWiS-Paryż 18.04.1951,25.07.1952EWG-Rzym 25.03.1957, 01.01.1958EWEA-6 panstw:W,N,F,L,H,B Jednolity akt euro – Lux 17.02,86 Haga-28.02.86->01.07.87Traktat z Maastricht 07.11.92->01.11.93T. Amsterdamski-02.10.97->01.11.99T.z Nicei-26.02.2001->01.02.2003Konstytucja-rzym 29.10.2004Unia Zachodnia-17.03.1948 BrukselaUnia Zach-europ10.1954 Traktat o ustan europ wspólnoty obronnej 27.05.1952Unia celna- 1968Raport Kopenhaski(IIr Davingona) 07.1973 Raport Leo Tinemansa- 01.1976R.Jamesa Doodgea-03.1985

Reformy europejskiej wspolnotypolitycznej1 )raport kopenhaski-07.1973-ziwkszono role prezydencji w przygotowaniu dyskusji spotkań ministrów spraw zagr-podwojono liczbe spotkan szefow MSZ-czestsze niz4razy w roku spotkania Komitetu politycznego-stali przedstawiciele krajów członkowskich wzniejszych org mn zobowiązano do wypracowania wspolnych stanowisk2)raport Leo Tinemansa -01.76 -uczynienie przedmiotem na spotkaniachEWP wszystkich kwestii włącznie ze sprawami bezpieczeństwa i nieroznicowania kwestii politycznych i ekonomicznych-stworzenie podstaw prawnych-zniesienie roznic miedzy spotkaniamiEWPi WE3)raport londynski-utworzenie sekretariatu trojki-w pelni włączyć komisje wspólnot do EWP-zwiekszenie roli prezydencji w kontaktach z krajami trzecimi-wlaczenie spraw bezpieczeństwa do EWP-wprowadzenie procedury kryzysowej umożliwiającej zwołanie w ciągu 48h spotkania KomitetuPolitycznego lub ministrów spraw zagr. na zadanie 3 panstw-wprowadzenie zobowiązania do konsultowania przez państwa czł. Swoich inicjatyw,planów, stanowisk itp.4)raport Jamesa Dooge,a 03.1985-systematyczne zmniejszanie odrębności miedzy wspólnotami EWP-poszerzanie konsultacji w zakresie bezpieczeństwa w sprawy dotyczące technologii zbrojeniowych, doktryn strategicznych, standaryzacji sprzętu wojskowego-zwolanie konferencji na której podjęto by negocjacje nad projektami traktatu UE5)jednolity Akt europejski-nadawal podstawe prawna EWP-ustanowil staly sekretariat zadaniem którego wspieranie prezydencji w przygotowaniu i prowadzeniu EWP-jako zakres EWP,UAE określał JAE określał wszelkie sprawy z dziedzin polityki zagranicznej stanowiace przedmiot ogolnego zainteresowania-instrumenty, w2spolne stanowiska i ogolne dzialania

WSPOLNA POLITYKA ZAGR I BEZP-miala umożliwić potwierdzenie tożsamości UE na arenie mn-k.czl. mialy popierac aktywnie i bez zadnych zastrzeżeń w duchu lojalności i wzajemnej solidarnosci’-umacnianie wzajemnej solidarności politycznej-powstrzymac się od wszelkich działań które moglyby zaszkodzic UE lub skuteczności w stosunkach mn 2)CELE:-ochrona wspolnych wartości podstawowych interesow niezawisłości i integralności uni-umacnianie bezpieczeństwa UE-utrzymanie pokoju i umacnianie bezpieczeństwa mn - popieranie współpracy miedzynardowoej-rozwijanie i umacnianie demokracji panstw prawa-poszanowanie człowieka i podstawowych wolności obywatela INSTRUMENTY akty prawne:-zasady i ogolne wytyczne-przyjmowane przez RE-wspolne strategie wiążące dla krajow członkowskich, sprecyzowany cel, czas trwania i wszystkie niezbędne srodki przekazane do dyspozycji Unii przez k.czl.by te cele osiągnąć-ustalane przez RE-wspolne dzialania charakter wiążący dla krajow dla krajow czl., RE UE okresla zasieg wspolnego dzialania, cel srodki oraz czas trwania i bardziej szczegolowe warunki realizacji wspolnego dzialania-przyjmowane prze RUE-wspolne stanowiska wskazuja na podejście UE do danego problemu o charakterze geograficznym lub przedmiotowym-przyjmowane przez RUE-umacnianie współpracy panstw członkowskich: -koordynacja stanowisk w org.mn na konferencjach, wymiana informacji na forum Rady w ramach Rady UE w celu zapewnienia jak najskuteczniejszego dzialania UE-zasada jednomyślności-brak sprzeciwu, konstytutywne wstrzymanie się od glosu.jezeli nastepuje naruszenie zywotnych interesow panstwo sklada formalne oświadczenie i nie musi wypełnić postanowien ale musi powstrzymac się od wszelkich działań które moglyby przeszkodzic w realizacji podjętych dzialan i postanowien-glosowanie większością kwalifikowana

ORGANY:Rada Europejska:Kompetencje: ustala zasady i ogolne wytyczne wspolnej poltyki zagr i bezp-podejmowanie decyzji w sprawie stopniowego uzupełnienia wspolnej Polit zagr i bezp, wspolnej Polit obronnej, która moglaby doprowadzic do wspolnej obrony Rada Unii Europejskiej-glowny organ decyzyjny i wykonawczy w IIf-zapewnia jednolitość, spójność i skuteczność UE w IIf-fekomenduje RE wspolne strategie i odpowiada za ich realizacje-podejmuje wspolne dzialania i przymuje wspolne stanowiska-podejmuje decyzje w sprawie postanowienia o….Parlament europejski-może kierowac pytania do Rady i formułować pod jej adresem zalecenia,-konsyultowany przez prezydencje w sprawach dot IIf-raz do roku przeprowadza debate na temat funkcjonowania Polit zagr i bezpieczeństwa-posrednio przez ustalanie budżetu wpływa na kształt IIfKomisja Europejska:-w pelnymzakresie uczestniczy w pracach IIf-wchodzi w sklad trojki/trojki wraz z wysokim przedstawicielem +prezydencja-może zwracac się z zapytanie do Rady dot IIf-może wnioskowac o zwolanie nadzwyczajnego posiedzenia radyPrezydencja-reprezentuje UE w sprwach objętych wspolna Polit zagr i bezp-odpowiada za realizacje decyzji w sprawach podejmowanych w ramach IIf-przedtawia stanowisko UE w org,mn, na konferencjach mn,Wysoki przedstawiciel ds. polityki zagranicznej i bezpieczeństwa-wspiera prezydencje w sprawach wspolnej polityki zagr i bezp-wspomaga rade w sprawach dot IIf-prowadzi dialog polityczny ze stronami trzecimi, działając w imieniu Rady i na zlecenie prezydencji

ORGANYCHARAKTERKomitet Polityczny i Bezpieczeństwa (wszyscy urzednicy ministerstw MSZ krajow czl.)-obserwuje sytuacje mn w obszarach objetychIIf-przyczynia się do ustalenia polityk w zakresie IIf na podstawie swoich obserwacji-czuwa nad realizacja uzgodnionych polityk-sprawuje pod kierownictwem Rady kontrole polityczna i kierownictwo operacjami zarzadzania kryzysowegoJednostka Planowania Strategicznego i wczesnego ostrzegania:-podporzadkowana wysokiemu przedstawicielowi-w sklad wchodza przedstawiciele parl.czl., komisji Europ oraz Unii Zach-europ,-czuwa i analizuje rozwoj sytuacji w dziedzinach objętych IIf-ocena i analiza rozwoju sytuacji w dziedzinach objętych IIf-ocena interesow Unii w zakresie IIf-przygotowanie dokumentow które mogą zawierac analizy opracowania, strategie UE dot dzialania IIf-forum wymiany inf poufnych pomiedzy parl,członkami UE Korespondenci UE: w każdym MSZ powolani urzednicy odpowiedz. Za nierzaca wymiane inf dot IIf lub UE
Specjalni Przedstawiciele-mogą być wybrani przez Rade dla poszczególnych spr.polit

moze sie przydadza Very Happy

sorry za bledy..... najlepiej czytac to razem z notatakmi bo jest tutaj duzo skrotow...POWODZENIA

Biery27

Polityka wewnętrzna UE
Wykład
Wspólnoty Europejskie, podstawy prawne:
- Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Węgla i Stali (EWWiS), podpisany 18 kwietnia 1951 r. w Paryżu, wszedł w życie 23 lipca 1952 r. i wygasł 23 lipca 2002 r.
- Traktat Rzymski ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą (EWG), podpisany 25 marca 1957 r., wszedł w życie 1 stycznia 1958 r. Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Energii Atomowej (Euratom) został podpisany w tym samym czasie. Oba Traktaty znane są pod wspólną nazwą Traktaty Rzymskie.
-Traktat Fuzyjny, podpisany 8 kwietnia 1965 r. w Brukseli, wszedł w życie 1 lipca 1967 r. Ustanowił jedną Komisję i jedną Radę dla ówczesnych trzech Wspólnot Europejskich.
-Jednolity Akt Europejski (JAE), podpisany w Luksemburgu(9 państw 17 lutego 1986) i Hadze(3 państwa 28 lutego 1986), wszedł w życie 1 lipca 1987 r. Ustanowił niezbędne dostosowania w celu realizacji rynku wewnętrznego.
- Traktat o Unii Europejskiej podpisany 7 lutego 1992 r. w Maastricht, wszedł w życie 1 listopada 1993 r. Traktat z Maastricht zmienił nazwę Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej na Wspólnotę Europejską. Wprowadził również nowe formy współpracy pomiędzy rządami państw członkowskich, np. w zakresie obrony oraz w obszarze „sprawiedliwości i spraw wewnętrznych”. Poprzez włączenie współpracy międzyrządowej do istniejącego „wspólnotowego” systemu, Traktat z Maastricht stworzył nową strukturę składającą się z trzech filarów o charakterze politycznym i gospodarczym. Ta właśnie struktura stanowi Unię Europejską (UE).
Kolejne dwa traktaty zmieniły znaczenie TUE w pewnych kwestiach, były to:
- Traktat z Amsterdamu, podpisany 2 października 1997 r., wszedł w życie 1 maja 1999 r. Wprowadził zmiany oraz zmienił numerację artykułów Traktatu o Unii Europejskiej zastępując litery od A do S liczbami.
- Traktat z Nicei podpisany 26 lutego 2001 r., wszedł w życie 1 lutego 2003 r. Dotyczył głównie reform instytucjonalnych umożliwiających skuteczne funkcjonowanie Unii po rozszerzeniu do 25 państw członkowskich w 2004 r. oraz do 27 państw członkowskich w 2007 r.
Traktat ustanawiający Konstytucję dla Europy podpisano w Rzymie 29 października 2004, nie wszedł w życie.
Traktat o Unii Europejskiej
-art. 1-7 zawierają ogólne wartości, na których opiera się UE, cele, ustanowienie UE (oryginalna numeracja A-F)
-art. 8-10, odnoszą się do zmian i poprawek wprowadzonych do traktatu, I filar- polityka wew. UE (G,H,I)
-art. 11-28 wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa (II filar) (J)
-art. 29-42 (III filar) współpraca w dziedzinie wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych (obecnie współpraca policyjna i sądowa w sprawach karnych) (K)
-art. 43-45 wzmocniona współpraca (brak w oryginale)
- art. 46-53 procedury zmiany i rewizji traktatów, przyjmowanie nowych państw (L-S)
I filar obejmuje kwestie gospodarcze i walutowe. Na ten filar składały się EWWiS, EWG, EWEA od 2002 roku są to Wspólnoty Europejskie. Skupia się na takich kwestiach jak unia gospodarczo-walutowa, wspólny rynek, wspólne polityki (regionalna, środowiska, rolna, handlowa).
I filar ma charakter wspólnotowy, międzynarodowy, ponadnarodowy.
Akty prawne w I filarze: rozporządzenia, dyrektywy, decyzje.
Zasady: subsydiarność, proporcjonalność, lojalność, kompetencje powierzone, równowaga instytucjonalna, zakaz dyskryminacji, demokratyczna forma rządów, ochrona praw człowieka, wzmocniona współpraca.
Organy: Rada UE, Komisja Europejska, Komitety, EBC, Rada Europejska, ETS, Parlament Europejski.
II filar Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa
Charakter międzyrządowy, międzypaństwowy.
Akty prawne: zasady, ogólne wytyczne, wspólne strategie, wspólne działania, wspólne stanowiska, umacnianie współpracy państw członkowskich.
Organy: Rada Europejska, Rada UE, Parlament Europejski, Komisja Europejska.
Organy specyficzne: prezydencja, Wysoki przedstawiciel ds. wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, COREPER- Komitet Stałych Przedstawicieli, Komitet Polityczny i Bezpieczeństwa, Jednostka planowania strategicznego i wczesnego ostrzegania, korespondenci europejscy, specjalni przedstawiciele.
III filar współpraca policyjna i sądowa w sprawach karnych
Akty prawne: wspólne stanowiska, decyzje ramowe, decyzje, konwencje.
Organy: Rada Europejska, Rada UE, Parlament Europejski, Komisja Europejska, ETS.
Organy specyficzne: Komitet Koordynacyjny, EUROPOL, EUROJUST, Europejska sieć sądowa, OLAF.
Unia Europejska jest strukturą specyficzną, nigdy wcześniej nie istniała tego typu struktura. Nie jest to federacja ani konfederacja ani państwo. UE nie jest też organizacją międzynarodową.
II filar UE Wspólna Polityka zagraniczna i bezpieczeństwa.
Pierwotne działania zmierzające do współpracy i integracji koncentrowały się na sferze militarno-politycznej. Kwestie gospodarcze po II wojnie światowej były mniej istotne. Koncentrowano się głównie na współpracy militarnej. Dopiero, gdy Europa nie zintegrowała się politycznie i militarnie, zaczęto przywiązywać większą wagę do rozwoju gospodarczego.
Pierwsze próby współpracy:
-4 marca 1947– Francja i Wielka Brytania podpisały na 50 lat Traktat z Dunkierki, czyli Traktat o sojuszu i wzajemnej pomocy. (obawa przed Niemcami) „Gotowi do udzielenia sobie wzajemnej pomocy w celu unieszkodliwienia wszelkich prób agresywnej polityki niemieckiej”
-17 marca 1948 – Wielka Brytania, Francja, Belgia, Holandia i Luksemburg podpisały w Brukseli traktat o współpracy politycznej, gospodarczej i kulturalnej, tzw. traktat(pakt) brukselski, na mocy którego powstała Unia Zachodnia.
- październik 195 na mocy Układów paryskich do Unii Zachodniej przystąpiły RFN i Włoch, wtedy zmieniono nazwę na Unia Zachodnioeuropejska.
Plan Plevena - przedstawiony na forum Zgromadzenia Narodowego IV Republiki Francuskiej 24 października 1950 przez premiera Francji René Plevena plan włączenia RFN do europejskich struktur obronnych. Plan zakładał stworzenie europejskiej armii (z międzynarodowymi jednostkami) podległej europejskiemu ministrowi obrony, co miało być gwarancją kontroli nad niemieckim militaryzmem.
27 maja 1952 przedstawiciele Francji, Włoch, RFN, Belgii, Holandii i Luksemburga podpisali traktat o ustanowieniu Europejskiej Wspólnoty Obronnej (EWO). Miała ona charakter organizacji ponadnarodowej. W ramach EWO miały istnieć ponadnarodowe organy, siły zbrojne i wspólny budżet. W traktacie były zalecenia, iż należy podjąć ściślejszą współpracę w płaszczyźnie politycznej. Powołano Komisję ad hoc, która funkcjonowała w ramach Rady Europy. Komisja ta opracowała zasady Europejskiej Wspólnoty Politycznej, ale uznano, iż działania Komisji były zbyt skromne wiec we wrześniu 1952 powołano kolejny organ tzw. zgromadzenie ad hoc, które działało w ramach EWWiS. Zgromadzenie to w marcu 1953 przedstawiło projekt statutu Wspólnoty Europejskiej. Miała się ona zajmować sferą polityczną, gospodarczą, społeczną, kulturalną, militarną. W skład Wspólnoty miały wejść EWO, EWWIS, kute istniały wcześniej. Aby traktat wszedł w Zycie musiał być ratyfikowany. Tylko 5 krajów ratyfikowało go, a w sierpniu 1954 Zgromadzenie Narodowe Francji odrzuciło traktat.
Po sierpniu 1954 upadła idea stworzenia wspólnoty politycznej.
Plan Christiana Fouchet’a (ambasador Francji w Danii) Fouchet przedstawił 2 plany:
1. 1961-Plan ten nawiązywał do upadłej idei wspólnoty politycznej, ale odrzucił idee integracji ponadnarodowej. W planie znajdował się projekt organizacji międzynarodowej (tzw. unia państw-klasyczne organizacja międzynarodowa) Unia miała prowadzić wspólną politykę zagraniczną. Natomiast wspólna politykę obronną miałaby prowadzić we współpracy z innymi wolnymi narodami. Projekt Fouchet’a przewidywał też współprace w dziedzinie nauki i kultury. Najwyższym organem miała być Rada, która w składzie szefów państw i rządów obradować miała 3 razy do roku, a w składzie szefów MSZ 4 razy do roku. Decyzje podejmowane na forum Rady (organ decyzyjny) miały zapadać jednomyślnie, a byłyby przygotowywane i realizowane przez Komisję Polityczną (organ wykonawczy). Komisja ta miała być tworzona przez urzędników MSZ krajów członkowskich. Belgia i Holandia uważały, iż te plany osłabią pozycję NATO, natomiast Francja miała nadzieję na osłabienie roli USA na arenie międzynarodowej. W efekcie Francja zmodyfikowała plan i powstał 2 plan Fouchet’a.
2. Styczeń 1962- 2 plan Fouchet’a zakładał, iż celem Unii Państw ma być zbliżenie, koordynowanie i unifikowanie polityczne państw członkowskich w dziedzinach objętych wspólnym zainteresowaniem w sferze polityki zagranicznej, obronnej, kulturalnej i gospodarczej, w odróżnieniu od pierwszego dokumentu starał się ograniczyć współpracę na płaszczyźnie czysto międzyrządowej. W kwietniu plan ten został odrzucony (Belgia, Holandia i Włochy.

1973- Irlandia, Dania i Wielka Brytania wstąpiły do EWG
Następnym planem, który jednak udało się przyjąć był plan belgijskiego polityka Viscount’a Davignon’a (październik 1970). Raport w sprawie koordynacji polityki zagranicznej między państwami członkowskimi, tzw. Raport Davignon’a (lub raport luksemburski). Przyjęcie tego raportu obejmowało przyjęcie Europejskiej Współpracy Politycznej- w jej ramach wprowadzono konsultacje dotyczące polityki obronnej krajów wspólnoty, aż do wejścia w życie TUE. Za główny cel etapu tej współpracy uznano, zwiększenie wysiłku krajów wspólnoty, aby w pełni korzystać z rozwoju gospodarczego i takich zasad jak poszanowanie praw człowieka. Zacieśnienie i koordynacja polityk zagranicznych stało się podstawą integracji. Raport luksemburski był deklaracją polityczną, a nie aktem wiążącym dla wszystkich państw, cele miały być osiągane przez spotkania MSZ 2 razy do roku pod przewodnictwem ministra kraju, który sprawował prezydencję. Prezydencja i spotkania były wspierane przez Komitet Polityczne tworzony przez urzędników MSZ krajów członkowskich. Komitet polityczny zbierał się 4 razy do roku.
Reformy Europejskiej Współpracy Politycznej
1. Raport kopenhaski(tzw. 2 raport Davignon’a)-lipiec 1973- zwiększono rolę prezydencji w przygotowywaniu dyskusji, spotkań MSZ krajów członkowskich, podwojono liczbę spotkań MSZ (z 2 do 4 do roku) Usankcjonowano praktykę częstszych niż 4 do roku spotkań Komitetu Politycznego. Zobowiązano stałych przedstawicieli krajów w organizacjach międzynarodowych do wypracowywania wspólnych stanowisk
2. Raport Leo Tindemans’a(premier Belgii)-styczeń 1976- raport proponował uczynienie przedmiotem zainteresowania na Spotkaniach Europejskiej Współpracy Politycznej wszystkich kwestii włącznie ze sprawami bezpieczeństwa i nie różnicowanie kwestii politycznych i ekonomicznych. Stworzenie podstaw prawnych dla EWP. Zniesienie różnic pomiędzy spotkaniami ministrów w ramach EWP i w ramach Wspólnot Europejskich. (Wnioskował o podejmowanie decyzji większością głosów w Radzie Ministrów; o skoncentrowanie w Radzie Unii wszystkich decyzji wykonawczych w dziedzinie polityki zagranicznej i wewnętrznej Wspólnot Europejskich, włącznie z polityką bezpieczeństwa; zalecał przeprowadzenie powszechnych i bezpośrednich wyborów do Parlamentu Europejskiego.)
3. Raport londyński- październik 1981, utworzono „Sekretariat trojki” (kraj sprawujący obecnie prezydencję, ten który sprawował jako poprzedni i ten, który będzie sprawował jako następny). Postulowano by w pełni włączyć Komisję Wspólnot do EWP, proponowano zwiększenie roli prezydencji w kontaktach z państwami trzecimi. Włączenie spraw bezpieczeństwa (ale nie kwestii obronnych) do EWP. Wprowadzenie procedury kryzysowej umożliwiającej zwołanie w ciągu 48 godzin spotkania Komitetu Politycznego lub ministrów spraw zagranicznych na żądanie 3 państw. Wprowadzenie zobowiązania do konsultowania przez państwa członkowskie swoich inicjatyw, planów, stanowisk itp. Zajmowanych na forach organizacji międzynarodowych, które to stanowiska mogą być przedmiotem zainteresowania 9 krajów Wspólnoty jako całości.
4. Raport Jamesa Dooge’a –marzec 1985- proponował systematyczne zmniejszanie odrębności pomiędzy EWP a Wspólnotami Europejskimi. Poszerzenie konsultacji w zakresie bezpieczeństwa o sprawy dotyczące technologii zbrojeniowych, doktryn strategicznych i standaryzacji sprzętu wojskowego. Raport proponował zwołanie konferencji, na której podjęłoby negocjacje nad projektem Traktatu o Unii Europejskiej.
Jednolity Akt Europejski (JAE) podpisano 17 lutego 1986 (wszedł w życie 1 lipca 1987), nadawał podstawę prawną dla funkcjonowania EWP, ustanowił stały sekretariat dla EWP (siedziba w Brukseli). Zadaniem sekretariatu było wspieranie prezydencji w przygotowaniu i prowadzeniu EWP. Zakres EWP- wszelkie sprawy z dziedziny polityki zagranicznej stanowiące przedmiot ogólnego zainteresowania. Wspólne stanowiska i wspólne działania - instrumenty będące wytycznymi dla narodowych polityk zagranicznych. Utrzymano zasadę jednomyślności, przy czym zobowiązano kraje do konsultacji przed przedstawieniem stanowiska. Brak jurysdykcji ETS-u w sprawach EWP.
Polityka zagraniczna miała umożliwić potwierdzenie tożsamości Unii na arenie międzynarodowej. Aby to osiągnąć, kraje UE powinny popierać aktywnie i bez żadnych zastrzeżeń wspólną politykę i bezpieczeństwa w duchu wzajemnej lojalności i solidarności (zasady II filaru). Należy umacniać i rozwijać wzajemną solidarność polityczną. Kraje członkowskie powinny powstrzymywać się od wszelkich działań, które mogłyby zaszkodzić UE lub jej działaniom w stosunkach międzynarodowych.
Cele II filaru
1. Ochrona wspólnych wartości, podstawowych interesów, niezawisłości i integralności UE.
2. Umacnianie bezpieczeństwa UE.
3. Utrzymywanie pokoju i umacnianie bezpieczeństwa międzynarodowego.
4. Popieranie współpracy międzynarodowej.
5. Rozwijanie i umacnianie demokracji i państwa prawa oraz poszanowanie praw człowieka i podstawowych wolności obywatelskich
Instrumenty wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa
1. Zasady i ogólne wytyczne ( nie mają mocy wiążącej i są przyjmowane przez Radę Europejską)
2. Wspólne strategie (są ustalane przez Radę Europejską i są wiążące dla państw członkowskich. Strategia precyzuje cel, czas trwania i niezbędne środki, jakie muszą być przekazane, aby cele mogły być zrealizowane.
3. Wspólne działania, przyjmowane są przez Rade UE, mają charakter wiążący dla państw, RUE określa zakres wspólnego działania, jego cel, zasięg, środki, czas trwania i środki działania. To na przykład: pomoc humanitarna w byłej Jugosławii, obserwacja wyborów w Rosji, zwalczanie użycia min przeciwpiechotnych, kontrola wykorzystania eksportu towarów o podwójnym przeznaczeniu, ustalenie specjalnego pośrednika ds. Afryki
4. Wspólne stanowiska, przyjmowane są przez RUE i wskazują one stosunek UE do danego problemu o charakterze geograficznym lub przedmiotowym. Przykładem mogą być: embargo nałożone na Sudan, ograniczenie stos. Ekonomicznych z Libią i Haiti, cele i priorytety UE w stosunkach z Ukrainą
5. Umacnianie współpracy państw członkowskich, np. koordynowanie stanowisk krajów UE w organizacjach międzynarodowych, informowanie o przebiegu spotkań, konferencji państw, które nie brały udziału w tych spotkaniach o sprawach również ich dotyczących. Wymiana informacji na forum RUE w celu zapewnienia jak najskuteczniejszego działania UE, kraje członkowskie mogą zwracać się do RUE z zapytaniami dot. Wszystkich spraw II filaru i mogą składać propozycje rozwoju tego filaru.
Zasada jednomyślności- oznacza brak sprzeciwu. Możliwe w II filarze konstruktywne wstrzymanie się od głosu. Kraj, który uważa, że jakaś zasada łamałaby jakieś żywotne interesy jego kraju składa formalne oświadczenie, przez co nie jest związane z realizacją tej decyzji. Nie uczestniczy, ale nie działa tak, aby w jakimkolwiek stopniu przeszkadzało to w podejmowaniu decyzji przez inne państwa.
Głosowanie większością kwalifikowaną- w niektórych kwestiach.
Organy II filaru- kompetencje organów w II filarze
Rada Europejska- ustala zasady i ogólne wytyczne polityki zagranicznej i bezpieczeństwa. Do kompetencji RE należy podejmowanie decyzji w sprawie „stopniowego” uzupełniania wspólnej polityki zagr. I bezp. Polityka obronną, która mogłaby doprowadzić do wspólnej obrony.
Rada Unii Europejskiej, jest głównym organem decyzyjnym i wykonawczym w zakresie II filaru. Ma za zadanie zapewniać jednolitość, spójność i skuteczność UE w II filarze. Rekomenduje RE wspólne strategie i jest odpowiedzialna za ich realizację. Podejmuje wspólne działania i przyjmuje wspólne stanowiska. Podejmuje również decyzję w sprawie ustanowienia wzmocnionej współpracy.
Parlament Europejski- jego kompetencje w II filarze są niewielkie, może on kierować do Rady pytania i formułować zalecenia, PE jest konsultowany przez prezydencję w sprawach dotyczących wspólnej polityki zagr. I bezp. Raz w roku w PE przeprowadzana jest debata na temat funkcjonowania wspólnej polityki zagr. I bezp. PE może oddziaływać pośrednio na II filar poprzez ustanawianie budżetu.
Komisja Europejska w pełnym zakresie uczestniczy w pracach II filaru. Wchodzi w skład struktury trojka lub trójka(razem z Wysokim przedstawicielem ds. Wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa oraz aktualną prezydencją). Komisja może zwracać się z zapytaniami do Rady w kwestiach II filaru oraz wnioskować o zwołanie nadzwyczajnego posiedzenia Rady.
Prezydencja reprezentuje UE w sprawach objętych wspólną polityką zagr. I bezp. Jest odpowiedzialna za realizację decyzji w sprawach II filaru. Reprezentuje stanowisko UE na konferencjach międzynarodowych i w organizacjach międzynarodowych.
Wysoki przedstawiciel ds. wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa wspiera prezydencję w sprawach wspólnej polityki zagr. I bezp., wspomaga Radę w sprawach dotyczących II filaru, szczególnie ma to przyjmować postać formułowania decyzji. Prowadzi dialog ze stronami trzecimi, działając wtedy w imieniu rady i na zlecenie prezydencji.
Organy charakterystyczne tylko dla II filaru (Sui Generis- z łac. swoisty)
1. Komitet Polityczny i Bezpieczeństwa, w jego skład wchodzą wysocy urzędnicy MSZ krajów członkowskich. Najczęściej są to dyrektorzy departamentów, które zajmują się polityką bezpieczeństwa, obronną. Komitet obserwuje sytuację międzynarodową w obszarach objętych II filarem. Przyczynia się do ustalenia polityk poprzez swoje obserwacje. Czuwa nad realizacją uzgodnionych polityk. Pod kierunkiem rady sprawuje kontrolę i kierownictwo nad operacjami zarządzania kryzysami.
2. Jednostka planowania strategicznego i wczesnego ostrzegania jest podporządkowana Wysokiemu przedstawicielowi ds. wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa i w jej skład wchodzą przedstawiciele państw członkowskich, komisji europejskiej, Unii Zachodnioeuropejskiej. Jednostka ta analizuje rozwój sytuacji w dziedzinach objętych II filarem. Ocenia interesy UE w dziedzinie II filaru. Zajmuje sie przygotowywaniem dokumentów zawierających analizy, opracowania, strategie UE w zakresie II filaru. Jest ponadto forum wymiany informacji pomiędzy członkami UE.
3. Korespondenci europejscy asystują dyrektorom politycznym w sprawach bieżących, przygotowaniu spotkań Komitetu Politycznego i porządku obrad Rady ds. Ogólnych.
4. Komitet Stałych Przedstawicieli – złożony z ambasadorów państwa UE, z przedstawiciela Komisji Europejskiej; przygotowuje spotkania Rady ds. Ogólnych.
5. Specjalni przedstawiciele- mogą być powoływani przez RUE dla poszczególnych spraw
Głosowanie w Radzie Unii Europejskiej
Rada UE jest głównym organem prawodawczym
Rada głosuje na 3 sposoby:
1. Głosowanie większością zwykłą. Wystarczy więcej głosów za niż przeciw (27 państw) np. 14 za a 13 przeciw, jeden głos wystarcza, aby przegłosować. W ten sposób przegłosowuję się sprawy proceduralne, najmniej istotne.
2. Głosowanie jednomyślne, nie wszyscy muszą być za, wystarczy, że żadne państwo nie będzie przeciw
3. Głosowanie większością kwalifikowaną.
Głosowanie większością kwalifikowaną, aby takie głosowanie było ważne muszą być spełnione 3 warunki jednocześnie:
1. Odpowiednia liczba krajów; w chwili obecnej, gdy w UE jest 27 państw, to jeśli akt prawny jest przyjmowany na wniosek Komisji Europejskiej musi być ponad połowa państw, jeśli nie jest na propozycję KE to musi być 2/3 państw tj. 18 krajów
2. Kraje muszą być zamieszkiwane przez odpowiedni odsetek ludności, próg wynosi 62% mieszkańców, czyli te 18 państw (warunek 1) musi zamieszkiwać co najmniej 62% ludności Unii.
3. Kraje muszą reprezentować odpowiednią liczbę głosów ważonych, każdemu z państw przyznano liczbę głosów ważonych, liczba jest proporcjonalna (generalnie) do liczby mieszkańców. Istnieje jednak zasada degresywnej proporcjonalności tzn. im dany kraj ma więcej mieszkańców tym ma mniej głosów (relatywnie)
Suma głosów w chwili obecnej wynosi 345
Niemcy, Wielk.Brytania, Francja, Włochy 29 głosów każdy
Hiszpania, Polska 27
Holandia 13
Grecja, Czechy, Belgia, Węgry, Portugalia 12
Szwecja, Austria 10
Słowacja, Dania, Finlandia, Irlandia, Litwa 7
Łotwa, Słowenia, Estonia, Cypr, Luxemburg 4
Malta 3
Rumunia 14
Bułgaria 10
Aby decyzja została przyjęta większością kwalifikowaną to głosów musi być 255 z 345, a głosy muszą pochodzić z co najmniej 14 państw.
Mniejszość blokująca to minimalna liczba głosów jaka musi być zebrana, aby decyzja została zablokowana. (345-255)+1=91. Mniejszość blokująca może wystąpić także przy kryterium liczby ludności czy liczby krajów. Ustalono to na szczycie w Nicei.
Głosowanie w Radzie w okresie 1.11.2004-31.12.2006- 25 państw, glosy były podzielone tak samo, nie było głosów Bułgarii i Rumunii, więc suma głosów wynosiła 321, a 232 było większością kwalifikowaną.
Okres przejściowy (1.05.2004-31.10.2004)-Przystąpienie 10 nowych państw,
Niemcy, Wielk.Brytania, Francja, Włochy 10 głosów każdy
Hiszpania, Polska 8
Holandia, Grecja, Czechy, Belgia, Węgry, Portugalia 5
Szwecja, Austria 4
Słowacja, Słowenia, Dania, Finlandia, Irlandia, Litwa, Łotwa, Estonia, 3
Cypr, Luxemburg, Malta 2
Suma głosów to 124, a minimalny próg większości kwalifikowanej wynosił 88 głosów.

Głosy w okresie do 30 kwietnia 2004, 15 państw
Niemcy, Wielk.Brytania, Francja, Włochy 10 głosów każdy
Hiszpania, 8
Holandia, Grecja, Belgia, Portugalia 5
Szwecja, Austria 4
Dania, Finlandia, Irlandia 3
Luxemburg, 2
Suma głosów wynosiła 87, a większość kwalifikowana 62, natomiast mniejszość blokująca to 27 głosów.
Traktat ustanawiający Konstytucję dla Europy zmienił definicję większości kwalifikowanej. Propozycja Konwentu co do większości kwalifikowanej z czerwca 2004( wersja pierwotna) zakładała, że większość tą stanowić ma większość państw UE reprezentująca co najmniej 3/5 liczby ludności Unii. Jeśli Rada UE głosowałaby na wniosek Komisji ani Min. Spraw Zagr. UE, to wtedy musiałoby być 2/3 państw członkowskich zamsz kiwanych przez 3/5 ludności.
Dla Polski lepsza sytuacja była w głosowaniach wg. postanowień z Nicei niż wg. propozycji Konwentu. Jednak korzyści z postanowień nicejskich byłyby tylko w wypadku, gdy Polska chciałaby blokować decyzje, nie ma większej różnicy jeśli chodzi o głosowanie pozytywne.
Większość kwalifikowana- wg decyzji podpisanej 29 października 2004 w Brukseli- 55% państw, w których mieszka co najmniej 65% ludności UE- w wypadku głosowania nad wnioskiem Komisji lub Min Spraw Zagr. UE. Natomiast bez wniosków Komisji lub MSZ musi być 72% krajów i 65% ludności. Ta decyzja jest ostateczna.
Zdecydowano, że większość kwalifikowana będzie taka jak w Konstytucji tj. 55%państw UE- nie mniej niż 15, w których mieszka nie mniej niż 65% ludności Unii. Dokument reformujący UE podpisany 13 grudnia 2007.
Mniejszość blokująca musi liczyć przynajmniej 4 członków Rady UE.
Jeśli jest to głosowanie bez wniosku Komisji lub MSZ to wtedy mamy 72% krajów, w których mieszka 65% liczby ludności.
Traktat reformujący UE ma wejść w życie 1 stycznia 2009, jeśli we wszystkich krajach traktat zostanie ratyfikowany. Jeżeli jakieś państwo go nie ratyfikuje, traktat wchodzi w życie miesiąc po tym jak ratyfikuje go ostatnie państwo.
Od 1 listopada 2014 ma obowiązywać podwójna większość, do tego czasu obowiązuje większość potrójna (nicejska).
Pomiędzy 1 listopada 2004 a 31 marca 2017 każdy członek Rady może zażądać, aby decyzja została przyjęta zgodnie z zasadą potrójnej większości (nicejskiej). Jeżeli w tym czasie członkowie Rady, którzy stanowią ¾ ludności lub ¾ liczby państw UE, które są niezbędne do zablokowania decyzji- to wtedy sprawa ta trafia pod obrady Rady, która nad nią debatuje. W tym czasie Rada robi wszystko, co należy do jej uprawnień, aby w rozsądnym terminie i bez uszczerbku dla ograniczeń czasowych określonych przez prawo Unii, osiągnąć zadowalające rozwiązanie, bez wątpliwości ze strony członków Rady.
Od 1.04.2017 kraje, które będą chciały zablokować decyzję, będą musiały reprezentować albo co najmniej 55% liczby ludności albo 55% liczby państw.
W marcu 1994 na spotkaniu Rady wypracowano tzw. porozumienie z Joaniny. W 1995 roku do Unii dołączyły Austria, Szwecja i Finlandia zmieniało to rozkład głosów w radzie i tym samym zwiększała się liczba głosów potrzebna do zablokowania decyzji. Wielka Brytania była przeciwna temu, wypracowano więc kompromis „ o ile członkowie Rady, którzy posiadają w sumie 23 do 26 głosów, oświadczą, iż mają zamiar sprzeciwić się decyzji rady, której podjęcie wymaga większości kwalifikowanej, Rada zrobi wszystko, co w jej mocy, aby w odpowiednim czasie i bez naruszania unijnych terminów wynikających z traktatów lub prawa pochodnego, znaleźć zadowalające rozwiązanie, możliwe do przyjęcia co najmniej 68 głosami”

III filar UE Współpraca policyjna i sądowa w sprawach karnych
Art. 29-42 TUE
Celem współpracy jest zapewnienie obywatelom wysokiego poziomu bezpieczeństwa osobistego.
Aby osiągnąć ten cel współpraca obejmuje: walkę z terroryzmem, przestępczością zorganizowaną, handlem ludźmi, przestępstwami przeciwko dzieciom, zwalczanie handlu narkotykami i nielegalnego obrotu bronią, walka z korupcją i nadużyciami finansowymi.
Współpraca w tych dziedzinach sięga lat 70 XX wieku. Ważny wydarzeniem było spotkanie Ministrów Spraw Zagranicznych krajów EWG w roku 1975 w Rzymie. Spotkanie dotyczyło walki z terroryzmem, radykalizmem, ekstremizmem i przemocą międzynarodową. Powstała grupa TREVI (T-Terrorisme, R-Radicalisme,E-Extremisme,VI-ViolenceInternationale) od czerwca 1976 rozpoczęły się regularne spotkania TREVI, uczestniczyli w nich przedstawiciele państw, którzy specjalizowali się w tych kwestiach.
Umowy z Schengen
1. I umowa z 1985 miała charakter ramowy, celem dalekosiężnym było osiągniecie swobodnego przepływu osób w krajach EWG, a także innych. Umowy miały charakter otwarty, czyli były otwarte dla państw spoza EWG.( RFN, Francja, Belgia, Holandia, Luxemburg)
2. II umowa czerwiec 1990, konkretyzowała I umowę, weszła w Zycie w 1995 i dopiero wtedy zniknęły kontrole na granicach państw członkowskich Schengen, zniesiono kontrolę w ruchu osobowym na granicach wew. Zaostrzono kontrole zewnętrznych granic strefy Schengen. Zdefiniowano jednolity system wizowy dla obywateli państw trzecich. Wprowadzono jednolity system składania i rozpatrywania wniosków o azyl, przewidziano współpracę policji w tym możliwość pościgów trans granicznych. Zainicjowano SIS- system informatyczny Schengen, w którym gromadzi się informacje dotyczące powyższych dziedzin.
Traktat amsterdamski zawęził współprace w zakresie III filaru, wcześniej współpraca obejmowała szerszy zakres spraw. Część zagadnień przeniesiono z III do I filaru m.in.:politykę wizowa, politykę azylową, sprawy imigracji, kontrola osób na granicach zew Unii, współpraca policyjna i sądowa w sprawach cywilnych.
Współpraca w dziedzinie wymiaru sprawiedliwości (pierwotnie III filar).
W traktacie amsterdamskim została włączono cały dorobek Schengen (2 umowy+inne uzgodnienia) do prawa UE. Chciano uniknąć sytuacji silniejszej współpracy państw poza Unią. Współpraca ma być prowadzona w równym stopniu.
Instytucje III filaru:
1. Rada Europejska: formułuje program działania
2. Rada Unii Europejskiej: organ prawodawczy
3. Komisja Europejska i państwa członkowskie: prawo inicjatywy prawodawczej
4. Parlament europejski: RUE musi zasięgać opinii PE, PE musi konsultować się z RUE w wypadku decyzji, decyzji ramowej lub konwencji.
Organy charakterystyczne dla III filaru:
1. Komitet koordynacyjny: przedstawiciele państw członkowskich, ma funkcje doradcze i wydaje opinii RUE
2. EUROPOL- Europejskie Biuro Policji, utworzone na mocy konwencji z 1995 (weszła w Zycie 1998) Siedziba w Hadze; ma za zadanie wspierać przepływ informacji pomiędzy krajami członkowskimi, gromadzi dane dot. Przestępstw i przekazuje te informacje władzom krajowym
3. EUROJUST to organ powołany do walki z przestępczością, początków był to organ tymczasowy utworzony na mocy decyzji Rady w Tampere z 1999 roku. Na podstawie traktatu nicejskiego wprowadzony został do prawa Unii. Stały organ tworzony jest przez sędziów i prokuratorów krajów członkowskich. Jego zadaniem jest wspieranie fachowego nadzoru prokuratur krajowych nad śledztwami prowadzonymi przez EUROPOL lub z jego udziałem. Ma też ułatwić ściślejsza współprace prokuratur i sądów.
4. Europejska Sieć Sądowa, tworzą ją przedstawiciele organów sadowych państw członkowskich, zadaniem jest koordynacja współpracy sądowe
5. OLAF- Europejskie Biuro ds. zwalczania nadużyć finansowych, jego zadaniem jest zwalczanie przestępstw finansowych i walka z korupcją.
Akty prawne w III filarze:
Na podstawie Traktatu z Maastricht:
1. Wspólne stanowiska
2. Wspólne działania
3. Konwencje
Miały być one przyjmowane przez RUE jednomyślnie.
Na podstawie traktatu amsterdamskiego zrezygnowano ze wspólnych działań i obecnie mamy następujące akty prawne:
1. Wspólne stanowisko; ustala sposób postępowania w określonej sprawie
2. Decyzja ramowa; wydawana w celu zbliżenia przepisów ustawodawczych i wykonawczych krajów UE, są wiążące dla państw członkowskich, jeżeli chodzi o rezultat jaki ma być osiągnięty, pozostawia swobodę wyboru środków i metod do osiągnięcia celu, decyzje ramowe nie wywołują bezpośredniego skutku i nie można się na nie powołać w postępowaniu sadowym
3. Decyzja; może być podejmowana we wszystkich sprawach objętych współpraca w III filarze z wyjątkiem zbliżania ustawodastw państw członk. Mają charakter wiążący, nie wywołują skutku bezpośredniego, zastąpiły wspólne działania
4. Konwencja; klasyczna umowa międzynarodowa zawierana przez państwa członkowskie pod egidą UE, wymagana jest jednomyślność

Gość

dobrze ze uzupelniles moje notatk bo ja nie mialam skad trego pisac...ale marnie przy tobie wypadlam:D

Gość

powodzenia

Gość

http://www.stosunkiath.fora.pl/polityka-wewnetrzna-ue,51/notatki,422.html

TE NOTATKI CO DANIEL WKLEIł SA TUTAJ:p